Het was nu een jaar geleden dat hij haar bedrogen had. Hoewel
het haar erg had gekwetst had ze besloten hem te vergeven. Natuurlijk omdat ze
van hem hield maar vooral ook omdat ze niet wilde dat de buitenwereld wist dat haar
relatie niet gezond meer was. Haar imago was beschadigd en dat kon ze niet laten
gebeuren.
Ze werkte er hard aan. Zowel aan haar relatie als aan het
beeld naar buiten toe. Ze boekte weekendjes weg, ze gingen lekker op vakantie
en ze maakten plannen om te gaan samenwonen. En van alles deed ze verslag via
twitter. Ze had haar vriend ervan doordrongen hoe belangrijk het was en hij
speelde het spelletje goed mee. Het leverde de volgende tweetgesprekken op: “Lekker samen naar Brussel. Dat wordt genieten
met mijn mannetje #zinin.” “Samen met lief naar Brussel. Fijn he, moppie?
#zinin.” “Ja lieffie, erg fijn. Je sokken liggen klaar op het bed.””Dankjewel
moppie, zal ik jouw koffer even voor je dragen?” “Zo lief van mijn schat. Hij
draagt mijn koffer voor me.””Voor jou met liefde.””Je bent een schat.”
De hele wereld mocht er van meegenieten hoe fijn ze het
samen hadden. Alles wat ze samen deden bespraken ze samen op twitter. Dat moest
toch wel een heel positief beeld geven van hun relatie.
De mensen die hen volgden schudden meewarig hun hoofd als ze
weer eens de liefdevolle tweets over en weer zagen gaan. Ze verbaasden zich
allang niet meer over hun twitterrelatie, maar het gros vroeg zich af of het
niet verstandiger was om gewoon tegen elkaar te zeggen hoe fijn je het samen
hebt als je samen in een ruimte bent. Of je niet beter lieve woordjes tegen elkaar
kunt zeggen tijdens een romantisch etentje in plaats van te twitteren. Of
woorden niet veel meer impact hadden als je ze gewoon uitsprak terwijl je de
ander aankeek. Het gros dacht dat de relatie ten dode was opgeschreven.