Wanhoop

Achteraf weet ik dat er genoeg aanwijzingen zijn geweest. Achteraf kan ik me wel voor het hoofd slaan dat ik geen acht heb geslagen op de tekenen. Ik ben ziende blind geweest. Ik heb er voor gekozen alle waarschuwingen in de wind te slaan en dacht dat de tijd dit keer aan mijn kant zou staan. Ik had beter moeten weten. Het is ten slotte niet de eerste keer.

Ik had het kunnen weten toen ik me ging ergeren aan kleine dingetjes. Hij stelde me geregeld vragen die ik al minstens drie keer had beantwoord. Hij hing urenlang lusteloos in de stoel om dan overeind te springen en in een half uur een heel huishouden te willen doen. En dan ook nog boos worden als bleek dat dat niet ging lukken. Het doelloos voor de tv hangen en heen en weer zappen. Het steeds maar klagen over vermoeidheid terwijl hij 10 uur per nacht sliep. Het klagen dat hij doordat hij te lang had geslapen te weinig tijd had om de dingen te doen die hij had moeten doen. Zijn stemmingswisselingen. Hij was afwezig en onttrok zich meer en meer aan het dagelijkse leven, waar door er steeds meer taken op mijn bordje belandde.

Ik had het kunnen zien aankomen maar ik koos ervoor de andere kant op te kijken. Ik vond dat al genoeg sores had. Ik kon mezelf amper staande houden en had geen zin ook hem nog overeind te houden. Ik was zelfs boos dat hij me in de steek liet. Nu moest ik alles alleen opknappen.

Ik koos ervoor de signalen niet te zien. En nu moet ik leven met de consequenties van deze keuze. Ik had afstand genomen om mijzelf te beschermen. Hij nam afstand om mij te beschermen. Het resultaat is dat we elkaar nog wel kunnen zien maar dat communicatie zo goed als onmogelijk is geworden. Ik weet niet wat ik moet doen om de afstand tussen ons te verkleinen. Ik weet niet meer hoe ik hem moet bereiken. Ik ben wanhopig, want ik ben bang. Bang om mijn grote liefde te verliezen.