tag:blogger.com,1999:blog-71139336500385281252024-02-08T06:23:41.752+01:00Cin's verzinselsCin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.comBlogger45125tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-87852794080947833052023-12-25T18:07:00.001+01:002023-12-25T18:07:50.047+01:00Van de regen in De Drup<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Het is de dag voor kerst eind van de middag. Ondanks dat
de kortste dag al is geweest is het al erg donker. Het licht van de straatlantarens
schittert door de regendruppels. De wind laat mijn lange wintermantel opwaaien waardoor
ik ook onder mijn jas nat wordt. Het is echt Hollands kerstweer.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Terwijl ik met een hand mijn jas op zijn plek probeer te
houden balanceer ik in mijn andere hand een grote doos van een exclusieve delicatessenzaak
in de binnenstad met daarop een telefoon met maps open. Ik heb een beetje spijt
van mijn elegante glitterjurk met bijpassende pumps. Hoewel het me geweldig
staat is het op dit moment verre van praktisch of elegant hoe ik me voortbeweeg
door de donkere kleine straatjes waar de navigatie me doorheen probeert te
loodsen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ik schiet een portiek in om even te kijken of ik nog
steeds in de juiste richting loop. Zo te zien ben ik al in de juiste straat en
moet ik alleen het goede huis nog vinden. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Een paar tellen later sta ik voor een imposante deur.
Het is zo’n heel hoge, brede, rijkelijk versierde houten deur. Een deur die
hoort bij een imponerend grote stadsvilla die tegenwoordig is opgedeeld in
meerdere appartementen of kantoren. Maar bij deze voordeur zit maar een bel.
Dat maakt de deur nog imposanter. Wat voor chique bedoening zal het wel niet
zijn achter al dat houtsnijwerk? Ben ik niet hopeloos underdressed in mijn
simpele Zara-jurkje?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ik zal het maar toegeven, ik ben dood nerveus. Deze
avond ga ik voor het eerst de familie van mijn partner ontmoeten.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ik had ze graag eerder ontmoet maar de vader van Buizerd
werkt voor de diplomatische dienst in Kuala Lumpur. Hij woont dus met zijn
vrouw het grootste deel van het jaar in Maleisië. Hoewel de band tussen Buizerd
en zijn ouders hecht en warm is, zien ze elkaar hierdoor sporadisch. De kennismaking
met ouders was dus niet eerder mogelijk. Deze kerst is de eerste keer in lange
tijd dat ze in Nederland zijn.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">En ik wist zeer zeker wel dat de ouders van Buizerd als
Diplomaten echtpaar goed in de slappe was zouden zitten maar zo rijk als deze
voordeur deed vermoeden had ik niet verwacht. Zullen ze me wel goed genoeg vinden voor hun enige zoon?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Wanneer ik op de bel druk doe ik een schietgebedje dat
Buizerd en zijn ouders al zijn gearriveerd maar aangezien de hele vlucht al een
groot drama van niet aansluitende en vertraagde vluchten was zal het een wonder
zijn als ze al op Schiphol zijn<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aangekomen.
Maar een mens mag altijd hopen, toch?</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: 12pt;">In de verte hoor ik de bel overgaan. Het geluid doet
vermoeden dat het huis inderdaad zo immens is als de deur doet vermoeden.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Na wat een eeuwigheid wachten lijkt wordt de deur open
gedaan door een meest merkwaardig en onwelriekend mannetje. Ik besef dat mijn
eerste reactie er een van weerzin is. Iets wat ik niet van mezelf had verwacht.
Ik ga er juist prat op dat ik een open en eerlijke blik op mijn medemens heb,
een blik zonder oordelen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Het terug deinzen van het aanzien en de walm geeft weinig
blijk vaneen frisse, open blik tijdens een eerste kennismaking. Ik schaam me
voor mijn eigen reactie en spreek mezelf streng toe dat dit gewoon een mens is.
Weliswaar een smerig, stinkend, in vodden gekleed mens maar nog altijd een
volwaardig mens. Maar de aanblik van deze stinkende, verwaarloosde, besmeurde
persoon in de deuropening van dit grootse gebouw is zo onverwacht dat ik even
van mijn stuk ben.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">De man zelf lijkt mijn reactie niet op te merken. Hij laat
zijn blik taxerend over me glijden en verwelkomt me vervolgens.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ik stap een enorme hal binnen en trek mijn doorweekte
jas uit. De man wijst op een garderobe en zegt me daar mijn jas neer te hangen
en hem daarna te volgen. Het gebouw heeft van binnen evenveel allure en luster
als je aan de buitenkant verwacht. We komen bij een ruimte gevuld met
mensen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Het is een bijzondere verzameling mensen. Ik geloof dat
ik nog niet eerder zo’n divers gezelschap heb gezien. Als er een naam is voor
een groep paradijsvogels is dat hetgeen wat het gezelschap het beste
omschrijft. Het zijn stuk voor stuk kleurrijke mensen. Vrije geesten,
excentriekelingen, introverte muurbloemen in prachtige kleuren, extraverten die
van zichzelf al zo kleurrijk zijn dat ze zich in zwart hullen. Maar er lijkt
iets anders te zijn wat deze mensen verbindt, ik weet alleen nog niet wat.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Het mannetje wenkt me en wijst naar een vrouw in een
glanzende galajurk. “U moet zich even bij die dame melden. Zij zal u vertellen
wat er van u wordt verwacht.” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Wat er van mij wordt verwacht? Wat bedoelt hij daar mee?
Maar voor ik het kan vragen loopt de man in flink tempo een gang in en
verdwijnt uit zicht.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Even overdenk ik of ik er van door zal gaan maar dan
besluit ik dat ik mij niet wil laten kennen. Ik zet mijn dappere gezicht op en
loop op de dame in de glanzende jurk af. Wanneer ze me in het vizier krijgt
spreidt ze haar armen en roept: “Ah daar ben je , lieverd. Buizerd zei al dat
je hier zelfstandig naar toe zou komen. Ik zei nog, dat kan je dat arme kind
toch niet aandoen maar volgens hem was het overmacht en kon het niet anders.
Nou, volgens mij is het altijd nog een keus maar ja, hij zal die opudjes van m
ook niet willen laten staan. Al denk ik dat Ome Aad en tante Clo zich huis wel
zullen redden met een taxi maar ja, dat vond ie toch een wat koude ontvangst
voor z’n ouwelui.? En dan daarbij, ik was toch in De Drup? Ik kon jou toch wel
opvangen, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>En dan zou ik de familie
primeur hebben en je eerder ontmoeten dan ome Aad en tante Clo. Nou ja, daar
kan je toch geen ‘nee’ tegen zeggen? Sowieso kan je toch geen ‘nee’ zeggen
tegen dat lieve koppie van die lieve Buizerd. Of wel dan? Lieverd ik ben Agaath,
dochter van Buizerd zijn tante Mar, nichtje van Buizerd dus. Ik zal je dit
liefdadigheidsdiner doorloodsen.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Overdonderd door de volgende smoorknuffel stel ik
verbaasd vast dat ze niet eens buiten adem is na de woordenstroom. Dan dringt
het plots door dat ze sprak over een liefdadigheidsdiner. Waar heeft ze het
over? Welk liefdadigheidsdiner? Nog voor ik een vraag heb kunnen stellen roept
Agaath al: ”Ojee, heeft Buizerd niets verteld over onze jaarlijkse actie ‘ Kerst in De Drup?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ik schudt mijn hoofd. Agaath neemt me bij de arm en
zegt: ”Geeft niks. Het is een beetje een vuurdoop maar ik zal zorgen dat je
hier goed doorheen komt. Buizerd zegt dat je een goed hart hebt en altijd het
goede mensen wil zien dus dat maakt je geknipt voor dit diner. Loop maar gewoon
met me mee, doe wat je hart je in geeft en ontspan. Alles komt goed.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">We zijn aangekomen bij een enorme ruimte die vol staat
met tafels waarop kleding in alle soorten en maten ligt. Agaath trekt me achter
een tafel en roept: “Laat de eersten maar komen.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Er wordt een groep mensen binnen gelaten. Allemaal nat
geregend, vies smoezelig en hoogstwaarschijnlijk dakloos. Schuchter lopen ze
naar de tafels toe. Agaath knoopt een gesprekje met iemand aan en zoekt samen
met deze persoon een set kleding uit, pakt van een rek een winterjas, uit een
schappenkast een doos met stevige schoenen. Al snel wordt me duidelijk dat er
niet alleen nieuwe kleding wordt uitgedeeld maar dat er ook kan worden
gedoucht. Men kan zelfs naar de kapper.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">In het begin sta ik nog wat onwennig naast Agaath maar
al snel neemt mijn interesse in mensen het over. Ik help mensen met het
uitzoeken van kleding, zoek de juiste maat schoenen voor ze op, lees zelfs een
kerstkaart aan iemand voor en vergeet dat ik te maken heb met de zogenaamde
zelfkant van de samenleving. De mensen die niet gezien en gehoord worden,
geweerd zelfs. Voor mij is de barrière weggevallen. Ik kan ze weer zien voor wat ze zijn. Mensen als ieder ander, niet meer of minder,
alleen met wat meer pech.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">De tijd vliegt voorbij. Wanneer elk mens is voorzien van
een frisse outfit worden we meegenomen naar een eetzaal. Agaath duwt een grote
kar vol dampende schalen naar me toe. “”Tijd om te vliegen vogeltje! Deze is
voor jou tafel die daar staat. Eet smakelijk.” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ik plaats de schalen op de aangewezen tafel en ga
zitten. We zitten in kleine groepjes aan ronde tafels waardoor er veel contact
is. Al snel is de sfeer gezellig en gemoedelijk. Hoewel de gesprekken af en toe
persoonlijk en zwaar zijn, geniet ik volop. Dit is waar kerst om draait. Samen
zijn, contact en oprechte interesse.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Plots voel ik een tikje op mijn schouder en hoor een
bekende stem die plagerig zegt: “Ben ik te min voor jouw aandacht?” Buizerd!
Eindelijk is hij er. Ik schiet overeind om hem flink te omhelzen. Na een heel
flinke knuffel en een stevige kus draait hij me naar een man die een oudere
versie van hemzelf kon zijn. Dat was ik in alle drukte en gezelligheid
vergeten, ik zou worden voorgesteld aan Buizerds ouders. Ik krijg spontaan weer
de bibbers. De man zal vast denken dat ik geen greintje fatsoen heb met mijn
geflikflooi met zijn zoon. Maar nog voor ik zijn uitgestoken hand kan beantwoorden,
mijn excuses kan maken of mijn naam noemen hoor ik de sopraan van Agaath, “Ome
Aad! Dit is een goeie hoor. Ze kwam van de regen in De Drup en hield zich niet
alleen staande, ze werkte zich ook nog eens een slag in de rondte. Als Buizerd
d’r niet meer wil neem ik ‘r wel.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">De lachbui die deze opmerking veroorzaakt laat al mijn
spanning en zenuwen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Enigszins onzeker zal ik
altijd wel blijven maar als ik me tijdens een onverwacht liefdadigheidsdiner
kan slaan kan het ontmoeten van schoonouders alleen maar meevallen. Vol
vertrouwen steek ik mijn hand uit en zeg: “Hallo, ik ben Kimberly, de vriendin
van Buizerd. Fijn u eindelijk te kunnen ontmoeten.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-56706782964793308402022-07-11T21:52:00.007+02:002022-07-11T21:52:47.760+02:00De levensloopbibliotheek<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: 12pt;">Besluiteloos kijkt Mijke naar het boek. Dit is het
juiste boek. Daar staat haar naam. Dit is het boek van haar leven. Zal ze het
durven open slaan? Wil ze lezen wat er in staat?</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ze laat haar blik glijden over haar omgeving. Haar
gastvrouw had dit de bibliotheek genoemd maar het doet Mijke meer denken aan
zo’n archiefruimte zoals je die in Amerikaanse films of series ziet. Zo een
waar je met een groot wiel de stellingen uit elkaar draait om dingen uit het
archief te halen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">De bibliotheek is veel kleiner dan Mijke had verwacht.
Niet dat ze weet wat ze precies had verwacht. Maar in ieder geval geen tl-verlichte
ruimte waar net een leestafel met stoel inpast ingesloten door metalen wanden
met wielen erop.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Mijke’s voorstelling van een bibliotheek was vele malen
romantischer. Hoge houten kasten vol met boeken. Trapjes en ladders om ook bij
de bovenste planken te kunnen. Grote stevige bureaus met leren leggers en
sierlijke bureaulampen. Comfortabele stoelen met kleine tafeltjes en grote
leeslampen. Alles er op gericht lekker rond te snuffelen en door boeken te
bladeren en vrijuit te kunnen mijmeren over de inhoud. Deze ruimte was zo
steriel, zo zakelijk. Niets wees erop dat er hier iets interessants te lezen
was.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Plots moet ze denken aan iets wat haar gastvrouw tegen
haar had gezegd toen Mijke zei dat ze het huis zo onopvallend en doorsnee vond.
Wat was het ook weer? O ja. “Juist jij als journalist zou moeten weten dat de
meest interessante verhalen schuilen in het meest alledaags.” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">De opmerking was maar half bij haar binnen gekomen omdat
ze met stomheid geslagen was dat deze vrouw wist dat ze journalist van beroep
was. Ze was hier ook niet beroepshalve. Ze was hier omdat ze tijdens de zoektocht
naar verhalen over haar overgrootouders had ontdekt dat er hier naslagwerken
zouden zijn over de levensloop van alle personen die in deze regio geboren
waren. Haar nieuwsgierigheid was gewekt en een afspraak snel gemaakt. Haar
beroep had ze nergens vermeld en er was ook niet naar gevraagd. En aangezien
Mijke voor een lokale krant aan de andere kant van het land werkte leek het
haar stug dat deze vrouw ooit een artikel van haar had gelezen en haar naam
daarvan onthouden.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Mijke schrikt op uit haar overpeinzingen door het kraken
van een traptree. Ze kijkt om en ziet haar gastvrouw de kleine leesruimte
binnen komen. Vriendelijke ogen kijken haar aan. Het zijn bijzondere ogen. Ogen
die veel zien. Ogen die geen vragen stellen, niet oordelen en niet nieuwsgierig
zijn maar enkel openheid en vriendelijkheid uitstralen. Waar Mijke zich
geregeld ongemakkelijk voelt als iemand haar langdurig aankijkt voelt ze nu
enkel ontspanning en geruststelling. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Mijke kijkt nog eens naar het gesloten boek wat voor
haar op tafel ligt. De vrouw volgt haar blik. Mijke kijkt haar aan. Ze heeft
zoveel vragen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">“Weet je wat een levensloopboek is,” vraagt de vrouw met
zachte stem. Mijke schudt haar hoofd. Ze heeft natuurlijk wel ongeveer een idee
maar dat idee is op losse schroeven komen te staan toen ze haar eigen naam op
een van de vele boeken in het archief zag staan. Ze dacht namelijk dat het een
soort biografie zou zijn. Of een verzameling informatie zoals bij een
knipselkrant. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">“Een levensloopboek wordt bij leven gevuld met
herinneringen. Niet jouw herinneringen maar hoe mensen jou zullen gaan
herinneren.” Mijke kijkt haar niet begrijpend aan.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">“In dit boek worden kleine voorvallen worden opgenomen.
Het moment dat je vriendelijk was naar iemand. Die keer dat jullie op vakantie
in de stromende regen verdwaalden. Je aanwezigheid bij het huwelijk van je
vriendin. Allemaal herinneringen aan jou, herinneringen die jouw leven
invulling hebben gegeven. En steeds als zo’n herinnering aan jou wordt
opgeroepen opent het boek en openbaart de herinnering zich.” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Nog nieuwsgieriger geworden trekt Mijke het boek naar
zich toe. Ze legt haar vinger om de hoek van het voorblad. De vrouw legt haar
hand over haar hand. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">“Voor dat je dit boek openslaat moet je weten jouw boek
op dit moment nog geschreven wordt. Over enkele ogenblikken wordt dit moment
toegevoegd. Vanuit mijn geheugen zal mijn herinnering aan jou worden genoteerd.
De gevolgen van willekeurig dit boek openen zijn groot. Je leven zal nooit meer
hetzelfde zijn.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Nogmaals kijkt Mijke naar het boek wat voor haar ligt.
Ze voelt de strijd tussen de twijfel en de nieuwsgierigheid. Ze ademt scherp in
en slaat dan kordaat het voorblad om. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Uren aan één leest Mijke in haar levensloopboek. Het
lijkt wel of de pagina’s zich tijdens het lezen vullen. Herinnering na
herinnering komt tevoorschijn. Gebeurtenissen rijgen zich aan één. Uren worden
dagen. Dagen worden maanden. onverstoorbaar leest ze door. Tot de dag dat ze
aankomt bij een herinnering van haar zittend aan tafel. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Er is iets vreemds met deze herinnering. Tijdens alle
voorvallen en gebeurtenissen zag ze zichzelf door de ogen van anderen. Het
waren duidelijk herinneringen van andere mensen aan haar. Deze herinnering
voelt anders. Deze voelt als van haarzelf. Ze kijkt op en ontmoet opnieuw de
vriendelijke ogen van de vrouw. Dan herkent ze plots de ogen. Hoe kan ze ook
anders ze ziet ze al haar hele leven elke dag.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Terwijl het beeld van de vrouw langzaam vervaagd slaat
Mijke het boek dicht. Even huivert ze. Dan pakt ze het boek op en zet het terug
op de plek waar ze het lang geleden had gevonden. Wat er zou zijn gebeurd als
ze het boek gesloten had gelaten zal ze nooit weten. Wat ze wel weet is dat ze
een levensloopbibliotheek te beheren heeft.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-32126835510761973932021-12-24T23:31:00.005+01:002021-12-25T10:01:12.835+01:00Het elfje dat van kou houdt<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Zo hard als haar benen haar kunnen dragen holt Gibby
naar de deur. In paniek kijkt ze over haar schouder. Achter haar ziet ze een
stroom aan rood, groen en gouden pakpapier. Er vliegen strikken heen en weer. Met
golven tegelijk vallen de pakjes van de inpakmachine. De machine ratelt en
knarst terwijl er meer en meer pakjes van de lopende band vallen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Wanneer ze weer voor zich kijkt ziet ze een groot rood vlak
opdoemen. Terwijl ze probeert af te remmen weet ze dat ze niet meer op tijd
stil zal staan. Ze slaat haar handen voor haar ogen en maakt zich op voor de
klap van de botsing.Vlak voor haar lichtje uit gaat hoort ze: “Ho Ho Ho, wat gebeurt
hier?” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O nee, de kerstman! Dat kan er ook nog wel bij. Dit betekent
vast dat ze haar koffers kan pakken en terug moet naar het elvenbos. Dat saaie,
groene, elvenbos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Al zo lang als ze zich kan herinneren droomt Gibby van
een leven op de Noordpool. </span><span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: 12pt;">Tijdens het bloemen verzamelen mijmert ze over het maken
van ijsbloemen. Liggend in het gras fantaseert ze over duizenden sterren aan
een pikzwarte hemel. Bij het schilderen van de herfstkleuren dwalen haar
gedachten af naar de schilderachtige kleuren van het poollicht. Bij het
ophangen van de spinnenwebben in de dauw stelt ze zich voor dat ze sprookjesachtige
kerstversieringen aan het maken is. Tijdens alle klusjes dagdroomt ze over sneeuwpoppen
maken, schaatsen, warme chocomelk drinken. Over glitter en kitscherige dorpjes
en overal lichtjes in donkere dagen. De tot leven gekomen idylle.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Het moment dat Gibby de oproep van de kerstman in haar
lokale elvenkrant zag staan wist ze dat haar droom op het punt van uitkomen stond.
Werken en wonen op de plek van haar dromen. Mooier kan het niet worden.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">En daar ligt ze nu. Knock-out op de vloer van de cadeautjesverpakfabriek.
Is dit het einde van haar tijd op de Noordpool? Dat zal vast want dit is niet
het eerste ongelukje wat haar overkomt. Ze heeft de zuurstokkoker laten
overkoken waardoor er drie dagen later nog elven roze suiker van het plafond
stonden te steken. De chocoladesneeuwpoppen die Gibby heeft gemaakt zijn zo
hard dat de tandenfee erover heeft geklaagd dat er zoveel tanden afbreken dat
ze haar werk nauwelijks meer aan kan. Na het kerstkransen bakken heeft de
bakkerij twee dagen blauw gestaan van de rook. En nu heeft ze de inpakmachine
laten ontploffen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Huilend komt Gibby weer bij bewust zijn. Dit was het
dan. Het einde van haar droom. En ze is hier nog niet eens lang genoeg om ook
maar één van haar droombeelden tot leven te zien komen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“Ho ho ho, waarom die tranen?” Oja, de kerstman, die is
er ook nog. </span><span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: 12pt;">Gibby begint nog harder te snikken. Grote dikke
snottebellen jojoën op de maat van de gierende uithalen aan haar knalrode neus.
