Ze rekte zich nog eens uit in het warme badwater. Terwijl ze
dat deed kwam er opnieuw een geurvlaag van haar luxueuze badolie vrij.
Genietend snoof ze de rijke geur op. Ondanks dat ze al ruim een uur in bad lag
had ze net opnieuw de warm waterkraan opengedraaid om nog wat langer te kunnen
genieten van de koestering van het behaaglijke water. Ze voelde zich de koning
te rijk met haar eigen bad. Haar eigen bad in haar eigen badkamer, in haar
eigen appartementje. Haar moeder had het maar niks gevonden, dat bad. In haar
ogen was dat alleen maar verspilling van tijd en water. Schoon worden kon je
ook onder de douche. Snel schudde ze het onbehaaglijke gevoel van zich af wat
haar bekroop toen ze aan haar moeder´s reactie op de luxe badkamer moest
denken. Ondanks dat ze 150 kilometer verderop zat, voelde ze nog de afkeuring
die haar moeder van luxe had. Als ze ergens niet aan wilde denken was het wel
aan haar dominante moeder en haar Spartaanse opvattingen.
Een dik uur later stapte ze loom en uitermate voldaan uit
het bad. Ze droogde zich zorgvuldig af en smeerde zich in met een heerlijk
ruikende bodylotion. Dit was voor haar de perfecte afsluiter van een heerlijk
ontspanningsmoment. Nog even nagenieten en dan zo lekker vroeg haar bed in.
Plots realiseerde ze zich dat ze vergeten was de gordijnen van haar slaapkamer
te sluiten. In gedachten hoorde ze de stem van haar moeder: “Je hebt hier wel
veel inkijk. Je moet dus altijd je gordijnen dicht doen voor je je uitkleedt
want anders heb je in deze buurt zo een gluurder of stalker te pakken.”
Enigszins beschaamd wikkelde ze zich in het badlaken en maakte zich op voor het
zo ongezien mogelijk binnen schuifelen van haar slaapkamer. Toen ze de deur
open deed bleef ze verbaasd staan. De gordijnen waren wel dicht. Wat raar, ze
wist toch bijna zeker dat ze ze open had gelaten.
Terwijl ze nog beetje verward naar de gordijnen keek, ging
haar telefoon. In gedachten nam ze op en zei haar naam. Aan de andere kant van
de lijn was het stil. Nou ja, niet helemaal. In de verte klonk muziek. Ze kon
het niet heel goed horen maar ze meende de klanken van ‘every breathe you take’
haar moeder’s favoriete nummer te horen. Geërgerd verbrak ze de verbinding. Nu
stond ze alweer aan haar moeder te denken. Daar had ze helemaal geen zin in. Haar
leven lang werd haar doen en laten al gedicteerd door haar moeder. Jarenlang had
ze geprobeerd volgens haar regels en opvattingen te leven maar ze had nooit aan
de strenge criteria van haar moeder kunnen voldoen. En nu wilde ze het niet
meer. Ze wilde vrij zijn. Ze wilde een eigen leven gaan opbouwen, een leven wat
voldeed aan haar eigen criteria. Een leven waar ze zichzelf goed bij voelde.
Dit appartement 150 kilometer bij haar moeder vandaan had het begin moeten zijn
van dat nieuwe leven, maar tot nu toe echode in alles de stem en opvoeding van
haar moeder. Het afschudden van haar rigide opvattingen bleek zwaarder dan ze
had gedacht.
Ze zuchtte eens diep. Dit was precies waar haar therapeut
haar voor had gewaarschuwd. Ze moest niet alleen fysiek loskomen van haar
moeder, maar vooral ook emotioneel. En dat had tijd nodig. Tijd waarin ze
zelfvertrouwen moest ontwikkelen en een goed gevoel over zichzelf. Ze was op de
goede weg, maar die paar seconden luisteren naar The Police had haar een flink
eind teruggebracht op haar pad. Het enige wat ze nu kon doen was het gewoon
aanvaarden en morgen weer nieuwe stappen zetten.
Een aantal dagen werd ze wakker van haar wekkerradio.
