Rennen tot je neervalt

geschreven voor de hyve Het Muziekverhaal

Voor haar was het nu 12 jaar geleden dat ze de diagnose had gehad. Ze had de hele rataplan aan behandelingen ondergaan. Het zwaarst had ze de chemo gevonden. Niet zozeer de kuur zelf als wel de zichtbaarheid van de gevolgen. Ze was niet alleen een kankerpatiënt, ze zag er ook uit als een kankerpatiënt. Ze hadden het net zo goed op haar voorhoofd kunnen tatoeëren dan was het waarschijnlijk minder mensen opgevallen.

Ze merkte dat mensen haar hierdoor anders gingen behandelen. Ze zagen haar niet meer als persoon maar als arme stakker die ten dode was opgeschreven. Vreselijk vond ze dat. Alsof ze enkel en alleen nog maar patiënt was en geen leven ervoor, erna of erbij had. Als ze over de neveneffecten probeerde te praten werd ze afgewimpeld. Het hoorde er nou eenmaal bij. Dat moest ze er maar voor over hebben om te genezen.

Na de chemo kreeg ze goed nieuws. Er waren geen tumoren meer in haar lichaam. Ze was schoon. Maar ondanks dat ze dolblij was met het goede nieuws bleef de manier waarop er met haar als patiënt was omgegaan aan haar knagen. Dat moest toch anders kunnen? Er moest toch een manier zijn om de behandeling wat te veraangenamen? Het herstelproces kon misschien niet makkelijker worden maar het zou toch zeker menselijker kunnen?

Ze ging op zoek naar een manier zich in te kunnen zetten voor de mens achter de kanker. Ze vond een stichting met de slogan: "Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven". Dit was het. Dit was wat ze wilde doen.

En nu liep ze hier. Haar lijf deed overal pijn, maar haar doel en de muziek op haar Ipod dreven haar voort. Ze was bijna bij het eindpunt van haar derde etappe. Ze was een waar succesverhaal. Een voorbeeld voor velen. Het eerste jaar had ze maar 1 aflossing gelopen maar dit bijzondere jaar wilde ze er 10 lopen. Want dit jaar was ze 10 jaar kankervrij. Dit jaar liep ze voor de tiende keer mee in de Roparun.