Hortend en stotend vertelt ze alles wat gebeurt is aan de kerstman. Over de
teleurstelling van de hoofdelf dat ze zo druk was met het inkleuren van ideeën
voor nieuwe chocolaatjes dat ze helemaal vergat op tijd de chocolade van het
vuur te halen en in de mallen te doen. Over de bakkerself die hoofdschuddend de
puinhoop in zijn bakkerij overzag terwijl Gibby de rook om haar hoofd niet zag
omdat ze te druk was met sneeuwsterren tekenen in de achtergebleven bloem op
het werkblad. Dat de suiker voor de zuurstokken overkookte omdat ze allerlei
nieuwe kleuren aan het mengen was. En dat de inpakmachine vastliep omdat het
papier niet de machine kon doorlopen omdat ze het saaie papier wilde
opvrolijken met allerlei illustraties.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Ze slikt nog eens flink, veegt haar tranen van haar
wangen en kijkt op naar de kerstman. Hoofdschuddend kijkt hij haar aan: ”O
Gibby toch. Waarom heb je in het kennismakingsgesprek met mevrouw Claus niet
gezegd hoeveel je van tekenen houdt. Waarom heb je haar niet verteld over je
dromen?” Gibby haalt stilletjes haar schouders op. Ze weet niet hoe ze moet
zeggen dat ze daar in haar zenuwen of ze wel een goede indruk zou maken
helemaal niet aan heeft gedacht. Dat ze zo graag naar de Noordpool wilde dat ze
bang was verkeerde dingen te zeggen en daarom maar zo min mogelijk zei. Dat het
makkelijker was ja te knikken als haar iets werd gevraagd. Zelfs toen dat was
of ze van koken en cadeautjes inpakken hield.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“Toevallig was ik net naar je op zoek,” vervolgde de
kerstman, “ik heb natuurlijk al lang over je avonturen hier in Kerstdorp
gehoord. Een elf als jij blijft niet lang onopgemerkt. Mevrouw Claus is aan de
hand van de gonzende verhalen eens polshoogte gaan nemen bij de elfbazen en
kreeg overal hetzelfde te horen. Gibby is een vriendelijk, vrolijk en gezeglijk
elfje. Een beetje dromerig maar met een fantastische fantasie en een talent
voor het bedenken van mooie dingen. Ze heeft me meteen hierheen gestuurd om je
te redden van de cadeautjes. Kom dan gaan we naar haar toe.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Met ogen zo groot als schoteltjes kijkt Gibby naar de
kerstman. Ze merkt dat haar mond is open gevallen. Snel doet ze hem weer dicht.
Ze zoekt naar woorden maar weet niet wat ze wil zeggen, zou moeten zeggen. Ze
stamelt wat. Draalt wat. Stamelt nog wat. Dan besluit ze toch maar niks te
zeggen en knikt bedeesd.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Even later zit ze naast de kerstman in zijn slee. Gibby
kan haar enthousiasme nauwelijks verbergen. Dit is wat ze zich had voorgesteld
bij wonen op de Noordpool. Dan vraagt de kerstman haar of ze het erg vind dat
ze eerst even een trainingsrondje doen met de rendieren. Haar wangen worden
rood van opwinding. De kou prikt in haar gezicht als ze door de met nachtvorst
gevulde lucht suizen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Gibby krijgt heel veel zin stiekem wat suikerspinwolken in
de strakblauwe nacht. Ze gluurt naast zich. Zal de kerstman het merken? Vast
niet.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Voorzichtig plaatst ze een klein wit wolkje aan het
donkere hemel. Heel voorzichtig tussen twee sterren in. En dan één tussen wat
boomtoppen. En dan één waar sneeuwvlokken uitvallen. Al snel is ze zo verdiept
in het inkleuren van een sneeuwlandschap dat ze de kerstman helemaal is
vergeten. Ze plakt wolken. Schildert met alle nuances van wit die ze kan
bedenken. Ze brengt schaduwen aan. En ze maakt de allermooiste ijsbloemen die
ze kan bedenken. Wanneer ze klaar is slaakt ze een diepe zucht. Wat is dit
geweldig om te doen. Schilderen met sneeuw en ijs vliegend in een slee.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Met een klap is Gibby terug in de realiteit. Ze heeft
zitten schilderen met ijs en sneeuw terwijl ze bij de kerstman in de slee zit.
Och heden, wat moet hij nu wel niet van haar denken. Waarom had ze dit nou
gedaan? Haar moedertje zou zich hoofdschuddend afvragen waar haar verstand toch
zat. Nou, niet tussen haar oren! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Kijk, de
kerstman zit haar gewoon uit te lachen! Hij schuddebuikt ervan.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Gelukkig, de kerstman landt de slee. Hij tilt Gibby van
de bok en leidt haar naar het kantoor van mevrouw Claus. Hij gooit de deur open
en roept: “Lieverd, ze hadden gelijk! Dit elfje bulkt van het talent. Wat een
ontwerper is dit. Meer kleuren heb ik nog nooit gezien in een sneeuwlandschap
en toch is alles wit. Het is ongelooflijk prachtig!”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Mevrouw Claus kijkt breed lachend op van de papieren
waar ze mee bezig was. “Ik heb het gezien, Nick.” Ze wenst zich tot Gibby: “Het
was fantastisch om je te zien schilderen, Giibby. Zoveel talent. Zoveel
fantasie. En wat een prachtig kleurgebruik. Grootvader Vorst zal blij zijn met
zo’n fantasierijke medewerker. Nu kan hij het eindelijk een beetje rustiger aan
gaan doen. Als je dat tenminste wil?” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Dertien jaar later werkt Gibby nog steeds bij grootvader
Vorst. Ze bedenkt winterlandschappen, ontwerpt kerstdorpen, kleurt inpakpapier
en maakt ontelbare ijsbloemen. Honderden duizenden verschillende. In een uit
alle kleuren opgesteld kleurloos , vol glimmers om te schitteren in elk
sprankje licht wat er terloops haar oog op laat vallen. Gewoon, omdat ze er
zelf zo van geniet. Ze kan alleen maar hopen dat jij er net zo blij van wordt
als zij.<o:p></o:p></span></p>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-43502669815031781552021-08-24T22:32:00.003+02:002021-08-24T23:18:25.190+02:00Doornroosjes logé<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGfcNtac5aO1hX9nl31ny52uDhWP39XLmhKNpCtG1G5qf3U26xMw8FnuPniSYeR3eNuPTK6RmZkFTD0orU58uTULCLcMyUWb3Ah07ceufW6oezXCXpPs4iqRB5WnVjkP8kOhS9GMBBpb3u/s283/kasteel.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="283" data-original-width="283" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGfcNtac5aO1hX9nl31ny52uDhWP39XLmhKNpCtG1G5qf3U26xMw8FnuPniSYeR3eNuPTK6RmZkFTD0orU58uTULCLcMyUWb3Ah07ceufW6oezXCXpPs4iqRB5WnVjkP8kOhS9GMBBpb3u/s0/kasteel.png" width="283" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">“Doornroosje moet toch echt een behoorlijk talent voor
slapen hebben als het haar lukt zelfs midden in dit park door alle herrie heen
te slapen!” verzucht ik een geeuw onderdrukkend. ”Of een verdomd goed bed.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Een paar dagen geleden heb ik mij laten meeslepen naar
Disneyland. Harry was als een kind zo blij dat hij twee tickets had weten te
bemachtigen in één of andere verloting. Zo blij dat zelfs ik enigszins
enthousiast werd bij de gedachte aan een geheel verzorgde vijfdaagse vakantie.
Dat pretpark nam ik dan maar op de koop toe.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Spijt als haren op mijn hoofd heb ik. De prijs omvatte
niet zomaar een verblijf. Nee, ons verblijf is midden op het park, in het
kasteel van Doornroosje. En hoewel de suite er zeer comfortabel uitziet, heeft
de ontwerper er goed voor gezorgd dat je niets van het park hoeft te missen.
Sterker nog, er is geen plek te vinden waar je aan dat pokke disneymuziekje kan
ontkomen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">En de godganse dag hoor je er kinderen. Horendol word ik
van de hele dag gegil, gejengel en gejank. Dan komt er ook nog vier keer per
dag een parade voorbij die er minstens een uur voor zorgt dat je jezelf niet eens
kan horen denken. Stapelgek word ik ervan. Stapelgek en doodmoe, want het
geluid gaat dag en nacht door. Zo moe dat ik nergens anders meer aan kan denken
dan slapen. Ik zou een moord doen voor wat rust.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Nogmaals luidkeels geeuwend strek ik mijn arm uit naar
het doosje slaappillen wat Harry voor me heeft gehaald. De vorige dosis heeft
helaas niet geholpen, maar als ik nu niet ga slapen ben ik bang dat ik helemaal
doordraai en een kleuter bij de enkels pak en om me heen ga meppen.
Nogmaals druk ik een strip leeg en slik de pillen door. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">Wankelend loop ik de suite uit de trap op. Het kost wat
moeite om de deur naar het zolderkamertje open te krijgen maar als het uiteindelijk
is gelukt kruip ik luid gapend en geeuwend naast Doornroosje op bed. Dit moet wel
het beste plekje zijn om te slapen. Haar lukt het tenslotte honderd jaar. Maar
mij zal zelfs geen sprookjesprins meer wakker kunnen kussen. Ze kunnen me
allemaal rambam krijgen. Ik sta nooit meer op!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="background-color: white; color: #373737; font-family: Georgia, "Bitstream Charter", serif; font-size: 15px; font-style: italic;">Geeuwen = 1) Gapen 2) Uiting van moeheid 3) Uiting van verveling</span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="background-color: white; color: #373737; font-family: Georgia, "Bitstream Charter", serif; font-size: 15px; font-style: italic;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="background-color: white; color: #373737; font-family: Georgia, "Bitstream Charter", serif; font-size: 15px; font-style: italic;">Dit verhaal schreef ik n.a.v. deze <a href="https://alimolenaar.nl/stukjes/geeuwen-wot-deel-33-2021/">#WOT</a>. </span></span></p><p class="MsoNormal"><em style="background-color: white; border: 0px; color: #373737; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzin ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden kun je in het <a href="https://alimolenaar.nl/stukjes/category/wot/" rel="noreferrer noopener" style="border: 0px; color: #1982d1; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; vertical-align: baseline;" target="_blank">archief</a> vinden.</em></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-10838906068858646502020-12-26T00:02:00.000+01:002020-12-26T00:02:22.422+01:00Krampus<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">In een blokhut bedolven door sneeuw gaat Lenna aan de
keukentafel zitten. Ze vouwt haar handen om de kop thee die ze net voor
zichzelf heeft gezet. Ze zucht diep en laar haar hoofd hangen. Ze voelt een
langzame traan over haar gezicht lopen. Ze wil hem wegvegen maar bedenkt zich.
Wat maakt het uit dat er een traan over haar wang rolt? Er is toch niemand die
het kan zien. Ze kan zo lelijk huilen als ze wil.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Geërgerd onderdrukt ze een snik. Dat ze lelijk kan
huilen wil nog niet zeggen dat ze dat dan ook maar moet gaan doen. Met huilen
komt Maarten niet terug. Als dat zo zijn had hij drie uur geleden alweer voor
haar neus gestaan. Maar dat was niet zo, dus huilen helpt niets. Ze kon beter
eens gaan nadenken hoe ze hier weg kon komen, want die hufter was niet alleen
weggegaan zonder iets te zeggen, hij had ook de auto meegenomen. Nu zat ze vast
hier in dat godvergeten niemandsland onder de sneeuw.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Lenna zucht nog eens diep en rekt zich dan langzaam uit.
Ze ademt nog eens diep in en weer uit. Daar wordt het iets helderder van in
haar hoofd. Haar blik valt op de adventskalender midden op de keukentafel. Ze
huivert. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Al vanaf het moment dat Maarten hem aan haar gaf krijgt
ze de kriebels van dat ding. Sowieso is het geen traditionele adventskalender
met 24 hokjes voor 24 dagen. Nee, dit ding telt één uur af in 12 hokjes. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">En in plaats van idyllische kersttafereeltjes staat hier
een Krampus op, zo’n enge soort Sinterklaas. Die met die bloeddoorlopen ogen,
punttanden en kwaadaardige grijns.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Maarten had gezegd dat hij meteen aan haar had moeten
denken toen hij de adventskalender zag. Het was zo’n leuke gadget en had zo’n
leuk griezelthema. Ze hield toch zo van horror? Echt een kerstcadeau voor haar.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Vol afgrijzen had ze de kalender op de keukentafel
gesmeten, schreeuwend dat hij een incompetente, onattente en onnadenkende
rotvent was. Ze had hem voor de voeten gesmeten dat ze speciaal voor hem in
deze pokke blokhut was gaan zitten, ver weg van haar familie en zo mogelijk nog
verder weg van de bewoonde wereld. Stampvoetend was ze naar de slaapkamer
gegaan en huilend op het bed in slaap gevallen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Toen Lenna wakker werd was Maarten weg. Het enige wat er
lag was die stomme kalender en een briefje waarop stond: ‘Maak dat ding open.
Het eerste vakje moet op eerste kerstdag om vijf uur open zijn, anders zijn de
gevolgen jouw verantwoordelijkheid.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Opstandig als ze zich voelde heeft ze de kalender in de
prullenbak gemieterd. Om hem daar drie uur later toch maar weer uit te halen. De
deadline is dan wel al verstreken dus gevoelsmatig heeft ze gewonnen. Ze heeft
zich niet laten dwingen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Lenna pakt de kalender op en bekijkt ‘m nog eens goed.
Het is echt een raar ding. Waar een gewone adventskalender van die plastic
bakjes voor de chocolaatjes heeft is deze helemaal vlak. Er zit wel een soort
verdikking bij de deurtjes maar daar past niets in. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Lenna kan haar nieuwsgierigheid niet langer bedingen en
maakt deurtje één open. Stomverbaasd kijkt ze naar een QR-code. Ze pakt haar
telefoon en scant de code. Het blijkt een link te zijn naar een filmpje met de
titel ‘stap 1’. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Wanneer het filmpje begint af te spelen schrikt Lenna
zich rot. Ze ziet Maarten met een groot mes in zijn hand. Hij staat gebogen
over het lichaam van Julius, het achtjarige zoontje van haar broer. Dan houdt
het filmpje abrupt op.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Trillend maakt Lenna het tweede deurtje open. Weer een
QR-code. Het filmpje wat hier aan gelinkt zit gaat verder waar het vorige
ophield. Ze hoort Julius gillen en op de achtergrond haar schoonzusje snikken.
De camera draait naar de keukenvloer en daar ziet ze haar broer liggen. Hij zit
onder de bloedvlekken. Het lijkt alsof hij op meerdere plekken is gestoken.
Vlak achter hem ziet ze Romy, haar nichtje liggen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Met elk deurtje wat Lenna openmaakt wordt de nachtmerrie
groter. Haar hele familie brengt eerste kerstdag door bij haar broer. Ze ziet
ze één voor één voorbij komen. Sommige onder het bloed, anderen doodstil in een
onnatuurlijke houding op grond, een bed of aan de eettafel. Het lijkt wel een
scène uit een hele slechte horrorfilm.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Wanneer Lenna bij het laatste deurtje aan is gekomen
komt Maarten in beeld. Hij ziet er vreselijk uit. Zijn mond is vertrokken in
een grimas, zijn ogen schieten heen en weer, alles in zijn houding schreeuwt
waanzinnigheid uit. Hij begint tegen de camera te praten: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">“Krampus is boos op jou Lenna. Krampus wilde
jou een mooi cadeau geven Lenna. Maar Lenna kon niet dankbaar zijn. Lenna wilde
niet luisteren. Lenna deed niet wat ze moest doen. Dit is jouw straf Lenna.
Ieder die je lief is, is voor Krampus. Dit is mijn wraak voor je
ondankbaarheid.”<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Dan gaat het beeld op zwart.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ontsteld kijkt Lenna naar haar telefoon. Dit kan toch
niet waar zijn? Heeft ze dit echt gezien? Wanhopig probeert ze de QR-codes
opnieuw te scannen maar ze blijken niet meer te werken. Ze probeert haar broer
te bellen maar de telefoon schakelt direct naar voicemail. Wanneer ze haar
moeder belt gebeurt precies hetzelfde. Dan valt het bereik van haar telefoon
weg.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Paniek neemt nu de overhand. Hoe kan haar bereik nou
zomaar wegvallen? Het was de hele dag meer dan uitstekend. Ze had nog gegrapt
dat haar provider een beter bereik had voor boerenkinkels dan voor gewone
mensen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Plots hoort ze buiten geluiden. Het klinkt alsof er
iemand aan komt hinken. Iets groots. Iets wat iets zwaars meesjouwt. Een
vreselijke metaalachtige stem lijkt haar te roepen. Het lijkt wel alsof die
stem toebehoort aan iets wat niet op deze aarde hoort rond te lopen. Aan iets
wat door waanzin is gegrepen. Als iemand die bezeten is door iets als een
Krampus. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Angst neemt nu de paniek over. Lenna begint sneller en
sneller te ademen. Haar hart klopt als een bezetene. Haar hoofd begint te
bonzen en bonken. Ze strompelt naar de gootsteen en geeft over.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Precies op dat moment zwaait de keukendeur open en
stormen er twee kinderen de hut binnen. “Tante Lenna, tante Lenna! Hebben we
geen gave film gemaakt? En nog interactief ook!”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ze draait zich om en kijkt recht in de lachende
gezichten van haar familie die het als het ultieme kerstcadeau zagen om de
horrorfan de ultieme horrorervaring te geven.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-46364465347242616472020-12-16T00:36:00.006+01:002020-12-16T00:39:12.584+01:00Vervelen<p><span style="font-size: medium;"> </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Ik slenter
wat over straat. Ik schop wat tegen een roestig blikje. Om mij heen klinkt het
gekras van de vele roeken die in de bomen langs het pad hun nesten hebben terwijl
in mijn hoofd mijn gedachten alle kanten op gaan. Het is al dagen een puinhoop
in mijn hoofd. Allerlei gedachten buitelen over elkaar heen. Goede en slechte, reële
en irreële, sommige waar en sommige pure fantasie. Het onderscheid tussen wat echt
is en wat niet vervaagd steeds verder.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Een gevoel
van lamlendigheid overvalt me. Vragen komen in me op. Wat doe ik hier? Wat
heeft het voor zin? Heeft überhaupt iets zin? Moet ik niet wat doen? <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik maak me groot en schreeuw uit: ”Wat moet ik
doen? Wat kan ik doen? Ik verveel me!”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Verschrikt
vliegen de roeken op. Hun boze gekras brengt een herinnering bij me boven.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif;">verveling</span></b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Ik zal een
jaar of tien zijn geweest dat mijn broers en ik ons enorm verveelden. Het zal
in een vakantie zijn geweest want we waren alle vier thuis en zaten ons zelf en
elkaar danig in de weg. Onze moeder werd compleet tureluurs van ons geruzie,
gevecht en gezeur. Ik weet nog dat ze op een gegeven moment uit riep: “Wegwezen!
Jullie allemaal. Het kan me niet schelen wat jullie gaan doen. Van mijn part
gaan jullie op het Damrak fietsen met gouden sturen jatten! Wegwezen nu!” Nu
wisten we zeker, het is menens. En dus gingen we.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Eerst naar
het pleintje bij de flats. Lekker balletje trappen. Maar al snel werden we
weggestuurd omdat mensen bang waren dat we in onze onbesuisdheid hun auto’s
zouden beschadigen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Toen naar
het schoolpleintje een paar straten verder op. Daar werden we weggestuurd door
de politie omdat een paar eikels ’s avonds fikkie stookten en dus het hele
plein verboden was gemaakt. Door naar het trapveldje maar dat lag vol gebroken
flessen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">We hadden
ondertussen flink de smoor in dat we nergens konden spelen. Het speeltuintje
waren we veel te groot voor en zat sowieso vol met ukkies. Het basketbalveldje
was altijd bezet door grote jongens. Nergens was er plek voor ons. En moeder
was heel duidelijk geweest. We mochten met etenstijd pas weer thuis komen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Het zal mijn
oudste broer zijn geweest die met het plan kwam naar het grote park te gaan.
Eigenlijk mochten we daar niet komen zonder vader of moeder, want volgens hun “gebeurden
er dingen die het daglicht niet konden verdragen” maar va en moe die waren er
nou niet en we moesten toch ergens heen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">In het
park<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Daar gingen
we met z’n vieren. Naar het grote park. Eerst de grote weg aflopen. Dan bij de stoplichten
oversteken. Nog een keertje links af slaan en dan de stalen hekken door.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Vooraan was
een met bosschage omringd grasveldje, waar we met va en moe wat balden <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>maar zelf vonden we dit net wat te klein om lekker
te voetballen. We wisten dat er achter de parkvijver een wat groter veld was. Daar
gingen we naar toe. We deelden ons op in twee teams. Ik, de jongste speelde met
onze oudste broer en de twee anderen vormden de tegenstander. We deden onze
shirts uit om de doelen mee te markeren en begonnen eindelijk aan ons potje
voetbal.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">We zijn alle
vier zeer fanatiek en kunnen slecht tegen ons verlies. Het vriendschappelijke
potje mondde dus al snel uit in een felle strijd. Tijdens een woordenwisseling
over een vermeende overtreding werd een van ons zo boos over het vermeende
onrecht dat hij de bal wild wegtrapte. Zo de bossen in. Natuurlijk zo ver dat
we de bal niet zagen liggen en er niks anders op zat dan allemaal tussen de
bomen gaan zoeken.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">De roeken<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Het zoeken
duurde lang. Het was donker onder de bomen en er was een wildgroei aan <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>bosjes en struiken. Alles stond zo dicht op
elkaar dat het erg moeilijk was te zien of er misschien een voetbal lag.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Plots klonk
er een gil en vlogen er overal roeken krassend weg. De gil was onmiskenbaar van
een van mijn broers. Ik holde meteen in de richting van het geluid. Terwijl het
geluid van de roeken verstomde hoorde ik mijn oudste broer roepen. AL gauw
kwamen we samen bij een soort open plek waar een van mijn broers tegenover een
groepje van jongemannen stond. Deze jongemannen hadden overduidelijk weinig
goeds in de zin. Ze stonden met geheven vuisten en een enkeling had zelfs een
mes in handen. Ik keek even naar mijn andere broers. Deze knikten allebei en
toen stapten we op de groep af.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Graag had ik
verteld dat het gevecht episch was, maar dat zou gelogen zijn. Het was gewoon
een zeer stevige knokpartij. Zo één waar geen eind aan lijkt te komen. We
sloegen en we schopten. Net zo lang tot geen tegenstander meer stond. Het was
een grote roes met als beloning de grootste kik die we ooit hadden gehad.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: large;">Na deze keer
volgden er meer matpartijen. Vooral als we ons verveelden zochten we groepen
rondhangende jongens op. Die waren altijd zo snel opgefokt dat het gegarandeerd
knokken werd.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Nu ik de
roeken weer hoor krassen besef ik dat het al weer een tijdje geleden is dat we
een leuk verzetje hebben gehad. Ik kijk eens om me heen, spot een groepje hangjongeren,
maak een foto met mijn telefoon, zet ‘m in de groepsapp en typ: “Ik verveel me.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;">Vervelen
= 1) Ergeren 2) Klieren 3) Lastig worden 4) Nergens zin in hebben 5) Niet
boeien 6) Tegenstaan 7) Zich niet weten te vermaken.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif;">#WOT
betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzint Ali een woord waar je over
kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op
ieder moment instappen.</span></i><span style="font-family: "Lucida Bright",serif;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-35966549052057736182020-02-21T17:02:00.003+01:002020-02-21T17:13:37.263+01:00In gevecht<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Mijke voelt de handen nog voor ze ziet aankomen. Ze
pakken haar stevig vast. Paniek laait in haar op. Ze schreeuwt. “laat me los!
