uit het keurslijf

Kwaad smijt Sophie de deur achter zich dicht. Stampvoetend loopt ze naar buiten. Pisnijdig is ze. Wat denken ze wel niet van haar? Waar halen ze het lef vandaan haar te vragen of ze een braaf meisje gaat zijn volgend jaar. Alsof ze al jaren een van god losgeslagen nymfomane is!

Geagiteerd loopt ze naar de kade. Ze ijsbeert langs het water. Haar hele lijf trilt van de woede die ze voelt. Ze heeft het helemaal gehad met dat gezeik. Ze is er klaar mee, in een keurslijf gepropt worden maar nog niet aan de immens hoge standaard voldoen. Bah, bah en nog eens bah!

In haar wordt iets wakker. Iets wat ze al twintig jaar in slaap sust. Iets waar Sophie al heel lang bang voor is. Haar onvoorspelbare kant. Haar rebelse kant. Haar opstandigheid. Haar drang zich door niets en niemand de wet te laten voorschrijven.

Haar rebelse kant glimlacht. Het voelt haar ontevredenheid, haar woede en haar gevoel van onrechtvaardigheid. Het is zover.

Eindelijk komt er weer ruimte voor rebellie. Voor onvervalst losgaan. Van spijt na onverantwoorde pret. Voor katers en onverklaarbare spierpijn. Het is de hoogste tijd voor totale anarchie!

Er begint zich een plan te vormen in Sophies hoofd. Het kriebelt en het wringt. Verontrust voelt ze dat het plannetje haar doodsbang en tegelijkertijd wild enthousiast maakt. Zou ze dit echt durven? Zou ze dit echt kunnen? Wat zouden ze wel niet van haar vinden?

Er gaat een schok door haar heen. Ze doet het weer! Weer houdt ze zich bezig met wat een ander er van zou kunnen vinden. Ze klemt haar kaken op elkaar. Een vastberaden blik verschijnt in haar ogen. Haar keus is gemaakt.

Al lopen de rillingen over haar lijf bij de gedachte. Al versnelt haar ademhaling al bij alleen de gedachte. Al weet ze niet of het echt wel kan. Ze gaat het doen.

Laat ze allemaal maar het rambam krijgen met hun keurslijven en brave-meisjes-geleuter. Laat ze zelf maar keurig netjes zijn. Laat ze zelf maar braaf oppassen en niet dronken worden en voorzichtig zijn en goed uitkijken. Zij gaat het niet meer doen. Zij stapt uit het keurslijf. Uit het verwachtingspatroon. Uit het harnas van fatsoen.

Sophie haalt diep adem en doet een grote stap naar voren. Heel even voelt ze de ultieme vrijheid. Dan omsluit het water haar en wordt alles stil.