Gisteren was ik nog steeds niet fit en daarom moest ik
rustig aan doen. Ik heb deze tijd gebruikt om al mijn blogs op hyves nog eens
te bekijken. Ze houden me al een tijdje bezig. Vooral de vraag wat ik met deze
blogs ga doen. Op zich staan ze natuurlijk hartstikke goed op de plek waar ze
ooit eens voor zijn geschreven en er staan vele dierbare reacties bij, maar
soms bekruipt me het gevoel dat het tijd is verder te gaan en de verhalen
ergens anders onder te brengen.
Het eerste wat me opvalt is dat het er veel zijn. Erg veel. Ze
bestrijken een periode van vier jaar waarin ik mijn leven heb gevolgd en
genoteerd. Ze starten in een van de moeilijkste periodes van mijn leven. Ik
hing van onzekerheid en zorgen aan elkaar. De oudste liep op krukken door een
heupaandoening, de middelste was net gediagnosticeerd en we waren op zoek naar
hulp en de jongste, tja, de jongste was toen al een zorgenzonnetje. De wanhoop
uit sommige verhalen treft me diep, maar tegelijkertijd valt me op dat ik
nergens de moed echt laat zakken en altijd wel een zonnestaaltje weet te vinden
in de moeilijke dingen waar ik tegenaan loop. De twijfels rondom de schoolkeuze,
de boosheid op de logheid van instanties en de lol om de rare situaties waarin
ik regelmatig belandde, ze komen allemaal voorbij.
Het andere mooie aan deze verhalen is dat duidelijk te zien
hoe ik mij ontwikkel als schrijfster. Hoe pretentieus ik dit woord ook vind, ik
kan geen andere manier vinden om uit te drukken wat ik hier ben. Ook iets wat
steeds weer duidelijk uit mijn blogs en reacties naar voren komt. Ik bagatelliseer
complimenten, doe mijn schrijfseltjes af als amateuristisch en wil vooral niet
de indruk wekken dat ik het schrijverschap ambieer. Maar teruglezend kan ik
zelf constateren dat zich hier wel een schrijfster ontwikkelde. Het verschil
tussen het eerste blog uit 2008 en een van de laatste uit 2011 is enorm. De al
aanwezige stijl heeft zich goed ontwikkeld. Ik zie een enorme ontwikkeling in
het neerzetten van situaties, de sfeertekeningen worden steeds treffender en
het overbrengen van emotie lukt steeds beter. De blogs zijn minder rommelig
geworden zonder hun essentie te verliezen.
Maar wat deze blogs vooral zijn is een inkijkje in wie ik
ben en wat mij gebracht heeft tot waar ik nu ben. Het is letterlijk een visie
op mijn leven van toen. Persoonlijk, emotioneel en open. En daar zit m nou net
de kneep. Deze blogs zijn altijd alleen zichtbaar geweest voor vrienden en
sommigen voor een wat groter publiek. Om ze achter slot en grendel te houden is
zonde maar ik wil ze niet zomaar met iedereen delen. Ik geloof dat ik nog even
verder twijfel.