Laat me los. Ik wil hier weg. Laat me gaan!”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Haar schreeuwen heeft geen effect. De handen laten haar
niet los. Mijke probeert zich los te wurmen. Ze draait, ze schopt, ze probeert
te slaan, maar niets heeft effect. In de verte hoort ze een stem die haar probeert
te bereiken maar ze verzet zich hevig tegen de woorden vol vergif.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ze probeert bij bewustzijn te blijven maar voelt dat ze de
strijd begint te verliezen. Langzaam zakt ze weg in de duistere afgrond die
haar gretig opslokt.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Wanneer Mijke wakker wordt heeft ze een onheilspellend
gevoel. Het voelt alsof ze in een groot gevaar is. Ze probeert overeind te
komen maar merkt dat haar armen vastgebonden zitten aan het bed waar ze op
ligt. ze heeft het gevoel dat ze wordt bekeken. Voorzichtig draait ze haar
hoofd en kijkt recht in een paar vuurspugende ogen. Ze begint te gillen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Al snel hoort ze een deur open gaan. In de verte hoort
ze de stem die haar op zachte toon tot rust maant. Dan voelt ze de handen weer.
Dit keer komt de duisternis hard en snel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Het is gelukt! Na heel lang observeren en proberen is
het Mijke gelukt te ontsnappen. Ze rent en rent. Ze rent langs bomen, een rivier,
bospaden en snelwegen. Maar hoe hard ze ook rent, waar ze ook allemaal langs komt
ze heeft het gevoel dat ze geen stap van het gevaar vandaan komt.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ze blijft de hete adem in haar nek voelen. De
vuurspugende ogen blijven naar haar loeren en ze blijft de druk van de handen
voelen. Ze rent en rent, maar de duisternis weet haar toch weer te achterhalen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Moe is ze. Moe van het vechten, van het wegrennen en van
het steeds opnieuw wegzakken in duisternis. Langzamerhand verzet Mijke zich steeds
minder tegen de zachte stem in de verte. De afstand tussen haar en de stem
wordt kleiner. Ze hoort de stem zeggen dat ze veilig is, dat ze niet bang hoeft
te zijn en ze gelooft dat het waar is. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Mijke doet haar ogen open en ziet dat ze in een kille,
kale kamer ligt. Ze voelt ze de handen weer maar nu niet dreigend en dwingend
maar sturend en steunend. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ze wordt overvallen door vermoeidheid en een groot
gevoel van verdriet. Ze begint onbedaarlijk te huilen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">De stem begint weer tegen haar te praten. “Goed zo. Toe
maar, gooi het er maar uit. Het is ook niet niks zo’n psychose. God mag weten
wat voor demonen jij bent tegen gekomen de afgelopen uren.”<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Mijke zakt opnieuw weg maar dit keer wacht haar niet
de eindeloze afgrond van duisternis maar de stille kalmte van een diepe slaap.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-18116301492404998242020-02-03T21:45:00.001+01:002020-02-03T21:45:15.788+01:00uit het keurslijf<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Kwaad smijt Sophie de deur achter zich dicht. Stampvoetend
loopt ze naar buiten. Pisnijdig is ze. Wat denken ze wel niet van haar? Waar halen
ze het lef vandaan haar te vragen of ze een braaf meisje gaat zijn volgend
jaar. Alsof ze al jaren een van god losgeslagen nymfomane is!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Geagiteerd loopt ze naar de kade. Ze ijsbeert langs het
water. Haar hele lijf trilt van de woede die ze voelt. Ze heeft het helemaal
gehad met dat gezeik. Ze is er klaar mee, in een keurslijf gepropt worden maar
nog niet aan de immens hoge standaard voldoen. Bah, bah en nog eens bah!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">In haar wordt iets wakker. Iets wat ze al twintig jaar
in slaap sust. Iets waar Sophie al heel lang bang voor is. Haar onvoorspelbare
kant. Haar rebelse kant. Haar opstandigheid. Haar drang zich door niets en
niemand de wet te laten voorschrijven.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Haar rebelse kant glimlacht. Het voelt haar
ontevredenheid, haar woede en haar gevoel van onrechtvaardigheid. Het is zover.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Eindelijk komt er weer ruimte voor rebellie. Voor onvervalst
losgaan. Van spijt na onverantwoorde pret. Voor katers en onverklaarbare
spierpijn. Het is de hoogste tijd voor totale anarchie!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Er begint zich een plan te vormen in Sophies hoofd. Het
kriebelt en het wringt. Verontrust voelt ze dat het plannetje haar doodsbang en
tegelijkertijd wild enthousiast maakt. Zou ze dit echt durven? Zou ze dit echt
kunnen? Wat zouden ze wel niet van haar vinden?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Er gaat een schok door haar heen. Ze doet het weer! Weer
houdt ze zich bezig met wat een ander er van zou kunnen vinden. Ze klemt haar
kaken op elkaar. Een vastberaden blik verschijnt in haar ogen. Haar keus is
gemaakt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Al lopen de rillingen over haar lijf bij de gedachte. Al
versnelt haar ademhaling al bij alleen de gedachte. Al weet ze niet of het echt
wel kan. Ze gaat het doen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Laat ze allemaal maar het rambam krijgen met hun keurslijven
en brave-meisjes-geleuter. Laat ze zelf maar keurig netjes zijn. Laat ze zelf
maar braaf oppassen en niet dronken worden en voorzichtig zijn en goed uitkijken.
Zij gaat het niet meer doen. Zij stapt uit het keurslijf. Uit het verwachtingspatroon.
Uit het harnas van fatsoen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Sophie haalt diep adem en doet een grote stap naar
voren. Heel even voelt ze de ultieme vrijheid. Dan omsluit het water haar en
wordt alles stil. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-18815919874739135872019-12-25T16:15:00.001+01:002019-12-25T16:15:43.865+01:00Licht in de duisternis<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ergens op zolder, in een van de meest onbereikbare
hoekjes, staat een stapel dozen. In een van deze dozen lig ik. Nou ja, de
onderdelen die mij vormen zitten in die doos. Een standaard, een stam en heel
veel takken. Allemaal van metaal en kunststof. Samen vormen deze stukjes metaal
en kunststof een kunstkerstboom. Mij dus.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Al bijna twintig jaar sta ik in de kerstperiode te
pronken in de woonkamer van dezelfde mensen, mijn eigenaren. Mijn lampjes
verlichten al jaren de donkere tijden. Ik kan me mijn eerste jaar nog
herinneren alsof het gisteren was.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Er schalde vrolijke kerstmuziek door de speakers. De
jonge mensen lachten, dansten en<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>straalden. Ze waren jong, verliefd, gelukkig en zouden snel hun eerste
kindje verwelkomen. Misschien wel met kerstmis. Er stond al een klein wiegje
aan mijn voet voor het geval dat.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">De dag voor kerst was hectisch. Er hing spanning en
opwinding in de lucht. Het leek er erg op dat er inderdaad een kindje geboren
ging worden. In de avond ging het stel puffend en steunend de deur uit.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ze bleven lang weg. Wel meerdere dagen en nachten. Toen
ze thuis kwamen namen ze enkel intense stilte en veel verdriet mee. Mijn
lichtjes werden uitgedaan. Het wiegje bleef leeg.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Nog maandenlang heb ik in de huiskamer gestaan. Weet je
dat dat er intens verdrietig uitziet, een onverlichte kerstboom in mei? Zo zag
ik er niet alleen uit. Zo voelde ik me ook. Niet op mijn plaats met mijn
glitters en goud. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Eind mei besloot het stel eindelijk om me af te tuigen
en op te ruimen. Met veel tranen en verdriet verdween langzamerhand alle pracht
en praal in de dozen. Ik werd terug gebracht tot mijn essentie van metaal en
kunststof en samen met het wiegje op zolder gezet.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ik was blij verrast toen we begin december weer van
zolder werden gehaald. Na al dat verdriet had ik eigenlijk verwacht nog heel
lang op zolder te staan. Maar hoewel de sfeer niet zo uitbundig was als het
eerste jaar hing er wel weer hoop op geluk in de woonkamer. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Op de dag voor kerst was de sfeer wat bedrukter en vol
stil verdriet. De sfeer leek zelfs volledig verziekt te worden toen de man van
het stel het wiegje van zolder haalde en aan de vrouw gaf. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">De vrouw begon onbedaarlijk te huilen maar tot mijn
grote verbazing vloog ze hem om de nek en vertelde hem tussen de gierende
uithalen door hoe blij ze met hem was en hoe ze hun kerstengeltje miste en dat
dit het allermooiste was wat ze hem had kunnen geven.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ze zette het wiegje aan mijn voet en toen zag ik dat er
een betoverend mooie engel in lag.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Een
kerstengel waarin al hun liefde voor hun engeltje en elkaar zichtbaar was
geworden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Elk jaar mocht ik op de dag voor kerst getuige zijn van
het bijzondere moment waarop ze de kerstengel in het wiegje aan mijn voet
legden. Elk jaar weer was het intens verdrietig en tegelijkertijd vreselijk
mooi. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Dit jaar zal ik voor het laatst onderdeel zijn van deze
intieme ceremonie. Mijn lichtjes zullen de kerstengel voor het laatst
verlichten. Ik ben oud. Mijn takken hebben kale plekken. Het kunststof is
verstaft en het metaal is moe. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: 14pt;">Het stel heeft al een nieuwe kerstboom gekocht maar
hebben besloten me nog eenmaal op te zetten. Om mij nog eenmaal met glitter en
goud te versieren. Nog een keer zal het wiegje met de kerstengel aan mijn voet
worden gezet.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright", serif; font-size: 14pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Lucida Bright",serif; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Nog eenmaal breng ik licht donkere tijden. Daarna gaan
mijn lichtjes definitief uit. Mijn taak is bijna volbracht.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKJGveR3I5jKV6WOIqw9pMe88VlL9SV8l1JFlUkrXpLmRQ7SZKFh_WH_mNsa66iFlxwGJHJlJhGsybBvURKDMy6MeGqfwwLs3KQdgC9lZA42EOmRoIQPu6egqXBjELknWXF_vvVfifUQo3/s1600/IMG_3607.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKJGveR3I5jKV6WOIqw9pMe88VlL9SV8l1JFlUkrXpLmRQ7SZKFh_WH_mNsa66iFlxwGJHJlJhGsybBvURKDMy6MeGqfwwLs3KQdgC9lZA42EOmRoIQPu6egqXBjELknWXF_vvVfifUQo3/s320/IMG_3607.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-27260348930086050982017-09-16T23:22:00.002+02:002017-09-16T23:22:48.417+02:00Kettingreactie<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Het is chaos
om mij heen. Eén grote bende van licht en geluid. Sirenes gillen, mensen roepen
en ergens op de achtergrond hoor ik iemand huilen. Zwaailichten in alle kleuren
flitsen af en aan.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">De auto waar
ik in zit ligt ondersteboven. Ik hang in de gordel tegen de deur aan. Ik voel
een vloeistof over mijn gezicht lopen. Mijn arm slaapt. Ik heb het gevoel dat
ik al minstens een half uur ik lig te wachten op wat gaat komen. Ik begin mijn
kalmte wel een beetje te verliezen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Natuurlijk
weet ik best wel dat ik niet de enige ben die op hulp wacht. We zijn betrokken
bij een grote kettingbotsing. Er zullen ongetwijfeld veel meer gewonden zijn,
maar dat er nog niet eens even iemand is langsgekomen om te kijken hoe we er
aan toe zijn vind ik toch erg onprettig. Alsof ze ons autootje niet hebben zien
liggen achter die geschaarde vrachtwagen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Plots moet
ik denken aan de auto die ik naar het kanaal zag schuiven. Is die auto ook
daadwerkelijk te water is geraakt? Zal de hulpverlening die dan wel zien? Zullen
die inzittenden ook het gevoel hebben dat ze niet worden gezien en dus niet
worden geholpen? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Naast mij
hoor ik een zucht. Ik draai mijn hoofd en zie mijn dochter hangen. Ze hangt
ondersteboven in haar gordel. Met driftige gebaren probeert haar haar uit haar
gezicht te vegen maar de zwaartekracht werkt haar ernstig tegen. Geërgerd
blaast ze naar een lok die haar neus kriebelt. Een rode vloeistof loopt over
haar wang. Het geheel ziet er zo ontzettend absurd uit. Voor ik het me
realiseer flap ik eruit: “Hang je lekker?” <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Vol ongeloof
kijkt ze me aan. Dan beginnen we allebei onbedaarlijk te lachen. We kunnen niet
meer ophouden. Zelfs niet als de voorruit wordt verwijderd en mensen ons uit de
auto proberen te helpen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Bij de
nabespreking prijzen de hulpverleners ons inlevingsvermogen. Nog nooit eerder
hadden ze lotus slachtoffers gehad die zo goed hysterie hadden laten zien. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-29088500762344339282017-05-17T17:01:00.000+02:002017-05-17T17:01:30.789+02:00De Stagiair<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">In gedachten verzonken loop ik over de parkeerplaats
naar de ingang van het opleidingscentrum. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Het is al bijna een jaar geleden dat ik hier voor het
laatst naar binnen liep. Jong en zo arrogant als een slimme student
maar kan zijn. </span><span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 12pt;">Ik dacht dat ik de wijsheid in pacht had. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 12pt;">Het had dan ook zeer
gedaan toen mijn studiebegeleider had gezegd dat ik nog niet klaar was voor het
echte werk. Dat ik nog te jong was, te weinig levenservaring had, naïef was. Hij
raadde me aan een stageplek te zoeken om ervaring op te doen en daarna pas het
afsluitende gesprek te doen. De kans dat ik dan met een plek in het
profilersteam naar buiten kwam was dan aanzienlijk groter.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Natuurlijk was ik niet blij. Ik was zelfs boos. Hoe
durfde hij? Ik haalde op bijna alle vakken het hoogste cijfer van de klas.
Iedereen prees mijn parate kennis, mijn ijver en mijn nauwkeurigheid. Maar ik
wist wel waar hij die onzin vandaan haalde. Die Truus van Psychologisch Inzicht
had natuurlijk lopen stoken. Die had het altijd op mij gemunt, zei dat ik
arrogant was en dat dat me gemakzuchtig maakte. Zij had er vast voor gezorgd
dat ik niet direct als profiler aan de slag kon. Ik kon haar wel wat aan doen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Toen de woede wat afkoelde begon er een plan te
ontstaan. Ik moest dus gaan stage lopen. Maar ik wilde absoluut niet in een
bestaand team. Daar was de kans dat je een veredelde koffiehaler werd veel te
groot. Als ik dan stage moest lopen wilde ik dat wel ergens doen waar ik ook
echt wat kon leren. En na een aantal bezoeken aan de politiearchieven wist ik
precies bij wie dat zou zijn.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">De stagebegeleider die ik had uitgekozen stond niet bekend om
zijn goede omgang met stagiairs. Eigenlijk was niet eens bekend of hij eerder
stagiairs had gehad of mensen had opgeleid. Maar dit was van wie ik het meest zou
leren over seriemoordenaars, hun rituelen, hun persoonlijkheid en hun sterke en
zwakke kanten. Dit was voor mij de manier om mijn inzicht te vergroten.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Als snel kwam ik erachter dat mijn studiebegeleider
gelijk had gehad. Ik was zo groen als gras. Kokhalzend zag ik de gevolgen van
marteling. Kotsend rende ik weg van de
plaats delict. Gillend zag ik mensen doodbloeden zonder dat ik iets voor ze kon
doen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Maar ik leerde veel. Ik kreeg een inkijkje in de
hersenspinsels van een monster. Ik kreeg een kijkje in zijn voorbereiding op de
jacht. Ik leerde over het belang van rituelen en trofeeën. Ik leerde te kijken
naar wat het monster deed en wat hij daarmee vertelde. Ik leerde te denken als
het monster. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida bright" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Gisteren heb ik mijn meesterproef gedaan. </span><span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 16px;">Die plek in het profilersteam kan mij niet ontgaan. </span><span style="font-family: "lucida bright" , serif; font-size: 12pt;">De foto’s en filmpjes van de slachtoffers zullen onomstotelijk laten zien dat ik exact weet hoe een seriemoordenaar denkt
en doet. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-89479488211432474622017-01-10T21:46:00.002+01:002017-01-10T21:46:32.700+01:00De Boomhut<br /><div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vandaag word mijn boomhut afgebroken. Stuk voor stuk zullen
mijn spullen er uit worden gehaald. Plank voor plank zullen mijn herinneringen
worden afgevoerd. En mijn boomhut is gemaakt van heel veel planken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De eerste versie van mijn boomhut heeft mijn vader voor mij gemaakt.
Ik zal een jaar of zes zijn geweest dat hij er aan timmerde. Mijn moeder was
boos want ze vond het maar een gevaarlijk iets, zo’n hutje van oud hout boven
in de grote spar in onze achtertuin. Mijn vader vond dat ze zich geen drukte
moest maken. Hij zou wel een hekje om het hutje maken zodat ik er niet zomaar
uit kon vallen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het is de laatste keer dat mijn vader zijn aan mijn moeder
gegeven woord hield. Toen de boomhut klaar was gaf hij mij een aai over mijn bol,
pakte zijn boeltje en is met de
Noorderzon vertrokken. Het hekje is door de jaren heen wel gebleven.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn moeder bleef de boomhut maar eng vinden. In het begin
vroeg ik haar nog wel eens om bij mij op visite te komen maar als ze halverwege
de slingerende touwladder was durfde ze niet verder omhoog. Hoewel ze wist dat
het voor mij belangrijk was kon ze zich
niet over haar angst heen zetten en op den duur probeerde ze het niet eens
meer.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn aanvankelijke teleurstelling verdween snel toen ik
besefte dat het inhield dat de boomhut echt mijn terrein was. Niets er in werd
door mijn moeder gezien. Mijn eigen plek zonder ouderlijk toezicht. Ruimte die
ik op geen enkele wijze hoefde te delen. Een plaats waar ik zelf de regels bepaalde.
Mijn vader had mij mijn eigen hemel gegeven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In het begin deed ik niet anders dan spullen naar mijn
boomhut slepen. Ik kreeg van een buurman wat oude kussens van een bank om op te
zitten. Een tante van me had nog wat oude dekens om onder te kruipen als het
koud was. Een buurvrouw gaf me geregeld een stripboek en een andere buurvrouw
verraste me af en toe met een grote stapel tijdschriften. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Door al dat gesleep van me werd de boomhut na verloop van tijd werd te klein en bouwde ik
er een stuk bij aan. Een paar jaar later verstevigde ik de oorspronkelijke
boomhut en zette er een verdieping bovenop. En nog weer later timmerde ik er
nog een stuk bij aan. Eigenlijk kon je ook niet meer spreken van een boomhut
want ondertussen stond het bouwwerk met diverse palen verankerd aan de grond.
Enkel de ingang leunde nog op de boom.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Wat niet veranderde was het gevoel van vrijheid. Enkel mijn
regels golden in de boomhut. Het begon een soort Las Vegas te worden. Wat
gebeurde in de boomhut bleef in de boomhut. Letterlijk alles moest achterblijven.
Niets wat in mijn boomhut kwam verliet het ooit nog. Tot vandaag.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vandaag komt er een eind aan mijn eigen vrijstaat. Het huis
is verkocht en de nieuwe eigenaren hebben besloten mijn boomhut te verwijderen.
Ik kan ze niet meer tegenhouden. Maar ik hoop dat ze flink schrikken als ze mij
in mijn boomhut terugvinden.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-20956130148387361992016-06-26T23:59:00.002+02:002016-06-27T15:42:07.015+02:00Bushalte<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic0BvkcTreEDxedT8JMdIbgebQCt4AAjmNgW41ZV2vyQIkoAKfpnmKrGMxF6wpmBwt2WGxIAEzGVqFHs3QLgJ3v7kL44tFbTjEDI2EL5VXcicZsF3ol30aMEaJqZHYkpju6X-DAoRfN3Bw/s1600/foto+voor+bij+verhaal+bushallte.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic0BvkcTreEDxedT8JMdIbgebQCt4AAjmNgW41ZV2vyQIkoAKfpnmKrGMxF6wpmBwt2WGxIAEzGVqFHs3QLgJ3v7kL44tFbTjEDI2EL5VXcicZsF3ol30aMEaJqZHYkpju6X-DAoRfN3Bw/s400/foto+voor+bij+verhaal+bushallte.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De inspiratie. Foto van Petrouschka Zandvliet, </td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
Het is nog vroeg in
de ochtend als ik op mijn vaste plaats ga staan. Ik ben mooi op tijd. Genoeg
tijd om me te installeren voor ze komt. Want ze komt vandaag. Ik weet het
zeker. Ik heb het haar zelf horen zeggen. Vandaag gaat ze met de bus.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Vanaf mijn plekje kan ik de bushalte goed zien zonder gezien
te worden. Ze weet namelijk niet dat ik haar elke keer dat ze bij de bushalte
staat observeer. Dat vind ik wel leuk. Dat maakt het spannend. Zal ze me
ontdekken? Of zal ze weer onwetend in de bus stappen?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daar komt ze aan lopen. Ze sjokt een klein beetje alsof er
nog net niet genoeg koffie in haar bloed zit om haar normale veerkrachtige tred
te kunnen inzetten. Het is natuurlijk ook nog erg vroeg maar ik weet dat ze al
even wakker is. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Want ook dat heb ik gezien. Gewoon terwijl ik onderweg was
naar mijn kijkplekkie. Niet dat je denkt dat ik een of andere gluurder ben die
haar stalkt. Stalken doe ik niet aan. Ik hoef niet alles te weten. Ik mag graag
kijken maar er mag nog wel iets aan de verbeelding overblijven.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ze is aangekomen bij de bushalte. Ze oogt wat ongedurig,
hoppend van haar ene been op het andere. Maar dat doet ze altijd als ze niets
anders kan dan wachten. Wachten zit niet echt in haar natuur. Ze blijft graag
bezig dan voelt ze haar rusteloosheid niet. Als ze bezig is voelt ze zich sterk
en daadkrachtig, een krachtig en zeker persoon. Zolang ze iets kan doen krijgt
haar onzekerheid geen grip op haar gedachten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ze haalt zichtbaar diep adem en staart wat in de verte. Dan
doet ze iets wat ik haar al ontelbare keren eerder heb zien doen. Ze pakt haar
telefoon en maakt een foto. Die foto moet meteen op sociale media geplaatst
worden en dat geeft haar een reden om met haar neus in haar telefoon te
verdwijnen. Dat kan ze namelijk niet zo maar doen. Ze heeft namelijk een zeer
uitgesproken mening over ‘dat volk dat altijd met minstens een oog naar hun
telefoon kijkt’. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik moet gaan opschieten want de bus kan elk moment aan komen
rijden. En het moet vandaag want anders is het te laat. Volgende week zal hun
huis leeg staan en zal ze nooit meer ’s ochtends vroeg bij de bushalte staan.
