zaterdag 16 september 2017

Kettingreactie

Het is chaos om mij heen. Eén grote bende van licht en geluid. Sirenes gillen, mensen roepen en ergens op de achtergrond hoor ik iemand huilen. Zwaailichten in alle kleuren flitsen af en aan.
De auto waar ik in zit ligt ondersteboven. Ik hang in de gordel tegen de deur aan. Ik voel een vloeistof over mijn gezicht lopen. Mijn arm slaapt. Ik heb het gevoel dat ik al minstens een half uur ik lig te wachten op wat gaat komen. Ik begin mijn kalmte wel een beetje te verliezen.

Natuurlijk weet ik best wel dat ik niet de enige ben die op hulp wacht. We zijn betrokken bij een grote kettingbotsing. Er zullen ongetwijfeld veel meer gewonden zijn, maar dat er nog niet eens even iemand is langsgekomen om te kijken hoe we er aan toe zijn vind ik toch erg onprettig. Alsof ze ons autootje niet hebben zien liggen achter die geschaarde vrachtwagen.
Plots moet ik denken aan de auto die ik naar het kanaal zag schuiven. Is die auto ook daadwerkelijk te water is geraakt? Zal de hulpverlening die dan wel zien? Zullen die inzittenden ook het gevoel hebben dat ze niet worden gezien en dus niet worden geholpen?

Naast mij hoor ik een zucht. Ik draai mijn hoofd en zie mijn dochter hangen. Ze hangt ondersteboven in haar gordel. Met driftige gebaren probeert haar haar uit haar gezicht te vegen maar de zwaartekracht werkt haar ernstig tegen. Geërgerd blaast ze naar een lok die haar neus kriebelt. Een rode vloeistof loopt over haar wang. Het geheel ziet er zo ontzettend absurd uit. Voor ik het me realiseer flap ik eruit: “Hang je lekker?”
Vol ongeloof kijkt ze me aan. Dan beginnen we allebei onbedaarlijk te lachen. We kunnen niet meer ophouden. Zelfs niet als de voorruit wordt verwijderd en mensen ons uit de auto proberen te helpen.

Bij de nabespreking prijzen de hulpverleners ons inlevingsvermogen. Nog nooit eerder hadden ze lotus slachtoffers gehad die zo goed hysterie hadden laten zien.