Voorwaardelijke liefde

Ze rekte zich nog eens uit in het warme badwater. Terwijl ze dat deed kwam er opnieuw een geurvlaag van haar luxueuze badolie vrij. Genietend snoof ze de rijke geur op. Ondanks dat ze al ruim een uur in bad lag had ze net opnieuw de warm waterkraan opengedraaid om nog wat langer te kunnen genieten van de koestering van het behaaglijke water. Ze voelde zich de koning te rijk met haar eigen bad. Haar eigen bad in haar eigen badkamer, in haar eigen appartementje. Haar moeder had het maar niks gevonden, dat bad. In haar ogen was dat alleen maar verspilling van tijd en water. Schoon worden kon je ook onder de douche. Snel schudde ze het onbehaaglijke gevoel van zich af wat haar bekroop toen ze aan haar moeder´s reactie op de luxe badkamer moest denken. Ondanks dat ze 150 kilometer verderop zat, voelde ze nog de afkeuring die haar moeder van luxe had. Als ze ergens niet aan wilde denken was het wel aan haar dominante moeder en haar Spartaanse opvattingen.

Een dik uur later stapte ze loom en uitermate voldaan uit het bad. Ze droogde zich zorgvuldig af en smeerde zich in met een heerlijk ruikende bodylotion. Dit was voor haar de perfecte afsluiter van een heerlijk ontspanningsmoment. Nog even nagenieten en dan zo lekker vroeg haar bed in. Plots realiseerde ze zich dat ze vergeten was de gordijnen van haar slaapkamer te sluiten. In gedachten hoorde ze de stem van haar moeder: “Je hebt hier wel veel inkijk. Je moet dus altijd je gordijnen dicht doen voor je je uitkleedt want anders heb je in deze buurt zo een gluurder of stalker te pakken.” Enigszins beschaamd wikkelde ze zich in het badlaken en maakte zich op voor het zo ongezien mogelijk binnen schuifelen van haar slaapkamer. Toen ze de deur open deed bleef ze verbaasd staan. De gordijnen waren wel dicht. Wat raar, ze wist toch bijna zeker dat ze ze open had gelaten.

Terwijl ze nog beetje verward naar de gordijnen keek, ging haar telefoon. In gedachten nam ze op en zei haar naam. Aan de andere kant van de lijn was het stil. Nou ja, niet helemaal. In de verte klonk muziek. Ze kon het niet heel goed horen maar ze meende de klanken van ‘every breathe you take’ haar moeder’s favoriete nummer te horen. Geërgerd verbrak ze de verbinding. Nu stond ze alweer aan haar moeder te denken. Daar had ze helemaal geen zin in. Haar leven lang werd haar doen en laten al gedicteerd door haar moeder. Jarenlang had ze geprobeerd volgens haar regels en opvattingen te leven maar ze had nooit aan de strenge criteria van haar moeder kunnen voldoen. En nu wilde ze het niet meer. Ze wilde vrij zijn. Ze wilde een eigen leven gaan opbouwen, een leven wat voldeed aan haar eigen criteria. Een leven waar ze zichzelf goed bij voelde. Dit appartement 150 kilometer bij haar moeder vandaan had het begin moeten zijn van dat nieuwe leven, maar tot nu toe echode in alles de stem en opvoeding van haar moeder. Het afschudden van haar rigide opvattingen bleek zwaarder dan ze had gedacht.

Ze zuchtte eens diep. Dit was precies waar haar therapeut haar voor had gewaarschuwd. Ze moest niet alleen fysiek loskomen van haar moeder, maar vooral ook emotioneel. En dat had tijd nodig. Tijd waarin ze zelfvertrouwen moest ontwikkelen en een goed gevoel over zichzelf. Ze was op de goede weg, maar die paar seconden luisteren naar The Police had haar een flink eind teruggebracht op haar pad. Het enige wat ze nu kon doen was het gewoon aanvaarden en morgen weer nieuwe stappen zetten.