Voorzichtig begin ik haar richting op te lopen. Mijn spieren zijn gespannen van
het tegenhouden van de aandrang te gaan rennen. Ik mag niet rennen. Ik mag
niets doen waardoor haar interesse in haar telefoon even verslapt en ze me
misschien opmerkt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn hart bonst. Ik voel bij elke stap die ik dichterbij kom
het bloed harder door mijn aders pompen. Vanaf vandaag zal anders alles zijn. Vandaag
ga ik mijn heimelijke droom waarmaken. Vanaf vandaag zal ik niet meer naar de
bushalte hoeven om haar te bekijken. Vandaag ga ik doen wat ik al twee jaar in
gedachten aan het oefenen ben.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
In de verte komt de bus aanrijden. Wanneer de bus de halte
nadert schudt de chauffeur even zijn hoofd. Hij zou toch zweren dat zijn vaste
passagier daar net op zijn bus stond te wachten. Hij zal zich wel vergist
hebben. Vandaag zal de eerste bus leeg naar het station rijden.<o:p></o:p></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-50162326023730134632014-06-02T20:37:00.002+02:002014-06-02T22:58:06.190+02:00Nieuwe Maan<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De nacht dat ik geboren
werd was het duister. Er was geen enkel licht want het was nieuwe maan. Mijn
ouders zagen het als een teken aan de wand. Ze hadden zitten zinnen op een
betekenisvolle naam maar hadden geen definitieve keus kunnen maken. Toen ze de maanloze
hemel zagen wisten ze op slag wat mijn naam moest zijn, Luna. Met de keuze voor
die naam werd mijn lot bezegeld. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcHCp6DQ3KefAOqLSuSb7PTMBCOREuCqhjXeLSGB3JbY2Icn-IXAxa2ZFa5HtrF6dTvMmiwYNODJn26avfA3dvp6cWNb8lMTnwZTpKDYZiTwcZCPEK6AcgiyBdWKKyd5Ii8ZMU0Ezzodek/s1600/nieuwe+maan.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcHCp6DQ3KefAOqLSuSb7PTMBCOREuCqhjXeLSGB3JbY2Icn-IXAxa2ZFa5HtrF6dTvMmiwYNODJn26avfA3dvp6cWNb8lMTnwZTpKDYZiTwcZCPEK6AcgiyBdWKKyd5Ii8ZMU0Ezzodek/s1600/nieuwe+maan.png" /></a><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Hoewel het al even
geleden is, herinner ik het mij als de dag van gisteren. Het was de eerste
nieuwe maan na mijn vijftiende verjaardag toen hij voor het eerst tegen mij
sprak. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik zat op mijn kamer
huiswerk te maken. Omdat mijn broertje er nogal een handje van had ’s avonds
zijn muziek hard te zetten had ik een koptelefoon op waar mijn eigen favoriete
muziek uitklonk zodat ik mij goed kon concentreren. Gedachteloos zong ik de
teksten mee terwijl ik ondertussen een hoofdstuk aardrijkskunde probeerde te
lezen. Plots schrok ik op. Het leek wel of iemand mij riep. Snel deed ik mijn
koptelefoon af en luisterde of mijn moeder mij riep. Het bleef stil.
Waarschijnlijk had ik me het verbeeld. Ik probeerde me weer in mijn
aardrijkskundeboek te verdiepen maar het lukte niet meer me te concentreren.
Dan maar gaan slapen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik ruimde mijn
schoolboeken op en liep naar de badkamer. Plots hoorde ik het weer. Een stem
die mijn naam noemde. Het was duidelijk niet mijn moeder. Haar stem hoorde ik
van beneden komen en deze stem had geklonken alsof hij van iemand kwam die vlak
achter me stond. Schichtig keek ik om me heen maar ik zag niemand. Het viel me
op dat het voor de rest op de bovenverdieping helemaal stil was. Er kwam zelfs
geen enkel geluid van mijn broertjes kamer. Dat was raar. Hij had altijd zijn
radio aan staan. Zelfs als ik midden in de nacht nar de badkamer liep hoorde ik
muziek uit zijn kamer komen. Hij zou toch geen geintje met mij uithalen? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Zachtjes liep ik naar
zijn kamerdeur. Ik stond even stil en luisterde aandachtig. Nee, er kwam echt
geen enkel geluid van de andere kant. Ik gooide de deur open en stapte zijn
kamer binnen. “Ha! Ik weet wat je doet!” Verschrikt en vooral heel erg slaperig
keek mijn broertje me aan. En in een oogopslag wist ik dat hij mij niet in de
maling had proberen te nemen. Hij was ziek. Dat verklaarde ook waarom de muziek
uit stond. Zo af en toe had mijn broertje knallende koppijn en kon hij geen
geluid verdragen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik bood mijn excuses
aan en liep terug naar de badkamer. Ik pakte mijn tandenborstel, deed er wat
tandpasta op, stopte de borstel in mijn mond en keek in de spiegel. Van schrik
liet ik de tandenborstel vallen. Er stond iemand achter me! Snel draaide ik me
om. Niets. Er stond helemaal niemand. Ik was gek aan het worden. Ik wist het
zeker. Ik hoorde stemmen die er niet waren, ik zag mensen die er niet waren.
Geen twijfel mogelijk, ik draaide door.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik probeerde mezelf te
kalmeren en ging naar bed. Na lang woelen viel ik eindelijk in slaap. Midden in
de nacht werd ik met een schok wakker. Iemand riep me. Iemand in mijn kamer
sprak tegen me en maakte me wakker! Ik keek om me heen en zag hem. Met zijn
armen over elkaar tegen de muur geleund keek hij mij indringend aan. Zijn
dwingende blik maakte het mij onmogelijk iets te doen. Schreeuwen lukte niet.
Uit bed komen evenmin. Zijn wil had mijn fysieke vermogens onder controle.
Goedkeurend knikte hij. “Jij bent het. Jij gaat de belangrijkste persoon in
mijn leven worden. En ik in het jouwe.” Na deze woorden was hij verdwenen.
Onzichtbaar geworden in de donkere, maanloze nacht.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De volgende dag werd ik
doodziek wakker. En elke volgende dag verslechterde mijn gezondheid. Ik bleek
een ernstige, chronische bloedarmoede te hebben waardoor ik weinig energie had
en zeer bleek werd. Tegelijkertijd ontwikkelde ik een zogenaamde
‘vollemaansgezicht’ door een afwijkende hormoonspiegel. Ik zag er
verschrikkelijk uit. Ik voelde me verschrikkelijk. En er begonnen de meest
verschrikkelijke verhalen rond te gaan. Ik zou overdag zo moe zijn omdat ik ’s
nachts op pad was. Ik zou ’s nachts gezien zijn terwijl ik joelend en jankend
op ‘onschuldige, maagdelijke meisjes’ zou hebben gejaagd. Ik zou een vampier
zijn geworden en een gebrek aan vers bloed hebben. En omdat ik aangestuurd zou
worden door de volle maan zag ik eruit als een grote, oplichtende maan. En ik
was natuurlijk niet zomaar een maangestuurd, bloeddorstig wezen geworden. Ik
was zo geboren. Daarom hadden mijn ouders mij Luna genoemd, als eerbetoon aan
een heidens wezen waar ze mij aan hadden geofferd.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Deze verhalen waren
natuurlijk verre van waar en nergens anders op gebaseerd dan mijn onnatuurlijke
uiterlijk. En ze kwetsten mij. Hoe konden mensen dat van mij denken? Waarom
zouden ze zulke rare dingen over mij zeggen? Waarom meden mensen mij sinds ik
dat bleke vollemaansgezicht had? Zouden ze bang zijn dat het besmettelijk zou
zijn? Ik voelde mij een paria. Maar uiteindelijk went alles. Het interesseerde
me steeds minder wat andere mensen van mij zeiden. Want elke maanloze nacht
kwam hij bij me. Hij keek hele nachten naar me. Door zijn blik alleen al voelde
ik me mooi. En daar kwamen dan nog zijn vleiende woorden bij. Hij liet me
waarlijk geloven dat ik het meest mooie levende wezen op aarde was. Hij was een
geboren charmeur. En hij had gelijk gekregen. Hij was de meest belangrijke
persoon in mijn leven geworden. Toen ik hem dat vertelde keek hij me met een
trieste blik aan. “Ik geloof je niet.”, was alles wat hij zei. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De volgende nieuwe
manen bleef hij weg. Ik was intens verdrietig. Wat deed ik fout? Waarom
geloofde hij mij niet? Na drie maanden schreeuwde ik in pure wanhoop uit: ”Hoe
kan ik laten zien dat je de belangrijkste persoon in mijn leven bent? Ik wil
niet nog langer zonder je. Vertel me wat ik moet doen. Wanneer geloof je mij?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Die nacht droomde ik
over hem. Toen ik wakker werd was ik kotsmisselijk, nat van het zweet en vol
walging. Wat hij van mij vroeg was afschuwelijk. Wat hij wilde was ondenkbaar.
De voorwaarden voor zijn liefde tartten elk voorstellingsvermogen. Maar het
meest verschrikkelijke was nog wel dat ik wist dat ik al zijn eisen een voor
een zou uitvoeren. Ik wilde liever mezelf nooit meer in de spiegel aan kunnenkijken
dan hem verliezen. En dat was de meest afschuwelijke gedachte die ik ooit had
gehad.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De jaren die volgden
was ik geen enkel nieuwe maan-nacht meer thuis. .Mijn ouders waren alle grip op
mij kwijt. En ik alle grip op de realiteit. Ik zwierf op straat. Ik zoop, ik
spoot en ik slikte alles wat me werd aangeboden. Want dat was wat hij mij had
opgedragen. Ik stal, ik loog, ik bedroog, want dat was wat hij van mij
verlangde. Ik had seks met elke persoon die dat met mij wilde omdat hij me had
gevraagd geen seks te weigeren. Eigenwaarde had ik niet meer. Alles wat ik deed
was om zijn wensen en verlangens te vervullen. Ik ging heel ver in mijn
behoefte hem te behagen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik ging zelfs elke
nieuwe maan op jacht naar meisjes met
blozende appelwangetjes. Hij verafschuwde de gezondheid die dat soort meisjes
uitstraalden en eiste van mij dat ik er elke nieuwe maan een aan hem offerde.
Ik mocht ze niet zomaar vermoorden. Nee, ze moesten ritueel geofferd worden.
Dus met veel seks, bloed en wreedheid. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De eersten vervulden
mij met afschuw. Bij de vierde of vijfde merkte ik dat het geweld en de
gruwelijkheden mij hadden afgestompt, hun leed raakte mij niet meer. Het zal
bij de zeventiende zijn geweest dat ik plots weer iets voelde bij het uitvoeren
van zijn wrede opdrachten. Een soort opwinding. Een vervulling van een
behoefte. Het gaf mij voldoening het onbenullige kind te kwetsen. De pijn die
de martelingen haar deden schonken mij genot. En het moment dat ze eindelijk
stierf bracht mij in extase. Ik had mij nog nooit eerder zo machtig, zo sterk
en zo prachtig gevoeld. Ik was onoverwinnelijk. Ik was een godin! En ik wist
dat dit het bewijs was dat ik niet zonder hem kon. Ik had hem nodig om dit deel
van mijn ziel te zien. Ik had hem nodig om mijn duistere kant te erkennen. Ik
had hem nodig om mijn ware ik te ontwikkelen. Plots wist ik waarom hij de
belangrijkste persoon in mijn leven was. Hij had mij gezien voor wie ik
waarlijk was.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Met dit besef kwam ook
de nieuwsgierigheid wat ik hem dan te bieden had. Had hij het geweld wat ik hem
verschafte nodig? Waren het de offers die hem voldoening schonken? Of was er
een andere reden dat ik de belangrijkste persoon in zijn leven zou worden? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Nog vele maanden liet
hij mij in het ongewisse. Maanden waarin ik verder en verder van een aanvaardbaar
leven geraakte. Ik maakte mij meer en meer los van het meisje wat ik ooit was
geweest. Ik verbrak het contact met mijn familie. Ik vertrok uit de stad waar ik was
opgegroeid. Ik leefde mijn goddeloze bestaan tussen de andere door god en mensheid
verlaten wezens. Alles voor hem. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Veel mensen zijn bang
voor de wezens van de volle maan. Zij vrezen de verhalen over weerwolven en
vampiers. Ik weet dat er groter gevaar schuilt in de maanloze nachten. Het
draagt het duister in zich, net als ik. Morgen is het nieuwe maan. Morgen zal
ik mijn belangrijkste taak vervullen. Morgennacht zal ik het leven schenken aan
hem. Mijn zoon, mijn eigen demon, het ultieme kwaad. De afwezigheid van het
licht.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-81636876473944750632014-04-19T16:35:00.002+02:002014-04-19T16:40:05.655+02:00De man en het hondje<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Het was al weer veertien jaar
geleden dat ze het kreng hadden gevonden in het bos. Hij kon het zich nog als
de dag van gisteren herinneren. Het was een van de laatste keren geweest dat ze
samen in het bos hadden gelopen. De gezondheid van zijn vrouw was al een tijd
niet meer goed dus toen het mooi, rustig herfstweer was en ze zich fit voelde
hadden ze hun kans gegrepen en waren naar het bos gereden. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Het was rustig in het bos. Ze
hadden gekozen een korte route te lopen met onderweg genoeg bankjes om even uit
te rusten en te genieten van het uitzicht. Bij een van die bankjes had het
hondje gezeten. Vastgebonden aan de afvalbak. De aanblik van het diertje had
hen geschokt. Het was duidelijk verwaarloosd en ondervoed. Zijn vrouw had hem
aangekeken en hij had het meteen geweten. Verzetten was zinloos, vanaf dat
moment hadden ze een huisdier.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Het hondje, door hem steevast
‘mormel’ genoemd, knapte snel op en groeide uit tot een levendig en speels
diertje. Zijn vrouw was verzot op het diertje en ook hijzelf raakte aan het
beestje gehecht. Helaas mocht zijn vrouw maar kort genieten van het hondje. Al
na enkele maanden overleed ze.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Na haar dood viel de man in een
diep zwart gat. Na zesenvijftig jaar lief en leed te hebben gedeeld, stond hij
er nu alleen voor. Het was dat hij haar beloofd had goed voor Mormel te zorgen,
anders was hij volledig verpieterd. Nu moest hij vier keer op een dag dat beest
uitlaten, waardoor hij onder de mensen kwam. Hij kwam altijd wel iemand tegen
die een praatje met hem maakte.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Hij keek eens naar Mormel die
lekker in zijn mand lag. Ook bij het trouwe beestje begonnen de jaren hun
sporen na te laten. Mormel was een heel rustig geworden. Hij lag tegenwoordig
de hele dag in zijn mand. Lopen kon het arme dier nog maar nauwelijks. Hij
droeg het naar het park, ging op een bankje zitten, zette het diertje op de
grond zodat het zijn behoeftes kon doen en maakte een praatje met de mensen die
voorbij kwamen. Het was trouwens weer hoog tijd voor een wandelingetje. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Hij deed Mormel de riem om en liep
met het diertje in zijn armen naar het bankje. Het beestje begon wat te
stinken. Hij moest het straks als ze thuis waren maar eens in bad doen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Hij zat nog maar net op het bankje
toen er twee politieagenten bij hem kwamen staan. Ze spraken hem vriendelijk aan
en vroegen hoe het met zijn hondje ging. Daarna vroegen ze hem waar hij woonde.
Hij wilde antwoord geven, maar wist het even niet meer. Hoe kon dat nou? Hij
wist toch wel waar hij woonde? Hij haalde zijn portemonnee uit zijn zak en
rommelde er eens in. Hier zat vast wel iets in waar zijn adres op stond. Er zat
niet veel in zijn portemonnee, enkel een handgeschreven kaartje. Hij gaf dit
aan de agenten. De agent bekeek het kaartje eens en las het toen aandachtig
door. Toen hij klaar was, slikte hij even en gaf het kaartje aan de andere
agent. Deze keek met een schuin oog naar zijn collega en las toen zelf het
kaartje.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<i>Beste
lezer,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<i>U
bent nu in het gezelschap van een oudere man, mijn allerliefste opa. Sinds zijn
hondje is overleden is hij af en toe in de war en dwaalt dan door de buurt.
Helaas kan ik niet voltijd voor hem zorgen en zijn zelfredzaamheid is te groot
om hem in een zorghuis te mogen plaatsen. Zou U opa naar onderstaand adres
willen brengen? De sleutel van het huis zit in zijn rechter broekzak. Als U ook
onderstaand nummer belt kom ik direct, zodat U opa niet alleen achter hoeft te
laten.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<i>Bij
voorbaat wil ik U hartelijk danken.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<i>p.s.
Vergeet niet het knuffelhondje wat aan de riem zit mee te nemen. Zonder dit
speelgoeddier raakt opa in paniek.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Ook de tweede agent moet even
slikken. Hij pakt zijn telefoon en toetst een nummer in. “Hallo mevrouw, wij
hebben uw opa een behoorlijk eind van huis aangetroffen. We zullen zorgen
dat hij veilig en wel weer thuiskomt.”<o:p></o:p></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-91737237663428024192013-07-06T18:04:00.002+02:002013-07-08T12:42:33.292+02:00Een cello met bezieling<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Nog een keer haal ik
met woeste halen de strijkstok over de snaren. Mijn cello slaakt een
ijzingwekkende gil. Met mijn ogen dicht geniet ik van de wegstervende
noodkreet. Wanneer het eindelijk stil is leg ik voorzichtig de strijkstok neer
en streel liefkozend over het glanzende hout. Na een klopje op de klankkast leg
ik de driekwart cello voorzichtig in zijn koffer.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik hou
oprecht van het mooie instrument. Op dit instrument heb ik geleerd te houden
van het spelen. Het spel van de losse noten die verbonden worden tot een
melodie. Een mooie melodie, een droevige melodie of een vrolijke melodie. Maar
net hoe de muzikant het instrument laat spreken. Ondanks een jarenlange
zoektocht heb ik nog nooit een volwaardige cello gevonden van welke het geluid
me net zo in vervoering kan brengen. Wanneer ik op deze cello speel voel ik de
liefde van mijn opa, die dit kleine instrument voor me maakte.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik weet nog goed hoe ik
als klein meisje toekeek hoe mijn opa
bezig was met het uit been snijden van de stemknoppen. Jong als ik was vroeg ik
hem waarom hij dat niet maakte van kunststof zoals ik had gezien bij modernere
cello’s. Opa schudde met een gepijnigde blik op zijn gezicht het hoofd. Timide
vroeg ik hem of ik iets verkeerds gezegd had. Weer schudde opa zijn hoofd. “Nee
Cara, je hebt niets verkeerds gezegd. Ik zit alleen heel hard na te denken hoe
ik je kan uitleggen waarom ik voor organische materialen kies en alles op de
oude manier maak en in elkaar zet. Je zult me wel een vreemde oude man vinden
dat ik niet kies voor meer moderne en snellere technieken.” <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Moeizaam stond opa op
uit zijn gebogen houding en liep naar een rek waar diverse cello’s lagen.
Voorzichtig pakte hij er twee en nam ze mee naar de hoge stoel waar hij altijd
op zat als hij de cello’s die hij gerepareerd had uitprobeerde. Hij klemde er
een tussen zijn benen en zei :”Luister goed, Cara.” <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Hij haalde de strijkstok
over de snaren en een kristalheldere noot, zuiver als water klonk door de
kleine werkplaats. Opa liet de noot wegsterven en pakte de andere cello. Weer
haalde hij de strijkstok over de snaren en dezelfde noot vulde de ruimte. Maar
deze noot was heel anders. Minder zuiver, dieper, meer omfloerst. Deze noot
sprak tegen mij, reikte uit naar mijn ziel en raakte mij rechtstreeks in mijn
hart. Met tranen in mijn ogen keek ik
opa aan en knikte. Ik had het begrepen. Iets wat nooit geleefd had kon nooit
zo’n emotie dragen. Hoewel het geluid van de eerste cello puur en oprecht was,
was het kil en steriel. Zielloos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Daar en op dat moment
besloot ik dat ik ooit zelf een cello zou maken. Helemaal op de ouderwetse
manier van enkel organische materialen. De tijd om mijn besluit te gaan
uitvoeren is gekomen. En ik zal nog een stap verder gaan dan opa. Ik zal
gebruik maken van materialen waar ik liefde voor voel. Elk onderdeel zal passie
hebben gekend. Ik ga opa trots maken. Ik zal de ultieme bezieling vangen in een
cello.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik ga naar opa’s
werkplaats. Wanneer ik het schuurtje binnen ben gekomen, blijf ik even met
dichte ogen staan. Ik geniet van alle vertrouwde geuren die me tegemoet komen.