Alweer dat nummer van The Police! Gek werd ze ervan. Het leek wel alsof dat
nummer continu werd gespeeld als zij in de buurt was. Nou ja, hoogste tijd om
uit bed te gaan. Nog enigszins slaapdronken liep ze naar de keuken. Ze zette de
waterkoker aan en deed een keukenkastje open om haar grote mok en een theezakje
te pakken. Maar ze greep mis. Verbouwereerd keek ze in het kastje. Nee, er
stond echt geen theemok. Enkel thee, koffie en suiker. Ongelovig staarde ze
enkele momenten naar de keurig gerangschikte voorraadbussen. Had zij die daar
neergezet? Ze kon zich niet eens herinneren dat ze die voorraadbussen uit de
verhuisdozen had gehaald. Ze waren een cadeautje van haar moeder en zoals
gewoonlijk net niet haar smaak. En nu stonden ze keurig in het gelid in het
keukenkastje waar zij dacht haar theemok en doosje thee te vinden. Ze trok een
ander keukenkastje open en zag daar haar mok staan, netjes naast de andere
theeglazen, onder de plank met koffiekopjes. Ze schudde haar hoofd om haar
verwarring af te weren. Ze wist dat de kastjes nu ingedeeld waren zoals haar
moeder vanaf het begin had gezegd dat ze ze zou moeten inrichten. Maar ze had
halsstarrig geweigerd. Dit was haar keuken en als zij haar theemok naast de
thee wilde bewaren zodat ze ze in 1 handeling kon pakken, was dat haar goed
recht. Ze was zelf erg trots geweest dat ze haar poot stijf had gehouden en nu
stond het toch allemaal anders. Zou ze slaapwandelen of zo?
Er gebeurden de dagen erna meer dingen waardoor ze aan
zichzelf begon te twijfelen. Zo hing er na het douchen plotseling een kamerjas
aan de badkamerdeur. Haar post lag netjes gesorteerd op de haltafel. Er
stonden dingen in de koelkast waarvan ze niet wist dat ze ze had gekocht.Toen
ze een keer had overgewerkt werd er 5 minuten nadat ze binnen was aangebeld door
een pizzabezorger die haar haar favoriete pizza kwam brengen.
En overal waar ze kwam hoorde ze dat ondertussen vervloekte
nummer van The Police. Als ze ’s morgens wakker werd zong Sting haar pesterig
toe.”Every breathe you take” Treiterend klonk het “Every move you make” door de
badkamer als ze zich stond te douchen. Als ze haar telefoon opnam hoorde ze “every
bond you break, every step you take, I’ll be watching you.” Het was al nooit
haar favoriete nummer geweest, maar ze had er nu een regelrechte hekel aan
gekregen.Het benauwde haar. De woorden werden haar waarheid. Er was iemand die
haar continu in de gaten hield.
Er kwamen mailtjes binnen op haar werk. Mailtjes met rare
teksten. Ze weet nog precies wat er in de eerste stond:”Het is moeilijk om van
je te houden als ik niet voor je mag zorgen.” Ze had het mailtje direct
verwijderd. Maar dat maakte niet uit want nog geen uur later was het volgende
er. “Ik wil van je houden. Waarom houd je mij bij je weg?” Maar toen ze het aan
een collega wilde laten lezen was het mailtje nergens meer te vinden. Ze kreeg
ook sms-jes met dezelfde soort teksten, maar ook deze waren verdwenen als ze ze
terug zocht. Ze begon aan zichzelf te twijfelen. Beeldde ze het zich allemaal
alleen maar in? Was ze geestelijk wel helemaal in orde? Ze merkte dat ook haar
therapeut aan haar verhaal begon te twijfelen. Haar therapeut dacht eerst dat
het spanningen rond de relatie met haar moeder waren, maar hoe langer het
voortduurde hoe bezorgder hij ging kijken als ze vertelde over de rare dingen
die ze meemaakte en dat ze steeds maar weer dat verrekte liedje hoorde.
Toen kwam de genadeslag. Ze was in gesprek met haar therapeut
toen ze een sms-je binnen kreeg met de woorden “Het zal nu niet lang meer
duren. Snel mag ik weer voor je zorgen en van je houden” Helemaal hysterisch
schreeuwde ze:”Zie je wel! Ik ben niet gek. Ik spreek de waarheid. Hier,
hier!!! Nu kon je het zelf zien.” Ze duwde hem haar telefoon onder de neus in
zakte in elkaar. Gebroken was ze. Maar nu de therapeut het sms-je zag zou het
allemaal goed komen. Ze voelde hoe haar therapeut een arm om haar heen sloeg
, iets mompelen over paranoïde schizofrenie en daarna werd alles donker en stil.
Toen ze weer wakker werd voelde ze een arm om zich heen en
zag ze dat er een spuit in haar arm werd gestoken. Vlak voor ze weggleed in een
slaap waaruit ze nooit meer wakker zou worden hoorde ze haar moeder’s stem fluisteren.
“Het is goed meisje. Ik heb je toch altijd gezegd dat je van mij bent, dat
alleen ik van je kan houden en voor je kan zorgen. Nu zal alles goed komen.
Nooit weer zal je mij verlaten.”