verplicht wandelen

Elke dag weer wordt ze meerdere keren meegenomen voor een wandeling. Ze heeft er al lang geen plezier in maar dat maakt niemand wat uit. Ze moet mee. Ze zijn onverbiddelijk. Ze trekken zich niets aan van haar ontwijkende gedrag of haar regelrechte protesten. Het maakt ze niet uit dat ze stijf loopt van de artrose, als ze niet vanzelf mee gaat wordt ze gedwongen. En dat alles omdat ze het zo goed voor haar vinden om te blijven bewegen.

Ze begint al aardig op leeftijd te raken en is niet meer de kwiekste. Niet alleen de artrose speelt haar parten, haar zicht is heel slecht geworden en haar gehoor functioneert ook niet meer zoals het ooit gedaan heeft. En waar ze vooral last van heeft is van dat vrolijke gedoe. Daar wordt ze op slag chagrijnig van. Helaas gaat er ook altijd een jongeman mee wandelen. Zo eentje die de wereld nog als een grote speeltuin ziet. Je kunt haar bijna niet chagrijniger krijgen. En toch krijgt hij het steeds weer voor elkaar met zijn onvolwassen en puberale gedrag. Hij gaat haar namelijk uitdagen tot spelletjes. Waarom snapt hij nou niet dat ze daar helemaal geen zin meer in heeft. Laat haar gewoon lekker sjokken en laat haar vooral met rust!

De mensen die haar meenemen weten wel hoe ze er over denkt en proberen al dat speelse jonge spul op afstand van haar te houden, maar geregeld moeten ze zich ook verontschuldigen voor haar norse, snauwerige gedrag. Pfff, het zal haar aan de rug roesten. Zij dwingen haar om mee te gaan dan moeten ze ook maar de gevolgen dragen. Hadden ze haar maar gewoon lekker thuis bij de verwarming moeten laten.

Volgens sommige mensen kon ze nog heel wat jaartjes mee, volgens zichzelf is ze hoogbejaard. Over 6 weken wordt ze 14 jaar oud. Kira zucht nog maar eens, zet haar allerzieligste gezicht op en sjokt maar weer achter het baasje aan. Ze blijkt weer eens geen keus te hebben.