De geur van sparren-, essen- en wilgenhout dringen mijn neusgaten binnen. En
bij elke ademteug die ik neem komen er meer geuren binnen. Ik ruik de nog
steeds aanwezige geuren van paardenlijm en de gelooide huiden. Hoewel het de
eerste keer is dat ik hier ben na het overlijden van mijn opa, voel ik me
meteen weer op mijn plek. Hier voel ik me thuis. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Mama zei altijd dat dat
was omdat ik was geboren uit de verbindende liefde voor muziek. Ik snap dat ze
dat graag denkt want de ware reden is toch wat minder poëtisch. Dit is de enige
plek waar ik me welkom voelde. Thuis moest ik altijd stil zijn omdat mama en
papa moesten repeteren voor het orkest. En als ze niet repeteerden waren ze een
muziekstuk aan het bestuderen en mocht
ik ze niet storen. Of ze waren zich aan het voorbereiden op een optreden met
een orkest en wilden ze graag alleen zijn. Maar bij opa mocht ik wel altijd kijken.
En vragen stellen. En vertellen over hoe het op school was geweest. Bij opa
voelde ik me gewenst en veilig. Bij opa was ik altijd welkom.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Langzamerhand wennen
mijn ogen aan het schemerdonker in het kleine schuurtje. Ik kijk de ruimte door
en ben blij te zien dat mijn ouders achterin de werkplaats op een bankje
zitten. Het ontroerd me zelfs. Ik ben blij dat ze onderdeel zullen zijn van
iets wat voor mij belangrijk is. Onze band was misschien niet erg sterk maar
hun passie en liefde voor muziek wel. Ik kan hun bezieling goed gebruiken. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik verman me. Het is de
hoogste tijd om aan de slag te gaan. Zorgvuldig maak ik een achterblad uit het
wilgenhout. Ik zaag, schaaf en schuur het in de gewenste vorm. Daarna schuur ik
het oppervlak spiegelglad zodat het patroon van de houtnerf mooi uitkomt. Dan
is het vormen van de zijkanten aan de beurt. Het buigen van het hout valt me
zwaar. Het gaat minder makkelijk dan ik had gedacht. Ik bedenk me dat het hout waarschijnlijk
te droog is. Gelukkig had ik al wat klaar staan om het te bevochtigen. Voorzichtig maak ik het hout nat
en probeer het opnieuw in vorm te buigen. Na dit een paar keer te hebben
herhaald, krijg ik de delen in de mallen die mijn opa lang geleden voor dit
doel heeft gemaakt. Bewonderend bekijk ik de warme, dieprode kleur die het hout door de vloeistof heeft
gekregen. Het hout straalt meteen de liefde en passie uit die ik zo graag wil
vangen in mijn cello. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Als bezeten ga ik dag
en nacht door. Het maken van een cello vergt veel werk. Alle onderdelen moeten
uit verschillende houtsoorten worden
gesneden, gezaagd of gefreesd. En daarna natuurlijk geschuurd en gepolijst. Ze
moeten spiegelglad en glanzend zijn.</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 12pt; line-height: 150%;"> </span><br />
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 12pt; line-height: 150%;">Als alle houten onderdelen klaar zijn is
het tijd om de lijm te maken. </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 12pt; line-height: 150%;">Het maken van de lijm
doe ik in een schuurtje ver van de werkplaats. De stank die vrij komt bij het
uitkoken van de botten en het vermalen tot beendermeel is namelijk niet te
harden. In datzelfde schuurtje liggen de gelooide huiden te drogen. Ik bekijk
ze vol trots. Ze zijn prachtig geworden. De koffer voor de cello zal net zo
mooi worden als het instrument zelf.</span><br />
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 12pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik geniet met volle
teugen van elke stap in het proces. Het is veelal zwaar en nauwkeurig handwerk
,maar geeft zoveel voldoening. Bij elke stap voel ik de aanwezigheid van mijn
opa. Bij elk afgerond onderdeel voel ik naast euforie zijn goedkeuring en
trots. Geregeld hoor ik zijn stem in mijn hoofd: ”Goed zo, Cara.” </span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Hoewel mijn
ouders al die tijd al aanwezig zijn zwijgen zij in alle talen. Dat betreur ik
zeer want ze zijn een wezenlijk onderdeel van dit proces. Het is hun bezieling
die ik wil vangen in deze cello. Het zijn misschien geen goede ouders maar ze
zijn beiden muzikant in hart en nieren. Ze hebben altijd geleefd voor muziek.
Ze hebben altijd geleefd door de muziek. Deze liefde verbindt ze tot op de dag
van vandaag. Deze verbinding is mijn reden van bestaan. Ik had gehoopt dat ze
zich meer betrokken hadden getoond. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">In een laatste poging
haar met mijn project te verbinden vraag ik mijn moeders toestemming om haar
haar te gebruiken in de strijkstok. Ze blijft zwijgen maar als ik met een
schaar in mijn hand naar haar toe loop verzet ze zich niet. Voorzichtig bind ik
een dikke lok van haar lange blonde haar in de strijkstok. Met een diepe zucht
leg ik de stok neer. Dit was het laatste onderdeel. Eindelijk ben ik klaar.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Pas nu ik klaar ben
voel ik hoe moe ik ben. Maar ik kan nog niet rusten. Niet voordat ik de cello
bespeelt heb. </span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Voorzichtig pak ik het bloedrode instrument uit zijn koffer.
Teder neem ik de kast tussen mijn benen. Mijn hand glijdt langs de hals naar de
stemknoppen. Er loopt een rilling langs mijn ruggengraat. Ik voel hoe bijzonder
dit instrument is geworden. Het voelt alsof de cello er naar smacht bespeeld te
worden en tot leven te worden gebracht. </span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik geef gehoor aan de smekende oproep.
Mijn geoefende hand pakt een akkoord en ik
breng de strijkstok naar de snaren. Wanneer de haren de snaren raken voel ik
een schok door mijn lichaam heen trekken. Geschrokken laat ik de strijkstok
vallen. Ik pak de stok op en probeer het opnieuw. Dit keer is de schok zo hevig
dat ik de cello bijna laat vallen. Ik zet me schrap en doe een derde poging.
Het eerste akkoord van mijn cello klinkt in de kleine ruimte. Het lijkt alsof
met dit geluid alle spanning tussen snaren en haren wegvloeit. De cello nodigt
me uit verder te spelen. Zonder na te denken zet ik een
lieflijk kinderliedje in wat mijn moeder me vroeger heeft geleerd. Als het
liedje is afgelopen smeekt de cello me het nog een keer te spelen. En nog eens.
En nog eens. Telkens opnieuw speel ik het kinderliedje ,steeds gedrevener,
steeds gepassioneerder.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">En dan, als het ritme
van gepassioneerd doorslaat naar bezeten, hoor ik een krijs uit de cello komen.
Vervolgens de stemmen van mijn vader en mijn moeder. “We gaven je leven. We
gaven je liefde. We gaven je talent. We gaven je passie voor muziek. Waarom was
dat niet voldoende? Waarom wilde je ons helemaal bezitten? Onze huid, ons haar,
onze ingewanden, onze botten, alles nam je ons af. Alles omdat jezelf niet
genoeg bezieling bezat om een cello te voeden. Boeten zal je!”<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Geschrokken wil ik de
cello loslaten, maar het lukt me niet. Mijn handen blijven spelen. Mijn vingers
blijven akkoorden pakken. Ik kan niets anders dan doorspelen. Ik zal doorspelen
tot de ban van de bezieling verbroken is.<o:p></o:p></span></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-83112539283625649992013-06-05T17:12:00.000+02:002013-06-05T20:39:41.950+02:00Het Writersblock<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8t8zXk6bTU-bWE6-VVCEgutlnLtae5MJY6ecjvmGTgQm8GLTsojPlQEn-BC-BXbirTNrezbJAq18rpw2hmLkTi2KGNpHO9C3eg1BLCa-FGZjXvZI-0HnxaikUWp3jck2SystftCVlLYTV/s1600/ID-1003078.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8t8zXk6bTU-bWE6-VVCEgutlnLtae5MJY6ecjvmGTgQm8GLTsojPlQEn-BC-BXbirTNrezbJAq18rpw2hmLkTi2KGNpHO9C3eg1BLCa-FGZjXvZI-0HnxaikUWp3jck2SystftCVlLYTV/s320/ID-1003078.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><em style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: start;">Image courtesy of federico stevanin at <a href="http://www.freedigitalphotos.net/" style="color: #1155cc;" target="_blank">FreeDigitalPhotos.net</a></em></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Verloren staat Maartje
op de bijna lege parkeerplaats. Vertwijfeld kijkt ze naar het papiertje met het
adres en de routebeschrijving in haar hand. Ze zal het toch wel goed begrepen
hebben? Er heeft toch niet iemand een nare grap met haar uitgehaald? Voor de
vierde keer leest ze het briefje. Het adres klopt. De datum klopt. Ze is alleen
wat vroeger dan het aangegeven tijdstip. Waarom is de parkeerplaats dan zo
leeg? Ze zal toch niet de enige zijn die is uitgenodigd voor ‘Het
Writersblock’?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ze denkt terug aan het
telefoongesprek van twee dagen geleden. Ze was gebeld door een van de
uitgeverijen waar ze haar manuscript naar toe had gestuurd. Naar aanleiding van
haar manuscript waren ze haar blog gaan volgen en waren daar zeer van onder de
indruk. Ze prezen haar verhalen die ‘prachtig gelinkt waren aan de actualiteit’
, ‘voorzien van een prachtige zinsopbouw’ en ‘altijd verrassend’. De
complimenten hadden haar zeer gevleid, maar ze maakten haar ook nieuwsgierig.
Waarom zou een uitgeverij zo geïnteresseerd zijn in haar korte verhalen?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Maartje kreeg al snel
antwoord op deze vraag. De vrouw van de uitgeverij vertelde dat erop dit moment
weinig budget was voor het uitgeven van nieuwe schrijvers maar dat de
uitgeverij wel een flink aantal veelbelovende manuscripten had ontvangen. Om
nieuwe schrijvers toch een kans te geven hadden ze een wild plan bedacht, een
realityshow. De show moest een kruising worden tussen ‘Het Blok’ en ‘Big
Brother’ met als hoofdprijs het uitgeven van een manuscript van de winnaar. Een
productiemaatschappij was zeer onder de indruk van het idee cultuur en
realityshow te combineren en was met de uitgeverij in zee gegaan. Ze mochten de
show gaan maken! En omdat een van de hoofdonderdelen het schrijven van verhalen
in opdracht was, was Maartje een van de schrijvers die ze graag in ‘Het Writersblock’
wilden hebben. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">In een opwelling had
Maartje ‘ja’ gezegd en nog dezelfde avond had ze een mail gekregen met een
adres, een routebeschrijving en een voorlopig contract. Toen ze de mail binnen
kreeg waren de twijfels gekomen. Wilde ze dit wel? Was ze hier wel goed genoeg
voor? Moest ze niet wat nuttigs doen met haar leven? Maar tegelijkertijd had ze
zich rebels gevoeld. Ze kreeg een prachtkans in de schoot geworpen. Dit was al
zo lang een stiekeme droom, erkend worden als schrijfster, waarom zou ze deze
kans niet met beide handen aangrijpen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Haar besluit stond vast
en om te zorgen dat niemand zou proberen haar op andere gedachten te brengen
had ze niemand verteld wat ze ging doen. Zelfs haar ouders en best vrienden
niet. Ze had ze vanmorgen een mail gestuurd met de mededeling dat ze had
besloten drie maanden ergens als een kluizenaar te gaan leven om zich volledig op het schrijven te richten en
dat ze na die drie maanden contact met ze zou opnemen. Ze had het er al zo vaak
over gehad dat ze deze verklaring zonder aarzelen zouden aannemen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">En nu staat ze dan op
een zo goed als lege parkeerplaats van een voormalig klooster, ver van de
bewoonde wereld. Maartje heeft zich nog nooit zo alleen en eenzaam gevoeld. Ze
schrikt op van een stem die haar naam lijkt te roepen. Ze draait zich om en
ziet een man met uitgestoken hand op haar toelopen. Wanneer hij bij haar is
schudt hij haar enthousiast de hand en zegt: ”Jeetje, wat sta jij er verloren bij.Jij bent toch
Maartje van ‘Maar vertel eens een verhaal’.” Beduusd kijkt Maartje de man aan.
Ze heeft geen flauw idee wie de man is en hoe hij haar kent. Terwijl de man
maar door praat en door praat, voelt ze zich met de minuut ongemakkelijker. </span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Plots
zwijgt de man en kijkt haar onderzoekend
aan. “Wat is er Maartje?” Bedremmeld stamelt ze: “Je lijkt mij heel goed te
kennen, maar ik heb geen flauw idee wie je bent.” De man schiet in de lach. “Je
hebt helemaal gelijk. Ik ben Ben. Ik heb voor de uitgeverij een half haar lang
je blog gevolgd. Met veel plezier moet ik je zeggen. Je schrijft fantastisch.
Ik vind je zo goed dat ik alles op alles heb gezet om jou in ‘Het Writersblock’
te krijgen. Ik ben dan ook heel blij dat je de uitdaging durft aan te gaan.
Maar kom, het is de hoogste tijd dat we naar het klooster gaan.”<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Samen lopen Ben en
Maartje over de nog steeds erg lege parkeerplaats. Heimelijk kijkt Maartje om
haar heen. Er zullen toch wel meer mensen zijn uitgenodigd? Ze had begrepen dat
de uitgeverij wilde starten met acht schrijvers. Waar zijn ze dan? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Aan de rand van het
parkeerterrein is een klein paadje met een tuinhekje. Ze lopen het paadje op.
Het kronkelt door bosachtig terrein waar het geluid van vogels overheerst. Na
enkele minuten kruist plots een ander paadje hun weg. Ze gaan dit paadje op en
na een scherpe bocht houdt de bosstrook op en staan ze voor de hoofdingang van
een klooster. Tot haar grote opluchting en verbazing komt er van de andere kant
van het klooster een groep mensen aanlopen. Gelukkig, ze is niet alleen. Maar
waar komt deze groep mensen vandaan? Ben kijkt geamuseerd naar de wisselende
uitdrukkingen op haar gezicht. Hij geeft een knijpje in haar bovenarm en zegt:”
Alle andere deelnemers komen uit gebieden aan de andere kant van het klooster.
Het was voor hen makkelijker om de parkeerplaats aan de andere kant te
gebruiken. Je was toch niet bang dat je hier al die tijd alleen met mij zat
opgescheept?”</span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ze voegen zich bij de groep. Een aantal personen kent Maartje van
hun blogs. Ze is verbaasd over de grote diversiteit in stijlen en
persoonlijkheden die er zijn uitgezocht. Aan de andere kant geeft dit natuurlijk ook
een grote diversiteit in de verhalen die zouden worden geschreven. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De groep gaat het
klooster binnen en wordt een ruime bibliotheek binnen geleid. Er wordt hun
verzocht plaats te nemen en wanneer iedereen zit, maant Ben iedereen tot stilte
en neemt het woord. Hij heet hen allen welkom en vertelt nogmaals de
achtergrond van ‘Het Writersblock’. Hoe ze tot deze realityserie hadden
besloten. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Plots realiseert Maartje
zich dat er overal camera’s aanwezig zijn. Schichtig kijkt ze om zich heen.
Alleen al in de bibliotheek ziet ze vier camera’s opgesteld staan. Hoeveel meer
zullen er zijn? Zal dat snel wennen of zal ze zich continu bespied voelen? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Dan hoort ze dat Ben
even stil is en vervolgens zeer nadrukkelijk zeggen:” En dan nu, de regels.”
Meteen heeft hij haar volle aandacht. En niet alleen die van haar. Iedereen
lijkt de oren te spitsen. Ben vervolgt met:” De regels zijn simpel. Ieder heeft
een eigen cel. In deze cel zijn een bed, kast, bureau, bureaustoel en laptop
aanwezig. Gedurende jullie verblijf is deze laptop jullie persoonlijke
werkplek. Er is geen internet aanwezig, eventuele research voor een verhaal kan
in deze zeer uitgebreide bibliotheek worden gedaan. Hiervoor krijgt ieder van
jullie 1 uur per dag toegang. Extra researchtijd kan worden verdiend door het
goed uitvoeren van de schrijfopdrachten. Drie maal per week krijgen jullie op
de aan jullie toegewezen laptop een schrijfopdracht. Deze moet voor de gestelde
deadline ingeleverd worden. Wie de deadline niet haalt, wordt geëlimineerd.
Wanneer iedereen de deadline haalt zal de persoon met de laagste waardering het
klooster moeten verlaten. Voor elk persoon die ‘Het Writerblock’ verlaat, komt
een nieuwe deelnemer. Elke persoon die 13 weken
in ‘Het Writersblock’ verblijft, krijgt een contract voor de uitgave van
zijn of haar manuscript en de uitgave van een verhalenbundel met daarin de verhalen die hier
in opdracht worden geschreven.” <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Een golf van opwinding
gaat door de groep. Dit is waar ze voor gekomen zijn. Dit is waarom ze de uitdaging aan willen gaan. Het geroezemoes
verstomt wanneer Ben zijn hand op steekt. “ En nu nog wat mededelingen van
huishoudelijke aard. Er wordt op drie momenten per dag gezamenlijk gegeten. De
keuken en koelkast zijn vrij te gebruiken tussen de maaltijden door tot elf uur
’s avonds. Het staat jullie vrij je in het hele klooster en de bijbehorende
tuin te bewegen. Er zijn echter twee uitzonderingen. De buitendeur van de
keuken mag niet worden gebruikt en het personeelshuisje aan de rand van de
kloostertuin is strikt verboden terrein. Jullie worden nu naar jullie cel
geleid, waar de eerste opdracht op jullie wacht.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De weken die volgen
voelt Maartje zich alsof ze in de hemel is beland. Het was even wennen aan de
strikte structuur en discipline, maar vanaf het moment dat ze haar draai hierin
heeft gevonden, voelt ze zich als een vis in het water. De opdrachten zijn zeer
divers en daardoor een grote uitdaging. Aan inspiratie heeft ze geen gebrek en tijd om te schrijven heeft ze ook in
overvloed. Meestal heeft ze haar verhaal dan ook ruim voor de deadline klaar en
het scoort altijd hoog. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Als ze op een dag tijdens het eliminatiemoment naar voren wordt geroepen, schrikt ze dan ook
erg. Ze had toch geen slecht verhaal ingeleverd? Voor zover zij dat zelf kon
beoordelen, had het dezelfde kwaliteit als veel van haar eerdere verhalen. En als
vervolgens Ben en de rest van de jury beginnen te applaudisseren snapt ze er
helemaal niets meer van. Dan dringt het langzaam tot haar door, haar dertien
weken zitten er op. Ze is de enige deelnemer die over is van de oorspronkelijke
groep en de eerste die het heeft
gehaald. Ze mag naar huis met een contract op zak!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Het weer thuis zijn
voelt vreemd. Er is zoveel afleiding. Niet alleen telefoon, internet en sociale
verplichtingen zetten haar schrijfritme onder de druk, ook de dagelijkse
beslommeringen vragen meer tijd dan ze er eigenlijk aan wil schenken. Al na een
paar dagen verlangt Maartje hartstochtelijk terug naar het leven binnen ‘Het
Writersblock’. Ze probeert er over te praten met haar vrienden en familie maar
die lijken niet te snappen wat ze voelt. Allemaal zeggen ze dat ze gewoon nog
even moet wennen aan het gewone leven. Dat het even tijd nodig heeft om weer te
wennen, maar Maartje weet dat ze niet meer wil wennen aan het dagelijkse leven.
Ze wil terug. Ze wil de rest van haar leven wijden aan het schrijven en geen
tijd meer verdoen aan andere zaken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ze gaat op zoek naar
andere oud-deelnemers. Misschien dat deze zullen snappen wat ze voelt. Misschien
voelen ze wel hetzelfde. Misschien hebben zij een manier gevonden om een
invulling te geven aan hun roeping. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Haar zoektocht loopt
uit op een teleurstelling. Ze kan geen verhaal, blog of twitteraccount vinden van andere deelnemers. Hoewel ze zeker
weet dat ze allemaal actief waren op het internet is er geen spoor van terug te
vinden. Bijna alsof ze nooit hebben bestaan.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Maartje begint zich
steeds onprettiger en eenzamer voelen. Ze besluit contact op te nemen met de
enige waarvan ze denkt dat hij haar kan helpen. Ze belt Ben. En al meteen is ze
blij dat ze dat heeft gedaan. Ben luistert naar haar, is begripvol en biedt aan
uit te zoeken of hij haar kan helpen. Ze spreken af dat hij de volgende dag
langs zal komen om de opties door te spreken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Al meteen nadat ze
heeft opgehangen voelt Maartje de rust waar ze zo naar verlangde over zich
komen. Alles gaat geregeld worden. Nog even en dan hoeft ze alleen nog maar te
schrijven. Ze besluit de boel de boel te laten en lekker in de tuin in de
hangmat te gaan liggen om volop te genieten van dit fantastische gevoel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Maartje begint net
lekker weg te soezen als plots Ben met een grote glimlach op zijn gezicht de
tuin binnenstapt. Nog voor ze van haar verbazing is bekomen steekt hij een boek
in de lucht en zegt:” Kijk eens wat ik heb.” Hij geeft haar het boek en kijkt
haar verwachtingsvol aan. Ze bekijkt het boek aandachtig. De cover wordt
gesierd door een foto van het klooster waar ze zo naar terug verlangt, met
daarover heen in krullerige letters de titel die ‘verhalen uit het writersblock’
luidt. Snel draait ze het boek om om de achterflap te lezen. <i>‘een bundeling verhalen die zijn ontstaan
uit opdrachten van het Writersblock. Een postuum eerbetoon aan Maartje’ <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Maartje laat het boek
zakken. Postuum? Ze is toch niet dood?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Voorzichtig pakt Ben
het boek uit Maartjes slappe handen. Zijn glimlach verbreedt. Wat was het een
goed idee geweest om via het contract alle auteursrechten aan hem over te
dragen. Ook deze dode schrijver gaat hem veel geld opbrengen.<o:p></o:p></span></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-28884561585964981572013-04-11T14:31:00.001+02:002013-04-11T14:31:22.310+02:00De Wraakengel<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Met stevige passen loop
ik over de witte vlakte. De verse sneeuw knerpt onder mijn snowboots. Hoewel
het een hele uitgave was ben ik blij dat ik ze niet heb laten staan. Nu kan ik ondanks
de hevige sneeuwval van de afgelopen dagen gewoon mijn dagelijkse wandeling
maken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Een wandeling over het
uitgestrekte terrein van de instelling is een vast onderdeel van mijn dagritme.
