Met zijn gitaarkoffer stevig vastgeklemd stapte hij de volle
bus in. Er waren nog wat zitplaatsen vrij maar bij elk daarvan zou hij de
koffer op de grond moeten zetten. Hij besloot dat hij dan liever bleef staan.
Het was maar een klein stukje naar de concerthal.
Hij zag hoe een aantal passagiers steels naar hem keek en
onderling smoesde. Ach, hij werd herkend. Hij haalde zijn schouders op. Leuk
vond hij dat al lang niet meer, maar hij was het punt waarop hij het vervelend
vond een tijd geleden al gepasseerd. Het was zoals het was.
Hij herinnerde zich de begintijd nog heel goed. Het was hard
werken geweest en toch dacht hij er nog vaak weemoedig aan terug. Dat waren de
gouden tijden van vriendschap geweest. Ze deelden allemaal dezelfde droom. Zij
vieren zouden het gaan maken. Elke dag in een oude VW-bus stappen en naar een
of ander gehucht rijden om daar op te treden voor een paar honderd euro. Het
slijmen bij de radiodeejees om hun singeltje gedraaid te krijgen. De euforie
die ze voelden toen ze hun eerste platencontract tekenden, de teleurstelling
dat dit niet de gehoopte doorbraak betekende.
Met het floppen van het album veranderde er iets in de sfeer
van de band. Niet langer draaide alles om het maken van de muziek die ze
wilden, maar om het maken van een album wat het grote publiek aan zou spreken.
En de grote vraag was iedere keer weer, wat hadden hun nummers nodig om dat te
bereiken? Zelf probeerde hij zich afzijdig te houden bij de analyses. Hij wist
maar al te goed wat er miste. De nummers hadden sterke riffs nodig en fantasievolle
gitaarsolo’s maar hij zou wel gek zijn ze daar op te wijzen. Want hoewel hij
een zeer goede gitarist was, hij speelde alles na wat hij hoorde en zette een
ijzersterke slaggitaar neer. Het ontbrak hem aan creativiteit en fantasie.
Uiteindelijk was het onvermijdbaar dat de rest van de band
tot dezelfde conclusie zou komen. En op een dag voelde hij het toen hij de
oefenruimte binnenkwam. Het kwartje was gevallen. Nu zou alles over zijn. Ze
zouden hem inwisselen voor een andere gitarist.
Gelukkig was hun vriendschap zo hecht als hij altijd gedacht
had en werd er voorgesteld een sologitarist te zoeken. En al snel hadden ze
Rickie gevonden.
Rickie was eigenlijk alles wat zij niet waren. Rickie was
jong. Rickie zag er goed uit. Rickie wilde de wereld aan zijn voeten. En Rickie
was een genie op de snaren. De riffs die hij bedacht waren bij hun ontstaan al
legendarisch. Zijn solo’s waren als hijzelf. Creatief, fantasievol, vurig en
vol bezieling. Rickie was het beste wat de band kon overkomen.
Rickie bleek ook een podiumbeest te zijn. Al snel werden hun
optredens drukker bezocht en kwam er interesse vanuit het echte clubcircuit. Ze
mochten spelen in Hedon. Ze werden geboekt in 013 en De Lantaarn. Ze telden nu
echt mee.
Het kon eigenlijk niet uitblijven, ze werden uitgenodigd om
te spelen op Eurosonic. En daar had hij kennisgemaakt met de nare kant van
Rickie. Daar was Rickie op zijn hart gaan staan en had het grondig vertrapt.
Het moment dat hij Rickie zijn reserve-gitaar uit de standaard zag pakken en
het publiek ingooien ging er iets in hem dood. Zijn reservegitaar, de gitaar die
hij al bespeelde toen hij nog in Top 40-bands schnabbelde. De gitaar waarop hij
al twintig jaar nummers instudeerde. De gitaar waarvoor hij alles opzij had
gezet om hem te kunnen kopen. En deze gitaar werd door dat stuk tuig als de
eerste de beste goedkope Japanse ragbak het publiek ingeslingerd!Het had wat
moeite gekost maar hij had zijn gitaar teruggevonden. Alles was kapot. Het
enige wat de onderdelen nog bij elkaar hield waren de snaren.
De bus was bij de concerthal aangekomen. Terwijl de menigte
uitstapte zag hij in grote letters de naam van hun band oplichten. Hij stapte
uit en wurmde zich door de massa naar de artiesteningang. De rest van de band
was al aan het soundchecken. Rickie stond zich al uit te sloven. Snel liep hij
naar het podium. Hij zette zijn gitaarkoffer op de grond en knipte hem open.
Daar lag zijn gitaar, de stukken nog steeds enkel verbonden door de snaren.
Voorzichtig tilde hij de delen uit de koffer. Hij zuchtte nog een keer van
verdriet, haalde diep adem en maakte toen een mooie zwaai. En met een laatste akkoord
draaiden de snaren zich om Rickies nek.
