uit de oude doos

Gisteren was ik nog steeds niet fit en daarom moest ik rustig aan doen. Ik heb deze tijd gebruikt om al mijn blogs op hyves nog eens te bekijken. Ze houden me al een tijdje bezig. Vooral de vraag wat ik met deze blogs ga doen. Op zich staan ze natuurlijk hartstikke goed op de plek waar ze ooit eens voor zijn geschreven en er staan vele dierbare reacties bij, maar soms bekruipt me het gevoel dat het tijd is verder te gaan en de verhalen ergens anders onder te brengen.

Het eerste wat me opvalt is dat het er veel zijn. Erg veel. Ze bestrijken een periode van vier jaar waarin ik mijn leven heb gevolgd en genoteerd. Ze starten in een van de moeilijkste periodes van mijn leven. Ik hing van onzekerheid en zorgen aan elkaar. De oudste liep op krukken door een heupaandoening, de middelste was net gediagnosticeerd en we waren op zoek naar hulp en de jongste, tja, de jongste was toen al een zorgenzonnetje. De wanhoop uit sommige verhalen treft me diep, maar tegelijkertijd valt me op dat ik nergens de moed echt laat zakken en altijd wel een zonnestaaltje weet te vinden in de moeilijke dingen waar ik tegenaan loop. De twijfels rondom de schoolkeuze, de boosheid op de logheid van instanties en de lol om de rare situaties waarin ik regelmatig belandde, ze komen allemaal voorbij.

Het andere mooie aan deze verhalen is dat duidelijk te zien hoe ik mij ontwikkel als schrijfster. Hoe pretentieus ik dit woord ook vind, ik kan geen andere manier vinden om uit te drukken wat ik hier ben. Ook iets wat steeds weer duidelijk uit mijn blogs en reacties naar voren komt. Ik bagatelliseer complimenten, doe mijn schrijfseltjes af als amateuristisch en wil vooral niet de indruk wekken dat ik het schrijverschap ambieer. Maar teruglezend kan ik zelf constateren dat zich hier wel een schrijfster ontwikkelde. Het verschil tussen het eerste blog uit 2008 en een van de laatste uit 2011 is enorm. De al aanwezige stijl heeft zich goed ontwikkeld. Ik zie een enorme ontwikkeling in het neerzetten van situaties, de sfeertekeningen worden steeds treffender en het overbrengen van emotie lukt steeds beter. De blogs zijn minder rommelig geworden zonder hun essentie te verliezen.

Maar wat deze blogs vooral zijn is een inkijkje in wie ik ben en wat mij gebracht heeft tot waar ik nu ben. Het is letterlijk een visie op mijn leven van toen. Persoonlijk, emotioneel en open. En daar zit m nou net de kneep. Deze blogs zijn altijd alleen zichtbaar geweest voor vrienden en sommigen voor een wat groter publiek. Om ze achter slot en grendel te houden is zonde maar ik wil ze niet zomaar met iedereen delen. Ik geloof dat ik nog even verder twijfel.