Het is mijn enige kans even helemaal alleen te zijn. De enige mogelijkheid me
vrij en onbespied te wanen. Het enige moment waarop ik mezelf kan zijn. De rest
van de dag speel ik mijn rol. De rol van het
timide, door het leven beschadigde en gekwelde meisje. Ik speel mijn rol goed. Niemand
vermoedt dat ik helemaal geen meelijwekkend kind ben. Dat ik volledige controle
heb over mijzelf en mijn leven. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De haren in mijn nek
waarschuwen me dat ik bekeken word. Ik voel meer dan dat ik weet dat het zo is.
Ik bedwing mijn neiging om te kijken. Ik moet in mijn rol blijven tot ik uit zicht ben. Zodra ik tussen de bomen
ben, stap ik het pad af de bosschage in.
Niemand kan me nu nog zien, weet ik uit eerdere ervaringen. Ik kan dus rustig
kijken wie er zoveel interesse in me heeft.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Er staan twee vrouwen
in verpleegsterskleding te roken op het terras. De een staat te praten terwijl
de ander haar blik in de rondte laat dwalen. Ik focus en zie dat degene die
rondkijkt Vanessa is. Plots kijkt ze recht
naar de bosschage waar ik sta. Er vliegt een kleur op mijn gezicht. Ik voel me betrapt
en wil wegrennen. Dan bedenk ik me dat ze me helemaal niet het kan zien en voel
opluchting door mijn lijf trekken. Het leidt geen twijfel dat dit degene is die
mij net in de gaten hield. En het verbaast me niet. Hoewel ze het probeert te
verbergen heb ik al vaker gemerkt dat Vanessa een ongezonde interesse in mij
heeft. Ik voel een onaangenaam gevoel opkomen. Ze zal het toch niet weten?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik steek mijn handen in
mijn zakken. Daar vinden ze de steentjes die ik tijdens mijn wandelingen heb
verzameld. Mijn vingers omklemmen de steentjes, voelen hun ruwheid, hun kilte
en langzaam voel ik dat ik de onrust die me net overviel de baas word.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Voorzichtig verlaat ik
de bosschage en vervolg mijn weg. Ik loop stevig door. De cadans van mijn pas
werkt hypnotiserend en brengt mij in trance. Het helpt me na te denken over de
vrouw op het terras. Vanessa’s belangstelling voor mij is erg onprettig maar
niet verontrustend. Het is zelfs goed te verklaren. Vanessa is meerdere keren
mee geweest als ik bij mijn vader op bezoek ga in het verzorgingshuis. Ze is ook
de verpleegkundige die sinds een paar weken mijn wonden en littekens verzorgt.
Wat was ze geschrokken toen ze de eerste keer mijn lijf zag. Professioneel als
ze was had ze haar walging proberen te verbergen, maar ik had het gezien en er
van genoten. Ik vond het heerlijk dat mijn lijf zoveel afkeer opriep. De
littekens waren een onverwacht bijkomend voordeel van het gebeurde.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Een koude rilling haalt
me uit mijn overpeinzingen. In de lucht pakken loodgrijze wolken met de belofte
van meer sneeuw zich samen. Ik verhoog mijn tempo. Ik voel er weinig voor om
tijdens een flinke sneeuwbui nog buiten te lopen. Ik haast me over het smalle,
dichtbegroeide paadje. In mijn haast voor de bui binnen te zijn let ik even
niet goed op en een tak zwiept in mijn gezicht. De tik komt zo hard aan dat ik
val. Geschrokken blijf ik met gesloten ogen even liggen. Wanneer ik mijn ogen
open zie ik druppels bloed neerkomen. Gefascineerd kijk ik hoe de bloedrode
druppels afsteken bij het intens witte van de sneeuw. Er komt een herinnering
in me op. Ik heb dit contrast al eens eerder gezien. Ook toen fascineerde de
tegenstelling tussen de warme bloedrode spetters en de koude witte sneeuw me.
Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Ik was er zo door geobsedeerd dat ik
helemaal vergat mijzelf in veiligheid te brengen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">De magie van het moment
wordt doorbroken door een stem die mijn naam roept. Ik herken de stem als die
van Vanessa. Wat doet zij hier in het bos? Is ze me gevolgd? Na een kleine
aarzeling roep ik terug: ”Hier! Hier ben ik!” En al snel hoor ik haar rennende
voetstappen. Licht hijgend blijft ze bij me staan. Dan pas merk ik dat ik nog
steeds in de sneeuw zit. Ik krabbel overeind en stamel: ”Ik was gevallen en nu
bloed ik.” Vanessa rommelt in haar zakken en haalt er een pakje tissues uit.
“Houd er maar eentje tegen de wond. Wanneer we in het tehuis zijn zal ik kijken wat we er
aan kunnen doen. Maar we moeten nu echt naar het tehuis.” Ik kijk haar aan en
bedenk me dat ik nog steeds niet weet waarom ze me achtervolgd is. Alsof ze mijn gedachten kan lezen zegt ze: “Er
heeft iemand van het verzorgingshuis waar je vader ligt, gebeld. Het was
dringend dus heb ik besloten je achterna te lopen.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Allerlei gedachten
schoten door mijn hoofd. Waarom was er gebeld? Gaat het over mijn achttiende
verjaardag die binnenkort is? Was er iets in zijn toestand veranderd misschien?
Hij zal toch niet zijn overleden? O alsjeblieft, laat hem niet zijn overleden.
Dat verdient hij nog niet. Dat zou alles in de war schoppen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Zwijgend lopen we door
het bos terug naar het tehuis. Het is weer gaan sneeuwen en langzaam verdwijnen
de voetstappen die ik heb achtergelaten onder een dun laagje. Over al mijn sporen wordt een witte
deken gelegd. Moeder Natuurs eigen mantel der liefde. Net als mama dat altijd
deed met de gevolgen van vaders beslissing. Maar ik ben minder
vergevingsgezind. Hij moet boete doen voor dat wat hij heeft veroorzaakt. Zijn
straf is bijna compleet. Nog drie dagen. Dan zal mijn wraak compleet zijn. Als hij er maar
niet voor die tijd tussen uitknijpt.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Ik voel paniek opkomen.
Ik steek mijn handen diep in mijn zakken. Daar vinden ze de geruststellende
koelte van de steentjes. Mijn gedachten gaan terug naar die fijne dag, vandaag
precies twee jaar geleden. Mijn moeder was een paar weken eerder overleden na
een lijdensweg van twee jaar en drie dagen. En al die tijd was ik getuige van
haar pijn en verdriet. Al direct na de diagnose had moeder aangegeven niet
verder te willen leven. Ze zag euthanasie als enige optie. Maar vader was
faliekant tegen. Ze mocht niet zomaar sterven. Ze behoorde hem toe en mocht hem
niet in de steek laten. En ik kon toekijken hoe mijn moeder wegteerde. Hoe de ziekte haar haar
menselijkheid ontnam. Hoe mijn moeder de strijd al had verloren voor ze er aan
kon beginnen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Na haar dood raakte ik
er meer en meer van overtuigd dat mijn vader moest boeten voor wat hij haar had
aangedaan. En op een dag als deze sloeg ik hem bij het kampvuur wat hij gemaakt
had in het bos, zijn hersens in met een grote tak. Grote druppels rood vielen
in de sneeuw. Ik was zo gebiologeerd door dat contrast dat ik niet zag dat mijn vader met een hand in het
kampvuur was gevallen. Pas toen de gasaansteker die hij vast had explodeerde en
ik zelf vlam vatte, kon ik mijn blik losrukken van dat prachtige schouwspel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">In het
brandwondencentrum kwam er een ernstig kijkende vrouw aan mijn bed. Het speet
haar heel erg dat ze me moest vertellen dat mijn vader in zorgwekkende toestand
op de I.C. lag. Even was ik hevig teleurgesteld dat hij niet dood was. Maar
toen vertelde ze me dat hij, hoewel hij in een diepe coma lag, volop
hersenactiviteit had en naar alle waarschijnlijkheid ondraaglijk leed. Het leek
de artsen beter alle ondersteunende apparatuur uit te schakelen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Wat een buitenkans! Nu
had ik alle macht in handen. Nu mocht ik beslissen over leven en dood, over
lijden en verlossen. En meteen wist ik dat hij moest lijden. Net zo lang als
hij mijn moeder had laten lijden. Ik vertelde de ernstig kijkende vrouw dus dat
mijn vader pertinent tegen elke manier van levensbeëindiging was en dat ik dus
geen toestemming kon geven de apparatuur uit te schakelen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Over drie dagen was het
zover. Dan zaten zijn twee jaar en drie dagen erop. Ik zal zijn artsen
eindelijk de door hun zo gewilde toestemming geven. Ik zal genadevol zijn hand
vast houden en hem zijn gruweldaad vergeven zodat hij vredig kan sterven.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Een scherpe pijn haalt
mij ruw terug naar het hier en nu. De pijn trekt mijn hele lijf door en laat me
stuiptrekken. Nee! Nee! Niet nu. Niet zo vlak voor de voltooiing van mijn
wraak! Een wanhoopskreet ontsnapt me en dan val ik neer.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Tevreden kijkt Vanessa
naar mijn doodsstrijd. Ze steekt haar hand met de injectienaald in haar zak en
loopt door de sneeuw naar tehuis. Ze heeft haar goede werk weer verricht. Het
is tijd om verder te trekken en een nieuwe goede zaak te vinden. Een ander arm
kind verlossen van het lijden en het verdriet van een oneerlijk leven.<o:p></o:p></span></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-69993415553843234392013-02-04T12:15:00.002+01:002013-02-04T12:15:49.684+01:00Het Dressoir<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_mrTgaX4yYz2w-2CJfNH-uGpxl2oi4xruuU6tdWaLWgx3FoXUNFonQmjURxxgSulGJNVdP9tBcq2y4WpMN5bYU84zFLY-c1pQQFTyvhXeJ2EbhU5KWGUIEw9-0_IRVIuaTytIf0QixwAY/s1600/makethumbnail.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_mrTgaX4yYz2w-2CJfNH-uGpxl2oi4xruuU6tdWaLWgx3FoXUNFonQmjURxxgSulGJNVdP9tBcq2y4WpMN5bYU84zFLY-c1pQQFTyvhXeJ2EbhU5KWGUIEw9-0_IRVIuaTytIf0QixwAY/s1600/makethumbnail.jpg" /></a></div>
<div class="NoSpacing">
Met een diepe zucht zet ze de mand met wasgoed neer. Het is
mooi weer om de was buiten te hangen maar het valt haar steeds zwaarder de volgeladen<span style="font-size: 12.0pt;"> </span>mand
naar buiten te tillen. Ze begint steeds meer last te krijgen van de slopende
ziekte die ze onder de leden heeft. Ze gaat even zitten om weer een beetje op
krachten te komen. Het lentezonnetje schijnt op haar gezicht. In de tuin wippen
wat musjes rond op zoek naar materiaal voor hun nestjes. De kans is groot dat
ze dit jaar hun jongen niet meer zal zien uitvliegen. Ze voelt hoe er een traan
over haar gezicht rolt, geërgerd veegt ze hem weg. Geen tranen! Wat er ook zal
gebeuren, ze zal geen traan laten. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Ze denkt terug aan die dag in oktober dat ze voor de uitslag
van wat onderzoeken naar het ziekenhuis moest. Het moment dat de assistente
haar naam noemde wist ze al wat haar te wachten stond. Het ernstige gezicht van
de arts versterkte haar vermoeden. En toen die woorden.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
”Het spijt me mevrouw, we kunnen niets meer
voor U doen.” Geschrokken was ze allerminst. Ze had altijd al geweten dat ze
ooit eens gestraft zou worden voor wat ze had gedaan en die tijd was nu
gekomen. Onbewogen had ze de arts gevraagd hoelang ze nog had. Het was niet veel meer, hooguit
nog een paar maanden, maar voor haar meer dan genoeg. De tijd was gekomen om te
doen wat juist was. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Hѐ
verdorie, nu rolt er al weer een traan over haar wang. Nijdig veegt ze hem weg.
Ze snuift een keer en haalt dan diep adem. Ze weet dat hetgeen ze moet doen onvermijdelijk is
geworden. Uitstel is geen optie meer, dit is haar laatste kans om haar daden op
te biechten en het meisje te geven waar ze recht op heeft. Ze loopt naar het
dressoir en pakt twee velletjes van haar mooiste briefpapier. Ze had het
briefpapier van het meisje gekregen omdat ze vond dat het zo mooi paste bij
haar mooie handschrift. Maar nu is er nog weinig moois aan haar handschrift,
daarvoor trillen haar handen veel te veel. Beverig schrijft ze haar boodschap
en stopt de velletjes papier in twee enveloppen. Dan doet ze haar ketting af en laat deze in een van de enveloppen
glijden. Het is geen bijzondere ketting. De waarde ervan is nihil, maar aan
deze ketting hangt een sleutel. Ze weet dat deze sleutel voor het meisje heel
waardevol zal zijn. Het is de sleutel tot het enige deurtje wat altijd op slot
heeft gezeten. Het is de sleutel die toegang geeft tot alles wat ze twintig
jaar geheim heeft gehouden. Deze sleutel zal het leven van het meisje voor
altijd veranderen. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
In gedachten ziet ze de inhoud van het dressoir voor zich.
Ondanks dat het dressoir al twintig jaar op slot zit, weet ze precies wat er in
zit. Alle herinneringen zitten er keurig achter slot en grendel opgeborgen .
Maar niet lang meer. Nog even en dan zal het meisje haar herinneringen tot zich
nemen. Dan zullen ze niet meer van haar zijn maar hun eigen leven gaan leiden.
Ze zullen haar verhaal vertellen. Het verhaal wat ze zo lang verborgen heeft
weten te houden.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
Ze stapt het huis binnen. Terwijl ze haar jas uitdoet wil ze
een groet roepen, maar deze blijft in haar keel steken. Er is niemand meer om
te begroeten. Ze kijkt om zich heen en ziet alle vertrouwde spullen staan. De
stoel bij het raam. De bank waar de visite altijd op plaats mocht nemen. De
eethoek voor de openslaande deuren. Alles is nog precies hetzelfde als voor de
dood van haar moeder. En tegelijkertijd is alles anders. Het lijkt killer en
minder gezellig. Het is net alsof het huis na het verscheiden van zijn eigenaar
in de rouw is. Nee, alsof het zelf ook zijn ziel is verloren. Het huis is
levenloos geworden. Het doet haar verdriet. Niet alleen is ze haar moeder
kwijt, ze is ook het thuisgevoel verloren wat ze hier altijd heeft gehad. Er
rolt een traan over haar wang. Geërgerd veegt ze hem weg. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Ze gaat zitten aan de tafel en haalt uit haar tas een
envelop. In deze envelop zit een velletje van het mooie briefpapier van haar
moeder, het briefpapier wat ze haar zelf lang geleden eens had gegeven. Ze ziet
het haar zo bekende handschrift en slikt eens stevig. Haar moeder had een
prachtig handschrift, klein, sierlijk, elegant en perfect gestileerd. Het was
precies zoals haar moeder zelf. Als klein meisje had ze hard geprobeerd net zo
te zijn. Maar waar haar moeder verfijnd en petit was, was zij zelf groot en
atletisch. Ze was best gracieus, maar qua elegantie kon ze niet aan haar moeder
tippen. Ze glimlacht om de herinnering. Wat waren ze toch verschillend, het
kleine donkere vrouwtje en haar lange blonde dochter.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Ze leest het briefje
nog een keer door al staan de woorden al lang in haar geheugen gegrift.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
“Lief meisje”, staat
er,”eindelijk mag het dressoir van het slot. Oordeel niet te hard over me. Ik
heb altijd gehandeld uit liefde.” Ze schudt de sleutel uit de envelop en loopt
er mee naar het dressoir. Voor het dressoit blijft ze aarzelend staan. Ze weet
nog hoe ze als klein meisje geïntrigeerd was door het meubel omdat het het
enige was in huis wat op slot zat. Ze had haar moeder meerdere keren gevraagd
wat er toch in zat. Het antwoord was altijd hetzelfde geweest.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
“Daarin zit mijn leven, meisje. Al mijn herinneringen, al
mijn daden zitten daar veilig opgeborgen. Als dat dressoir van het slot gaat
zullen ze niet meer van mij zijn en zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn.” En
dat was alles wat ze er over zei. Ze kon doorvragen, ze kon zeuren, ze kon
drammen, haar moeder weigerde er verder over te spreken. Maar nu staat ze hier
met de sleutel in haar handen. Nu zal ze eindelijk weten wat zo belangrijk was
dat het achter slot en grendel moest worden bewaard. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
Ze zit aan tafel en staart naar de twee enveloppen. Ze
vraagt zich af hoe het meisje zal reageren. Al zolang wil ze weten wat er in
het dressoir zit en straks is het dan eindelijk zo ver. Ze hoopt dat het meisje
haar niet al te zwaar zal veroordelen maar zal snappen dat ze niet anders kon. Dan
denkt ze aan de man aan wie ze de andere brief heeft geschreven. Het is de
enige man waar ze ooit van had gehouden. Smoorverliefd was ze geweest vanaf het
moment dat ze hem had gezien. Niet alleen was het de knapste man die ze ooit
had gezien, lang, blond en atletisch, maar het was ook een fantastische vader.
Dat had ze vaak genoeg gezien als ze hem van een afstand observeerde. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Slechts één keer had ze hem mogen ontmoeten. En het maakte
al haar dromen waar. Hij was vriendelijk, aandachtig en charmant. Honderden
brieven had ze hem na die tijd geschreven. Eerst had hij ze nog beantwoord maar
hoe meer zij hem probeerde te overtuigen van haar liefde voor hem hoe
afstandelijker zijn brieven waren geworden. Nog eens tientallen brieven later
kreeg ze het dringende verzoek geen contact meer op te nemen.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Nog nooit had ze zich
zo vernederd en afgewezen gevoeld. Ze
nam een wanhopig besluit. Ze zou verdwijnen uit zijn leven, maar niet zij
alleen. Ze zou het kind meenemen, zijn oogappeltje, zijn dochter. Zo zou ze altijd een deel van hem dicht bij haar
hebben. Het zou hen voor altijd met elkaar verbinden. Elk jaar had ze hem een
brief gestuurd over het meisje met een recente foto. Dit was de laatste. En in
deze vertelde ze hem eindelijk wat hij het allerliefst wil weten, de
verblijfplaats van zijn kind.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
Voorzichtig steekt ze de sleutel in het slot. Het kost wat
moeite de sleutel te draaien. Niet vreemd als je bedenkt hoe lang het slot niet
gebruikt is. Verwachtingsvol houdt ze haar adem in als ze het deurtje open
voelt gaan. Even kijkt ze wat bevreemd als ze de inhoud ziet. Ze weet niet
precies wat ze verwacht had maar misschien toch wel iets meer dan het vergeelde
plakboek wat ze ziet liggen. Voorzichtig pakt ze het op en neemt het mee naar de tafel. Als ze het
opent ziet ze een foto van een man. Ondanks dat ze hem niet kent ziet hij er
erg bekend uit. En dan beseft ze met een schok dat haar spiegelbeeld sprekend
op deze man lijkt. Met bevende handen bladert ze het plakboek door. Het zit vol
met krantenknipsels, foto’s die van afstand zijn genomen en getypte
standaardantwoordbrieven. Ze is in de war. Als dit haar vader is, waarom moest
dat dan zo lang geheim blijven? Ze besluit het plakboek terug te leggen in het
dressoir en er een andere keer wat aandachtiger naar te kijken. Terwijl ze het
plakboek oppakt valt er een krantenknipsel
uit. Er staat in een schreeuwerig lettertype een kop boven <i>“Nieuw drama voor filmster!“</i> Eronder staat een foto van de man met
een klein meisje in zijn armen en een vrolijk lachende blonde vrouw trots naast
hen.<o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
Er staat een onderschrift onder, <i>“vier maanden na de ontvoering van hun dochter pleegt vrouw<span style="color: red;"> </span>zelfmoord”</i>
Ontstelt leest ze de twee zinnen nog een keer door en dan dringt het tot
haar door. <o:p></o:p></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
<br /></div>
<div class="NoSpacing">
<i><span style="color: red;">.<o:p></o:p></span></i></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-41387080329483897402013-01-30T19:57:00.001+01:002013-01-30T20:02:21.613+01:00Mijn Droomkind<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<i><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Haar grote,
blauwe ogen stonden vol met tranen, doch, haar gezicht gaf geen emotie. Een
traan vond de vrijheid op haar ronde, rode wang, zonder dat zij deze droogde.