Een aantal dagen werd ze wakker van haar wekkerradio. Alweer dat nummer van The Police! Gek werd ze ervan. Het leek wel alsof dat nummer continu werd gespeeld als zij in de buurt was. Nou ja, hoogste tijd om uit bed te gaan. Nog enigszins slaapdronken liep ze naar de keuken. Ze zette de waterkoker aan en deed een keukenkastje open om haar grote mok en een theezakje te pakken. Maar ze greep mis. Verbouwereerd keek ze in het kastje. Nee, er stond echt geen theemok. Enkel thee, koffie en suiker. Ongelovig staarde ze enkele momenten naar de keurig gerangschikte voorraadbussen. Had zij die daar neergezet? Ze kon zich niet eens herinneren dat ze die voorraadbussen uit de verhuisdozen had gehaald. Ze waren een cadeautje van haar moeder en zoals gewoonlijk net niet haar smaak. En nu stonden ze keurig in het gelid in het keukenkastje waar zij dacht haar theemok en doosje thee te vinden. Ze trok een ander keukenkastje open en zag daar haar mok staan, netjes naast de andere theeglazen, onder de plank met koffiekopjes. Ze schudde haar hoofd om haar verwarring af te weren. Ze wist dat de kastjes nu ingedeeld waren zoals haar moeder vanaf het begin had gezegd dat ze ze zou moeten inrichten. Maar ze had halsstarrig geweigerd. Dit was haar keuken en als zij haar theemok naast de thee wilde bewaren zodat ze ze in 1 handeling kon pakken, was dat haar goed recht. Ze was zelf erg trots geweest dat ze haar poot stijf had gehouden en nu stond het toch allemaal anders. Zou ze slaapwandelen of zo?

Er gebeurden de dagen erna meer dingen waardoor ze aan zichzelf begon te twijfelen. Zo hing er na het douchen plotseling een kamerjas aan de badkamerdeur. Haar post lag netjes gesorteerd op de haltafel. Er stonden dingen in de koelkast waarvan ze niet wist dat ze ze had gekocht.Toen ze een keer had overgewerkt werd er 5 minuten nadat ze binnen was aangebeld door een pizzabezorger die haar haar favoriete pizza kwam brengen.

En overal waar ze kwam hoorde ze dat ondertussen vervloekte nummer van The Police. Als ze ’s morgens wakker werd zong Sting haar pesterig toe.”Every breathe you take” Treiterend klonk het “Every move you make” door de badkamer als ze zich stond te douchen. Als ze haar telefoon opnam hoorde ze “every bond you break, every step you take, I’ll be watching you.” Het was al nooit haar favoriete nummer geweest, maar ze had er nu een regelrechte hekel aan gekregen.Het benauwde haar. De woorden werden haar waarheid. Er was iemand die haar continu in de gaten hield.

Er kwamen mailtjes binnen op haar werk. Mailtjes met rare teksten. Ze weet nog precies wat er in de eerste stond:”Het is moeilijk om van je te houden als ik niet voor je mag zorgen.” Ze had het mailtje direct verwijderd. Maar dat maakte niet uit want nog geen uur later was het volgende er. “Ik wil van je houden. Waarom houd je mij bij je weg?” Maar toen ze het aan een collega wilde laten lezen was het mailtje nergens meer te vinden. Ze kreeg ook sms-jes met dezelfde soort teksten, maar ook deze waren verdwenen als ze ze terug zocht. Ze begon aan zichzelf te twijfelen. Beeldde ze het zich allemaal alleen maar in? Was ze geestelijk wel helemaal in orde? Ze merkte dat ook haar therapeut aan haar verhaal begon te twijfelen. Haar therapeut dacht eerst dat het spanningen rond de relatie met haar moeder waren, maar hoe langer het voortduurde hoe bezorgder hij ging kijken als ze vertelde over de rare dingen die ze meemaakte en dat ze steeds maar weer dat verrekte liedje hoorde.

Toen kwam de genadeslag. Ze was in gesprek met haar therapeut toen ze een sms-je binnen kreeg met de woorden “Het zal nu niet lang meer duren. Snel mag ik weer voor je zorgen en van je houden” Helemaal hysterisch schreeuwde ze:”Zie je wel! Ik ben niet gek. Ik spreek de waarheid. Hier, hier!!! Nu kon je het zelf zien.” Ze duwde hem haar telefoon onder de neus in zakte in elkaar. Gebroken was ze. Maar nu de therapeut het sms-je zag zou het allemaal goed komen. Ze voelde hoe haar therapeut een arm om haar heen sloeg , iets mompelen over paranoïde schizofrenie en daarna werd alles donker en stil.

Toen ze weer wakker werd voelde ze een arm om zich heen en zag ze dat er een spuit in haar arm werd gestoken. Vlak voor ze weggleed in een slaap waaruit ze nooit meer wakker zou worden hoorde ze haar moeder’s stem fluisteren. “Het is goed meisje. Ik heb je toch altijd gezegd dat je van mij bent, dat alleen ik van je kan houden en voor je kan zorgen. Nu zal alles goed komen. Nooit weer zal je mij verlaten.”