Ze keek stoïcijns voor zich uit, het kunnen minuten geweest zijn maar ook uren;
enig tijdsbesef was zij volledig kwijt.</span></i><i><span style="color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><br />
<span style="background: white;">Langzaam wendde zij zich van het natgeregende
raam af en haar ogen dwaalden af op haar handen. Die schaar …<o:p></o:p></span></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Met een schok word ik wakker. Ik voel paniek en
angst. Waarom ben ik juist nu wakker geworden. Ik wil weten wat ze met die
schaar wil. Ik wil weten wat mijn meisje gaat doen. En vooral wil ik weten
waarom ze zo verdrietig is.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Ik ken het meisje al heel lang. Al tien jaar
bezoekt ze mij in mijn dromen. De eerste keer dat ik over haar droomde leek ze
mij te observeren. En hoewel ik mij nooit mijn dromen kan herinneren kon ik
overdag zonder moeite haar gezichtje voor de geest halen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">De volgende droom waar ze in opdook viel mij op
dat haar gezicht bekende trekken had. Ze deed me aan iemand denken zonder dat
ik wist aan wie. Maar voor ik haar kon vragen of ik haar kende, rende ze weg.
Terwijl ik haar na keek zag ik haar petticoat dansen op de maat van haar
huppelende pas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Het duurde enkele weken voor ik haar weer in
een droom zag. Die keer lukte het me wel om mijn vraag te stellen. Ze schudde
met haar hoofd waardoor haar vlechten heen en weer zwiepten. Ondanks dat ze
niks zei voelde ik een antwoord in mij. <i>Nee,
je kent mij niet maar ik hoop dat je me wel wil leren kennen. </i>Een uitleg
kreeg ik niet want het meisje verdween weer even plotseling uit mijn droom als
ze er in verscheen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Vanaf die keer verscheen ze heel geregeld in
mijn dromen. Soms als toeschouwer, maar steeds vaker als metgezel. We zweefden
samen door de wolken. We struinden samen langs de zee. We lagen naast elkaar in
het gras naar de hemel te staren. Ik begon haar gezelschap echt te waarderen. Meestal
brachten we de nachten in stilte door. We hadden maar weinig woorden nodig. Het
gewoon samenzijn was voldoende. Tot een paar maanden geleden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">We waren aan het picknicken op de oever van een
rivier. Ik reikte haar net een boterham met hagelslag aan toen ik de inmiddels
vertrouwde stem in mijn hoofd hoorde. <i>Wil
je binnenkort mijn moeder worden? Ik ben al een tijdje op zoek en het liefst
wil ik bij jou geboren worden. </i>Met stomheid geslagen keek ik haar aan. Ik
moeder worden? Het was niet zo dat ik pertinent niet wilde, maar het was meer
iets wat ik altijd vooruit schoof naar een verre toekomst. De ene keer was ik
er niet aan toe, de andere keer was mijn relatie niet stabiel genoeg en op het
moment had ik een relatie met een man die zelf nog een groot kind leek. Die zou
waarschijnlijk bij enkel de gedachte aan eventueel vaderschap op de vlucht
slaan. En toch, als ik dan toch een kind zo dragen en baren dan heel graag dit
meisje. Het leek me fantastisch om haar moeder te zijn. En dus stemde ik toe.
”Maar,” zei ik, “dan moet ik wel eerst wat dingen regelen. Geef me wat tijd.”
Enthousiast knikte het meisje. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">De volgende dag al vertelde ik mijn partner dat
ik in de nabije toekomst zwanger zou willen worden en dat hij wat mij betreft
drie maanden bedenktijd had om te beslissen of hij de vader zou willen zijn.
Tot mijn grote verbazing begon hij breeduit te grijnzen. Hij bleek al langer
een kinderwens te hebben maar verkeerde in de veronderstelling dat ik daar nog
niet aan toe was. We konden ons geluk dan ook niet op toen ik al snel zwanger
was.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Het is nu zes weken later. Mijn buikje begint
net aan zichtbaar te worden. Vorige week zijn we voor het eerst bij de
verloskundige geweest en hebben we het kleine meisje in mijn buik gezien. Want
dat het een meisje is weet ik wel zeker. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">De droom waar ik vanochtend uit wakker ben
geworden speelt al de hele dag door mijn hoofd. Het verdriet van mijn meisje
maakt me ongerust. Om mezelf af te leiden besluit ik de kelder eens grondig op
te ruimen. Terwijl ik een krat bier op pak voel ik plots een stekende pijn
onder in mijn buik. In paniek ren ik naar boven en pak de telefoon. Ik bel
meteen oom Jacques. Oom Jacques is gynaecoloog en weet vast wel of dit vals
alarm is. Ik krijg hem direct aan de lijn en vertel hem over de pijn. Hoewel
hij het wel probeert, kan oom Jacques me niet gerust stellen. Hij stelt voor
dat ik naar de polikliniek kom voor een echo. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Een kwartier later al blader ik in de
wachtkamer door een oude Donald Duck. Mijn gedachten schieten alle kanten op.
Ik doe meerdere schietgebedjes dat alles goed mag zijn met ons kindje. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">De echo is gelukkig goed. Het hartje klopt en
de baby beweegt levendig. Door tranen van geluk lig ik naar het beeldscherm te
kijken. Het lijkt alsof de baby langzaam naar me zwaait. Ik glimlach opgelucht.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Oom Jacques vermoedt dat ik mijn lijf wat
overbelast heb en adviseert me de komende dagen mezelf wat meer rust te gunnen.
Zodra ik thuis ben ga ik dan ook even liggen. Ik ben moe van alle emoties en
val als snel in slaap.<i> <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<i><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Haar grote, blauwe
ogen stonden vol met tranen, doch, haar gezicht gaf geen emotie. Een traan vond
de vrijheid op haar ronde, rode wang, zonder dat zij deze droogde. Ze keek
stoïcijns voor zich uit, het kunnen minuten geweest zijn maar ook uren; enig
tijdsbesef was zij volledig kwijt.</span></i><i><span style="color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><br />
<span style="background: white;">Langzaam wendde zij zich van het natgeregende
raam af en haar ogen dwaalden af op haar handen. Die schaar …Nog even lijkt ze
te twijfelen en dan knipt ze resoluut het bungelende koord door. <o:p></o:p></span></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<i><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Haar betraande
ogen kijken mij aan en ik hoor haar stem. ”Dag lieve mama. Dankjewel dat ik zo
welkom was.”<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">Met een schok word ik wakker en voel haar leven
uit mij wegstromen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br />
<br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Dit verhaal is geschreven aan de hand van een schrijfopdracht van 'Boek voor haar'. De cursieve tekst waarmee dit verhaal begint was het gegeven startpunt.Verder moesten de woorden hagelslag, petticoat, oom Jacques, Donald Duck en krat bier gebruikt worden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 21.6pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-67441734175315331882013-01-25T16:50:00.001+01:002013-01-25T16:55:27.266+01:00Onderaan de beuk<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Eergisteren was een
dag als alle anderen. Ze was ‘s ochtends vroeg opgestaan. Ze had even snel
gedoucht. Ze had de kinderen uit bed gehaald, aangekleed en ontbijt gegeven.
Daarna had ze lunchpakketten klaargemaakt, de tassen ingepakt, de kinderen
weggebracht en was naar haar werk gereden. Na haar werkdag had ze boodschappen
gedaan, de kinderen opgehaald, gekookt, de kinderen naar bed gebracht, wat
huishoudelijke klussen gedaan, tv gekeken en naar bed gegaan. En gisteren had
er precies zo uit gezien. Haar leven liep als een goed geoliede machine.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Toch kon ze ‘s avonds de slaap niet vatten. Ze lag maar te woelen en
draaien in bed. Ondanks dat haar leven prima georganiseerd was en alles van een
leien dakje ging, knaagde er iets aan haar. Haar perfect gekaderde leventje
benauwde haar. Na een periode die uren leek te duren viel ze in een onrustige
slaap vol van dromen waarin ze eindeloos op zoek was naar een boom.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Toen ze vanochtend wakker werd voelde ze de stevige greep
van haar eigen ongedurigheid. In een opwelling besloot ze vandaag niet naar
haar werk te gaan maar toe te geven aan de onrust. Vandaag zou ze eens niet in
het keurslijf blijven maar toegeven aan haar drang naar zwerven. En ze wist ook
al waar ze dat ging doen. Na dat ze dekinderen weggebracht had zou ze naar het
bos gaan.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nu liep ze dan op een smal paadje tussen de bomen door.
Ondanks haar diepgewortelde angst te verdwalen, had ze de paden met
routepaaltjes gemeden. Vandaag zou ze eens niet in het stramien lopen. Vandaag
zou ze haar eigen weg kiezen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Het paadje wat ze volgde slingerde dwars door de begroeiing
heen. Ze had het bij toeval ontdekt. Terwijl ze naar een wegvluchtende vos keek
had ze plots de kleine doorgang door de bramenstruiken gezien. De eerste
minuten dat ze over het paadje had gelopen bonsde haar hart in haar keel. Maar
hoe verder ze liep hoe rustiger ze werd. Voor het eerst in tijden vlogen haar
gedachten niet alle kanten op, dacht ze niet aan wat nog gedaan moest worden of
aan haar drukke agenda. Het was doodstil in haar.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Plots bleef ze staan. Er was hier iets wat haar aandacht
vroeg. Was er iemand anders in de buurt? Spiedend keek ze om zich heen. Nee, er
was niemand. Maar er was wel iets anders wat ze zag. Iets wat vaag herkenning opriep.
Ze keek nog eens rustig om haar heen. Daar. Die beuk. Dat was hetgeen wat
gezien wilde worden. Ze keek nog eens goed naar de boom en realiseerde zich dat
dit de boom was waar ze in haar dromen naar gezocht had. Wat een toeval dat ze
die nu zomaar vond.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ze liep naar de beuk toe. Het was een grote boom. Zo’n boom die
er al eeuwen staat. Onderaan de stam zag ze twee wortels die haar leken uit te
nodigen tussen hen in te gaan zitten. Ze nam de uitnodiging graag aan en zakte
door haar knieën. Ze nestelde zich tussen de twee wortels en leunde achterover
tegen de brede stam van de beuk. Het zat verbazingwekkend comfortabel. Ze slaakte
een tevreden zucht en wenste dat ze hier voor altijd kon blijven zitten. Het
leek wel of ze nog wat dieper wegzakte tussen de wortels. Het voelde alsof de
boom haar omhelsde. Ze voelde zich welkom en veilig. Ze werd een met de beuk en
zakte weg in een diepe rust.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Drie weken later is haar auto bij het bos teruggevonden. Ondanks
diverse zoektochten is ze niet gevonden. Het onderzoek is tot onderaan een oude
beuk gekomen. Vanaf daar ontbreekt ieder spoor.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-59153936842184270722012-11-12T15:01:00.000+01:002012-11-12T15:01:04.285+01:00de biografie van de redacteur<br />
<div class="MsoNormal">
Zijn secretaresse legde de post op zijn bureau en liep
heupwiegend weg. Goedkeurend keek hij haar na. Hij hield van mooie vrouwen.
Helemaal als ze goed wisten hoe ze deze schoonheid moesten tentoonstellen. </div>
<div class="MsoNormal">
Hij pakte de stapel op en bekeek de enveloppen even
vluchtig. Even schrok hij. Daar was de envelop. Hij had er onderhand al zo veel
gehad dat hij hem direct herkende. En als het goed was, was dit de laatste die
hij zou ontvangen. En dan zou hij sterven. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een aantal maanden geleden was het allemaal begonnen met een
envelop als deze. Zijn toenmalige secretaresse had hem achteloos op zijn bureau
gegooid terwijl ze tegelijkertijd haar ontslag indiende. Ze bleek zijn aandacht
voor haar mooie vormen en zijn behoefte deze te controleren op echtheid en
stevigheid niet op prijs te kunnen stellen. Ach ja, dat had hij al eens eerder
meegemaakt. Hij haalde dus zijn schouders op bij haar verwijtende woorden en
maakte gedachteloos de envelop open. </div>
<div class="MsoNormal">
Het zou wel weer een bedelbrief zijn of hij alsjeblieft een
manuscript wilde lezen en een goed woordje doen bij de uitgever. En inderdaad,
de envelop bevatte de bekenden vellen papier die zijn vermoeden dat het hier
een hoofdstuk van een of ander ‘onmisbaar en echt anders dan anderen’ boek
bevatte liet groeien. Hij pakte de begeleidende brief er maar eens bij. Hij maakte
zich op voor een nieuwe smeekbede, maar was met stomheid geslagen toen hij hem
door las. Dit was geen standaard smeekbede. Dit was interessant. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Beste redacteur, </i>las
hij, <i>hoewel ik weet dat je veel
manuscripten ter beoordeling krijgt en heel goed weet hoe je daar over denkt,
adviseer ik je het bijgevoegde verhaal goed te lezen. Het zal je bevallen want
jij speelt namelijk de hoofdrol. Alles wat ik schrijf is gebeurd, zal gebeuren
of zou kunnen gebeuren. Geniet volop van de eer die je is toegevallen want na
32 hoofdstukken is het boek klaar en dien je geen enkel nut meer. De dag dat je
het laatste hoofdstuk ontvangt, is de dag dat je zal sterven.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zijn nieuwsgierigheid was gewekt. Hij vouwde de stapel
papier uit en begon te lezen. Bij de typering van de hoofdpersoon gnuifde hij
even. Dit kon nooit over hem gaan. Narcistisch, seksistisch, morsig, dat waren
geen termen die op hem sloegen, maar al snel sloeg zijn aanvankelijke afkeer om
in bewondering. De schrijver kende hem erg goed als deze de hoofdpersoon op hem
had gebaseerd. Hij herkende zich zeer in de mans vasthoudendheid, zijn
voorliefde voor mooie vrouwen en het handige gebruik maken van zijn veronderstelde
invloed op de uitgever. </div>
<div class="MsoNormal">
Ja, dat laatste had hem al heel wat vrouwen opgeleverd. En
bij allemaal duurde het een tijdje voor ze door hadden dat hij helemaal niet
van plan was wat dan ook tegen de uitgever te zeggen over hen. Meestal waren ze
hun eigen zogenaamde morele grens al ver overschreden voor ze hun ogen openden.
Het kwartje viel vaak pas als hij niet meer reageerde op hun telefoontjes,
briefjes of pogingen hem te bezoeken in zijn kantoor.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Terwijl hij doorlas bekroop hem een ongemakkelijk gevoel.
Hij kende het verhaal wat hij aan het lezen was. De brunette die een liefdesverhaal
had geschreven en na enig aandringen toonde dat haar erotische passages meer
dan zomaar wat verzinsels waren, had hij daadwerkelijk gekend. En de erotische
passages waren inderdaad geen verzinsels. Ze hadden ze allemaal uitgevoerd voor
ze begreep dat hij haar geen steek verder zou helpen met het uitbrengen van een
boek.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij legde het verhaal aan de kant en deed zijn best het uit zijn
hoofd te zetten. Dat lukte wonderwel tot een week later een nieuwe envelop werd
bezorgd met een nieuw hoofdstuk. Dit keer las hij met genoegen over de kleine
blondine die hij echt op alle plekken van het kantoor te grazen had genomen. Toen
ze niet meer wilde meewerken aan het bevredigen van zijn seksuele behoeftes had
hij haar met zijn vuisten nogmaals alle hoeken laten zien. Hierna had hij haar
nooit weer gezien. Ze was met de Noorderzon vertrokken. Op kantoor gingen er
geruchten over zelfmoord. Het zou nog best eens waar kunnen zijn want echt een
opgewekt ding was het niet.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Elke week kwam er een envelop. Elke week was er weer een
verhaal waarin de erotiek, de macht die hij over vrouwen had en zijn sterke
persoonlijkheid de hoofdrol speelden. Hij begon uit te kijken naar de donderdag,
de dag waarop er weer een nieuw hoofdstuk van zijn biografie op zijn bureau
verscheen.</div>
<div class="MsoNormal">
Tot twee weken geleden. Toen zat er voor het eerst sinds het
eerste hoofdstuk weer een begeleidende brief bij. Veel stond er niet in, enkel:
<i>Geniet je hier net zo van als ik? Vast niet,
want ik weet al precies hoe het af gaat lopen en jij alleen maar dat je nog
maar een hoofdstuk te lezen en te leven hebt.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vorige week was er geen envelop gekomen. En ook gisteren,
donderdag, was er niets geweest. Hij begon al te denken dat het hele spelletje
was afgelopen. Iemand had hem goed de stuipen op het lijf weten te jagen. Wie
wist hij nog steeds niet. Natuurlijk had hij geprobeerd te achterhalen wie de
schrijver van de verhalen was maar al zijn pogingen waren vruchteloos geweest.
Gisteren had het ook niet meer belangrijk geleken. Het gevaar was geweken. Er
kwam geen laatste hoofdstuk. Het boek was uit.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nu had de spanning hem toch weer te pakken. Met trillende
handen pakte hij de envelop op. Voorzichtig maakte hij hem open. Hij schrok van
de klop op zijn deur en liet de envelop vallen. Ach, het was enkel zijn vrouw
maar. Meteen vloeide alle spanning uit hem weg. </div>
<div class="MsoNormal">
Zijn vrouw. Dat was toch wel een project waar hij heel trots
op was. Hij had haar jong getrouwd. Oud genoeg om het legaal te maken, jong
genoeg om haar te vormen. Ze was een keurig onderdanig en gedwee vrouwtje
geworden. En sinds hij haar vorig jaar weer strak had laten trekken zag ze er
ook weer heel appetijtelijk uit. Er was maar een ding wat hem stak. Het leek
wel of ze na de operatie zelfvertrouwen had gekweekt. Ach, hij had het er al
eens uit gekregen, dat zou hem nog wel een keer lukken.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Met een onzekere blik in haar ogen opende zijn vrouw de deur
van zijn kantoor. “Lieverd,”zei ze’”ik weet dat je liever niet hebt dat ik op
kantoor kom, maar ik vond thuis je insulinepen.” Hij gebaarde dat het goed was.
Het kwam hem wel goed uit dat ze er was. Het was inderdaad tijd voor zijn
insuline maar hij had een hekel aan het inspuiten. Nu kon zij dat mooi even doen.
En als ze klaar was met die ene dienst kon ze hem meteen nog wel een dienst
bewijzen. Hij pakte de envelop van de grond en ging zitten Hij trok zijn
overhemd omhoog en maakte meteen zijn broek los. Hij zag dat ze de hint
begreep. </div>
<div class="MsoNormal">
Hij pakte de vellen papier uit de envelop en begon te lezen.
Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij opmerkte dat dit hoofdstuk over zijn
vrouw ging. Er ging een alarmbelletje af in zijn hoofd. Terwijl de insulinepen
in zijn buik werd gestoken wist hij plots wie de auteur van zijn levensverhaal
was.<i><o:p></o:p></i></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-226617504883986472012-10-09T23:21:00.000+02:002012-10-09T23:21:26.543+02:00De perfecte gitaar<br />
<div class="MsoNormal">
Met zijn gitaarkoffer stevig vastgeklemd stapte hij de volle
bus in. Er waren nog wat zitplaatsen vrij maar bij elk daarvan zou hij de
koffer op de grond moeten zetten. Hij besloot dat hij dan liever bleef staan.
Het was maar een klein stukje naar de concerthal.</div>
<div class="MsoNormal">
Hij zag hoe een aantal passagiers steels naar hem keek en
onderling smoesde. Ach, hij werd herkend. Hij haalde zijn schouders op. Leuk
vond hij dat al lang niet meer, maar hij was het punt waarop hij het vervelend
vond een tijd geleden al gepasseerd. Het was zoals het was.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij herinnerde zich de begintijd nog heel goed. Het was hard
werken geweest en toch dacht hij er nog vaak weemoedig aan terug. Dat waren de
gouden tijden van vriendschap geweest. Ze deelden allemaal dezelfde droom. Zij
vieren zouden het gaan maken. Elke dag in een oude VW-bus stappen en naar een
of ander gehucht rijden om daar op te treden voor een paar honderd euro. Het
slijmen bij de radiodeejees om hun singeltje gedraaid te krijgen. De euforie
die ze voelden toen ze hun eerste platencontract tekenden, de teleurstelling
dat dit niet de gehoopte doorbraak betekende. </div>
<div class="MsoNormal">
Met het floppen van het album veranderde er iets in de sfeer
van de band. Niet langer draaide alles om het maken van de muziek die ze
wilden, maar om het maken van een album wat het grote publiek aan zou spreken.
En de grote vraag was iedere keer weer, wat hadden hun nummers nodig om dat te
bereiken? Zelf probeerde hij zich afzijdig te houden bij de analyses. Hij wist
maar al te goed wat er miste. De nummers hadden sterke riffs nodig en fantasievolle
gitaarsolo’s maar hij zou wel gek zijn ze daar op te wijzen. Want hoewel hij
een zeer goede gitarist was, hij speelde alles na wat hij hoorde en zette een
ijzersterke slaggitaar neer. Het ontbrak hem aan creativiteit en fantasie.</div>
<div class="MsoNormal">
Uiteindelijk was het onvermijdbaar dat de rest van de band
tot dezelfde conclusie zou komen. En op een dag voelde hij het toen hij de
oefenruimte binnenkwam. Het kwartje was gevallen. Nu zou alles over zijn. Ze
zouden hem inwisselen voor een andere gitarist. </div>
<div class="MsoNormal">
Gelukkig was hun vriendschap zo hecht als hij altijd gedacht
had en werd er voorgesteld een sologitarist te zoeken. En al snel hadden ze
Rickie gevonden. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Rickie was eigenlijk alles wat zij niet waren. Rickie was
jong. Rickie zag er goed uit. Rickie wilde de wereld aan zijn voeten. En Rickie
was een genie op de snaren. De riffs die hij bedacht waren bij hun ontstaan al
legendarisch. Zijn solo’s waren als hijzelf. Creatief, fantasievol, vurig en
vol bezieling. Rickie was het beste wat de band kon overkomen. </div>
<div class="MsoNormal">
Rickie bleek ook een podiumbeest te zijn. Al snel werden hun
optredens drukker bezocht en kwam er interesse vanuit het echte clubcircuit. Ze
mochten spelen in Hedon. Ze werden geboekt in 013 en De Lantaarn. Ze telden nu
echt mee. </div>
<div class="MsoNormal">
Het kon eigenlijk niet uitblijven, ze werden uitgenodigd om
te spelen op Eurosonic. En daar had hij kennisgemaakt met de nare kant van
Rickie. Daar was Rickie op zijn hart gaan staan en had het grondig vertrapt.
Het moment dat hij Rickie zijn reserve-gitaar uit de standaard zag pakken en
het publiek ingooien ging er iets in hem dood. Zijn reservegitaar, de gitaar die
hij al bespeelde toen hij nog in Top 40-bands schnabbelde. De gitaar waarop hij
al twintig jaar nummers instudeerde. De gitaar waarvoor hij alles opzij had
gezet om hem te kunnen kopen. En deze gitaar werd door dat stuk tuig als de
eerste de beste goedkope Japanse ragbak het publiek ingeslingerd!Het had wat
moeite gekost maar hij had zijn gitaar teruggevonden. Alles was kapot. Het
enige wat de onderdelen nog bij elkaar hield waren de snaren. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De bus was bij de concerthal aangekomen. Terwijl de menigte
uitstapte zag hij in grote letters de naam van hun band oplichten. Hij stapte
uit en wurmde zich door de massa naar de artiesteningang. De rest van de band
was al aan het soundchecken. Rickie stond zich al uit te sloven. Snel liep hij
naar het podium. Hij zette zijn gitaarkoffer op de grond en knipte hem open.
Daar lag zijn gitaar, de stukken nog steeds enkel verbonden door de snaren.
Voorzichtig tilde hij de delen uit de koffer. Hij zuchtte nog een keer van
verdriet, haalde diep adem en maakte toen een mooie zwaai. En met een laatste akkoord
draaiden de snaren zich om Rickies nek.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/pzeoLe6nSrU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-57624449620031861952012-07-01T22:24:00.000+02:002012-07-01T22:32:01.447+02:00Diepgrijs<br />
<div class="MsoNormal">
<i>Dit is het verhaal wat het niet is geworden. Ik kreeg geen slechte kritieken maar weet zelf ook dat het andere beter zou passen in een bundel. Dit verhaal is geheel ontsproten aan mijn fantasie, hooguit gekleurd met wat eigen emoties. </i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i> </i>Mijn vriendin zit aan de andere kant van de tafel en kijkt
me aan. Ik weet dat de opmerking die ze net maakte meer was bedoeld als een
vraag maar ik kan haar niet direct antwoord geven. In mij vechten verdriet,
angst, wantrouwen en verslagenheid om voorrang. Maar ondanks deze emoties dwing
ik mezelf haar aan te kijken en antwoord te geven. Met dikke stem zeg ik:”Ja,
ik was heel eenzaam.” Ik vraag me af of ze weet wat voor gevecht ik heb moeten
leveren om haar dit te kunnen zeggen. Hoe ik tegen mezelf heb moeten knokken om
in alle eerlijkheid antwoord te kunnen geven. Na mijn oprechtheid durf ik haar
niet meer aan te kijken. Ik ben opgelucht als haar man de kamer binnen komt
lopen en het gesprek terugkeert naar koetjes en kalfjes.</div>
<div class="MsoNormal">
Een uurtje later ben ik weer thuis. Ik val meteen terug in
mijn rol van moeder en huisvrouw. Mijn dochter wil me iets vragen, de was ligt
op me te wachten en er moet weer eten gekookt worden. Maar hoewel de dagelijkse
beslommeringen mijn aandacht weer opeisen laat het gesprek me niet los. Waarom
voel ik toch zoveel weerstand om echt openhartig te praten over die zware
periode? Waarom kan ik mensen niet meer het vertrouwen geven wat de meesten
verdienen? Zelf weet ik dat ik niet altijd zo ben geweest. Ik herinner het me,
ik zie het terug in de naïeve openhartigheid van mijn kind. Heeft het
diepgrijze mij dan zo veranderd?</div>
<div class="MsoNormal">
Het diepgrijze. Sommige mensen zouden het zwarte bladzijden
noemen maar voor mij was die periode niet zwart. Hoe donker het ook was er
waren altijd dingen geweest die mijn dagen lichter hadden gekleurd. Ondanks de
goede kanten is het toch een periode in mijn leven waar ik liever niet aan
terug denk. Maar ik weet dat daar de oorzaak ligt. Als ik het wantrouwen en de
angst wil leren beheersen ontkom ik er niet aan juist deze periode met mensen
te delen. Ik neem een besluit. Of het wijs is of juist heel dom weet ik niet
maar ik ga mijn verhaal opschrijven.</div>
<div class="MsoNormal">
Ik ga achter de pc zitten en open een nieuw document. Het
grote witte vlak beangstigt me. Het lijkt me te vragen of dit is wat ik echt
wil. Of ik weet waar ik aan begin. Of ik het wel kan. Of ik het wel durf.
Vastberaden leg ik mijn vingers op de toetsen en begin te typen. Het gaat
moeizaam. De zinnen die ik in mijn hoofd heb moeten zich een weg banen door een
mijnenveld van negatieve emoties. De woorden die ik nodig heb om de zinnen te
vormen zitten verscholen in een dikke mist van verstikkend verdriet. Meerdere
keren geef ik de moed op en sluit het document af. “Wilt u de wijzigingen in
het document opslaan?” vraagt de pc iedere keer haast treiterend en hoewel elke
vezel in mijn lijf zich verzet druk ik op “ja”. Even later open ik het document
weer, lees het terug en snap zelf nauwelijks wat ik vlak hiervoor heb
geschreven. Steeds weer dwing ik mezelf dit te doen. Het zwijgen heeft lang
genoeg geduurd. Ik wil de gracht die ik om mezelf heen gegraven heb dempen. Ik
wil een bres in mijn muur slaan. Ik wil het diepgrijze inzichtelijk maken</div>
<div class="MsoNormal">
Mijn verhaal begint bij mijn zwangerschap. Al van kinds af
wist ik dat ik moeder wilde worden. Toen ik zwanger bleek te zijn was ik dan
ook zielsgelukkig. We gingen een kindje krijgen! Maar al na een paar weken
voelde ik me helemaal niet meer zo gelukkig. Volgens de mensen waar ik erover
sprak was dat heel normaal. Volgens de een had iedereen angsten tijdens een
zwangerschap. Volgens een ander was het opzien tegen de bevalling. En volgens
weer iemand anders ging dat vanzelf wel over als ik mijn kindje in mijn armen
hield. Ik keek dan ook met smart uit naar de bevalling. Toen mijn kindje op de
uitgerekende datum nog geen aanstalten maakte om geboren te worden raakte ik zo
overstuur en in paniek dat er werd besloten de bevalling in te leiden. Het was
geen prettige bevalling. Alles wat er volgens de boekjes zou kunnen gebeuren,
gebeurde ook en de pijn was ondraaglijk. Wat was ik gelukkig toen er een
gynaecoloog langskwam die medelijden had en me pijnstilling gaf. Er zat amper 2
uur tussen het aanbrengen van het infuus en de geboorte van onze dochter. Ik weet
nog hoe ik naar haar lag te kijken, wetende dat ik blij moest zijn met een
gezonde dochter maar alleen maar dacht: “Mijn God, wat ben ik blij dat het
eruit is.”</div>
<div class="MsoNormal">
Een paar dagen kraambed houden deed me goed. Ik begon zelfs
te geloven dat alle nare, zwarte gedachten als sneeuw voor de zon waren verdwenen.
Ik was erg blij met ons meisje en barstte van trots als er kraamvisite kwam om
haar te bewonderen. Ja, ik dacht gelukkig te zijn. Toen ging de kraamhulp weg.</div>
<div class="MsoNormal">
De eerste dagen na haar vertrek gingen nog redelijk. Ik had
wat moeite met het vinden van een prettig ritme en was ’s avonds als manlief
thuis kwam dan ook doodop. Volgens mensen die al moeder waren was het een heel
normaal verschijnsel. Je moet nog zoveel dingen verwerken, je moet je
zelfvertrouwen nog opbouwen, je moet gewoon nog een manier vinden om je leven
in te richten. Helaas wilden al deze dingen niet erg vlotten. Ik begon me wat
neerslachtiger te voelen en twijfelde aan alles wat ik deed. Gelukkig hadden we
een voorbeeldig dochtertje dat geen moeilijke baby bleek te zijn. Ze huilde maar
af en toe eventjes. Dat huilen ging mij door merg en been. Ik kon het niet
aanhoren. Dus zodra ons meisje ook maar aanstalten maakte om te gaan huilen
deed ik al het mogelijke het te stoppen. Ik voedde haar, verschoonde luiers,
masseerde haar buikje, alles om maar te zorgen dat ze niet ging huilen. Wist ik
veel dat een baby daar overprikkeld van kon raken. Ik had nog nooit eerder een
kindje gehad. Hoe harder ik probeerde haar niet te laten gaan huilen, hoe meer
zij juist ging huilen. Het ging van kwaad tot erger. We zaten vast in een
vicieuze cirkel. </div>
<div class="MsoNormal">
Ik vroeg voorzichtig om hulp, maar weer vertelde iedereen
mij dat het vanzelf beter zou gaan. Als ik maar eenmaal mijn draai had gevonden
zou ik me vanzelf weer beter gaan voelen. Ik begon te denken dat het aan mij
lag. Ik deed het vast helemaal fout. Ik was vast een heel slechte moeder die
haar kind niet kon geven wat ze nodig had. Ik moest wel een slecht persoon zijn
als ik mijn kind niet kon troosten. Ik kon de afkeuring in de mensen om ons
heen gewoon voelen. Ik wist dat ze hetzelfde dachten als ik. Ik was zwak, ik
kon het moederschap niet aan, ik kon dat kind maar niet laten ophouden met
huilen dus er moest wel iets mis met me zijn. Tot de dag dat ik mijn dochtertje
oppakte van het aankleedkussen en zij weer aanstalten maakte te gaan huilen. Ik
weet nog dat ik dacht: : Als ik je nu loslaat val je zo hard dat je niet meer
kunt huilen.”Ik schrok me kapot. Dacht ik dit echt? Ik legde het meisje in haar
bed, greep de telefoon, belde mijn man dat hij direct thuis moest komen en
zakte op de grond in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen en gillen. Ik had
erover gedacht mijn kindje dood te maken. Ik had het serieus bedacht. Ik was
een brok ellende.</div>
<div class="MsoNormal">
Dezelfde dag nog werd ik opgenomen op de PAAZ-afdeling van
het ziekenhuis. Een postpartumpsychose was de diagnose. Ik kreeg medicatie die
een sluier legde over mijn gevoelens. Och, wat was ik blij. Eindelijk kreeg ik
rust. Voor het eerst sinds de bevalling kon ik rustig slapen. En dat deed ik
dan ook. Een week lang deed ik bijna niets anders. Toen begon het gemis van
mijn dochter aan me te vreten. Ik kreeg te horen dat dat een goed teken was. Ik
was begonnen met herstellen.</div>
<div class="MsoNormal">
Na een periode die wel een eeuwigheid leek te duren mocht ik
naar huis. Ik kreeg hulp thuis en kreeg wekelijks een maatschappelijk werkster
op bezoek. Langzamerhand begon ik me meer en meer als mezelf te voelen. De
diepgrijze gevoelens van de depressie verdwenen naar de achtergrond en na
enkele maanden werd ik genezen verklaard. Mijn leven had weer vorm en inhoud
gekregen. Maar nu, na al die jaren weet ik dat de depressie nooit helemaal is
verdwenen. Hij is me blijven achtervolgen als een diepgrijze wolk van
negativiteit die wacht op mijn zwakke momenten om weer te naderen en toe te
slaan.</div>
<div class="MsoNormal">
Ik heb mijn verhaal geschreven en besloten het voor te lezen
aan de mensen die mij dierbaar zijn. De meesten weten dat ik een postnatale
depressie heb gehad, maar geen van allen kennen ze het echte verhaal. Geen van
allen weet in wat voor slecht persoon deze depressie mij heeft verandert.
Niemand weet hoe bang ik ben dat de diepgrijze wolk me weer bij de kladden
krijgt. Het is tijd mijn grootste angst aan te gaan en het oordeel over mij uit
handen te geven. Veroordelen kunnen ze me toch niet meer. Dat heb ik zelf 10
jaar terug al gedaan. Ik schraap mijn keel en begin te lezen. Ik lees zonder op
te kijken. Ik wil me niet laten afleiden. Na de laatste zin pak ik een
aansteker en verbrand de brief. Terwijl het papier tot as vergaat voel ik de
last die al die jaren op mijn schouders lag lichter worden. Ik voel me gesterkt
en voordat ik opkijk weet ik dat het niet meer uitmaakt wat de anderen van mijn
verhaal vinden. Na tien jaar heb ik eindelijk mezelf vergeven.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7113933650038528125.post-90157101359541374282012-04-20T14:25:00.001+02:002012-04-20T18:59:32.170+02:00Voorwaardelijke liefde<br />
<div class="MsoNormal">
Ze rekte zich nog eens uit in het warme badwater. Terwijl ze
dat deed kwam er opnieuw een geurvlaag van haar luxueuze badolie vrij.
Genietend snoof ze de rijke geur op. Ondanks dat ze al ruim een uur in bad lag
had ze net opnieuw de warm waterkraan opengedraaid om nog wat langer te kunnen
genieten van de koestering van het behaaglijke water. Ze voelde zich de koning
te rijk met haar eigen bad. Haar eigen bad in haar eigen badkamer, in haar
eigen appartementje. Haar moeder had het maar niks gevonden, dat bad. In haar
ogen was dat alleen maar verspilling van tijd en water. Schoon worden kon je
ook onder de douche. Snel schudde ze het onbehaaglijke gevoel van zich af wat
haar bekroop toen ze aan haar moeder´s reactie op de luxe badkamer moest
denken. Ondanks dat ze 150 kilometer verderop zat, voelde ze nog de afkeuring
die haar moeder van luxe had. Als ze ergens niet aan wilde denken was het wel
aan haar dominante moeder en haar Spartaanse opvattingen.</div>
<div class="MsoNormal">
Een dik uur later stapte ze loom en uitermate voldaan uit
het bad. Ze droogde zich zorgvuldig af en smeerde zich in met een heerlijk
ruikende bodylotion. Dit was voor haar de perfecte afsluiter van een heerlijk
ontspanningsmoment. Nog even nagenieten en dan zo lekker vroeg haar bed in.
Plots realiseerde ze zich dat ze vergeten was de gordijnen van haar slaapkamer
te sluiten. In gedachten hoorde ze de stem van haar moeder: “Je hebt hier wel
veel inkijk. Je moet dus altijd je gordijnen dicht doen voor je je uitkleedt
want anders heb je in deze buurt zo een gluurder of stalker te pakken.”
Enigszins beschaamd wikkelde ze zich in het badlaken en maakte zich op voor het
zo ongezien mogelijk binnen schuifelen van haar slaapkamer. Toen ze de deur
open deed bleef ze verbaasd staan. De gordijnen waren wel dicht. Wat raar, ze
wist toch bijna zeker dat ze ze open had gelaten. </div>
<div class="MsoNormal">
Terwijl ze nog beetje verward naar de gordijnen keek, ging
haar telefoon. In gedachten nam ze op en zei haar naam. Aan de andere kant van
de lijn was het stil. Nou ja, niet helemaal. In de verte klonk muziek. Ze kon
het niet heel goed horen maar ze meende de klanken van ‘every breathe you take’
haar moeder’s favoriete nummer te horen. Geërgerd verbrak ze de verbinding. Nu
stond ze alweer aan haar moeder te denken. Daar had ze helemaal geen zin in. Haar
leven lang werd haar doen en laten al gedicteerd door haar moeder. Jarenlang had
ze geprobeerd volgens haar regels en opvattingen te leven maar ze had nooit aan
de strenge criteria van haar moeder kunnen voldoen. En nu wilde ze het niet
meer. Ze wilde vrij zijn. Ze wilde een eigen leven gaan opbouwen, een leven wat
voldeed aan haar eigen criteria. Een leven waar ze zichzelf goed bij voelde.
Dit appartement 150 kilometer bij haar moeder vandaan had het begin moeten zijn
van dat nieuwe leven, maar tot nu toe echode in alles de stem en opvoeding van
haar moeder. Het afschudden van haar rigide opvattingen bleek zwaarder dan ze
had gedacht. </div>
<div class="MsoNormal">
Ze zuchtte eens diep. Dit was precies waar haar therapeut
haar voor had gewaarschuwd. Ze moest niet alleen fysiek loskomen van haar
moeder, maar vooral ook emotioneel. En dat had tijd nodig. Tijd waarin ze
zelfvertrouwen moest ontwikkelen en een goed gevoel over zichzelf. Ze was op de
goede weg, maar die paar seconden luisteren naar The Police had haar een flink
eind teruggebracht op haar pad. Het enige wat ze nu kon doen was het gewoon
aanvaarden en morgen weer nieuwe stappen zetten. </div>
<div class="MsoNormal">
Een aantal dagen werd ze wakker van haar wekkerradio.
Alweer dat nummer van The Police! Gek werd ze ervan. Het leek wel alsof dat
nummer continu werd gespeeld als zij in de buurt was. Nou ja, hoogste tijd om
uit bed te gaan. Nog enigszins slaapdronken liep ze naar de keuken. Ze zette de
waterkoker aan en deed een keukenkastje open om haar grote mok en een theezakje
te pakken. Maar ze greep mis. Verbouwereerd keek ze in het kastje. Nee, er
stond echt geen theemok. Enkel thee, koffie en suiker. Ongelovig staarde ze
enkele momenten naar de keurig gerangschikte voorraadbussen. Had zij die daar
neergezet? Ze kon zich niet eens herinneren dat ze die voorraadbussen uit de
verhuisdozen had gehaald. Ze waren een cadeautje van haar moeder en zoals
gewoonlijk net niet haar smaak. En nu stonden ze keurig in het gelid in het
keukenkastje waar zij dacht haar theemok en doosje thee te vinden. Ze trok een
ander keukenkastje open en zag daar haar mok staan, netjes naast de andere
theeglazen, onder de plank met koffiekopjes. Ze schudde haar hoofd om haar
verwarring af te weren. Ze wist dat de kastjes nu ingedeeld waren zoals haar
moeder vanaf het begin had gezegd dat ze ze zou moeten inrichten. Maar ze had
halsstarrig geweigerd. Dit was haar keuken en als zij haar theemok naast de
thee wilde bewaren zodat ze ze in 1 handeling kon pakken, was dat haar goed
recht. Ze was zelf erg trots geweest dat ze haar poot stijf had gehouden en nu
stond het toch allemaal anders. Zou ze slaapwandelen of zo?</div>
<div class="MsoNormal">
Er gebeurden de dagen erna meer dingen waardoor ze aan
zichzelf begon te twijfelen. Zo hing er na het douchen plotseling een kamerjas
aan de badkamerdeur. Haar post lag netjes gesorteerd op de haltafel. Er
stonden dingen in de koelkast waarvan ze niet wist dat ze ze had gekocht.Toen
ze een keer had overgewerkt werd er 5 minuten nadat ze binnen was aangebeld door
een pizzabezorger die haar haar favoriete pizza kwam brengen. </div>
<div class="MsoNormal">
En overal waar ze kwam hoorde ze dat ondertussen vervloekte
nummer van The Police. Als ze ’s morgens wakker werd zong Sting haar pesterig
toe.”Every breathe you take” Treiterend klonk het “Every move you make” door de
badkamer als ze zich stond te douchen. Als ze haar telefoon opnam hoorde ze “every
bond you break, every step you take, I’ll be watching you.” Het was al nooit
haar favoriete nummer geweest, maar ze had er nu een regelrechte hekel aan
gekregen.Het benauwde haar. De woorden werden haar waarheid. Er was iemand die
haar continu in de gaten hield. </div>
<div class="MsoNormal">
Er kwamen mailtjes binnen op haar werk. Mailtjes met rare
teksten. Ze weet nog precies wat er in de eerste stond:”Het is moeilijk om van
je te houden als ik niet voor je mag zorgen.” Ze had het mailtje direct
verwijderd. Maar dat maakte niet uit want nog geen uur later was het volgende
er. “Ik wil van je houden. Waarom houd je mij bij je weg?” Maar toen ze het aan
een collega wilde laten lezen was het mailtje nergens meer te vinden. Ze kreeg
ook sms-jes met dezelfde soort teksten, maar ook deze waren verdwenen als ze ze
terug zocht. Ze begon aan zichzelf te twijfelen. Beeldde ze het zich allemaal
alleen maar in? Was ze geestelijk wel helemaal in orde? Ze merkte dat ook haar
therapeut aan haar verhaal begon te twijfelen. Haar therapeut dacht eerst dat
het spanningen rond de relatie met haar moeder waren, maar hoe langer het
voortduurde hoe bezorgder hij ging kijken als ze vertelde over de rare dingen
die ze meemaakte en dat ze steeds maar weer dat verrekte liedje hoorde.</div>
<div class="MsoNormal">
Toen kwam de genadeslag. Ze was in gesprek met haar therapeut
toen ze een sms-je binnen kreeg met de woorden “Het zal nu niet lang meer
duren. Snel mag ik weer voor je zorgen en van je houden” Helemaal hysterisch
schreeuwde ze:”Zie je wel! Ik ben niet gek. Ik spreek de waarheid. Hier,
hier!!! Nu kon je het zelf zien.” Ze duwde hem haar telefoon onder de neus in
zakte in elkaar. Gebroken was ze. Maar nu de therapeut het sms-je zag zou het
allemaal goed komen. Ze voelde hoe haar therapeut een arm om haar heen sloeg
, iets mompelen over paranoïde schizofrenie en daarna werd alles donker en stil.</div>
<div class="MsoNormal">
Toen ze weer wakker werd voelde ze een arm om zich heen en
zag ze dat er een spuit in haar arm werd gestoken. Vlak voor ze weggleed in een
slaap waaruit ze nooit meer wakker zou worden hoorde ze haar moeder’s stem fluisteren.
“Het is goed meisje. Ik heb je toch altijd gezegd dat je van mij bent, dat
alleen ik van je kan houden en voor je kan zorgen. Nu zal alles goed komen.
Nooit weer zal je mij verlaten.”</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>Cin vertelthttp://www.blogger.com/profile/08505600666777873270noreply@blogger.com6